En wat daarna –
O, betrekkelijkheid van deze aarde. Als zij op zou raken
zou je dan nog een poging doen om te schreien? Zij schikt
haar tere blaadjes, leeft het gezapige vee, sterft met
ingehouden adem, prijkt de dood al uit haar
voegen – bomen, bloesem tevergeefs.
Het denkende dier daarentegen. O, als ik vleugels had
hoezeer vloog ik met je mee? Ik kijk van je weg word
verdrietig van jouw lijden – zoals je daar ligt, botten,
spieren en organen – zoals ik je het liefst vergeet –
zoals jij daar ligt – bijna niet, bijna afwezig –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 20 juni 2020
–>
ja als het over de top moet dan moet het inderdaad zo – met van die heerlijke O-uitdrukkingen. en Elbert begint er ook meteen mee – en dan pakt ie meteen de hele aarde uit of in. niet een beetje, niet een land, een mens – welnee de gehele aarde draait meteen zijn gedicht in. om in de tweede strofe al het gevogeltje aan te roepen – ‘O als ik vleugels had…’ – het kleine vogeltje van Gerdi Wind geëerd met een groots aangezet gedicht – eerst het vele dan het ene – tot die tedere laatste regel die de woorden laat opgaan in het arme kleine nietige wicht. prachtig goud – van harte!
- Frans Terken: “zo te dienen en het leven te geven voor een hoger doel”
- Conny Lahnstein: “omdat ze niets, maar dan ook niets voelt.”
- Ien Verrips: met twee verweesde babieduifjes
- Petra Maria: langs zachte weiden
- Elbert Gonggrijp: ‘O, betrekkelijkheid van deze aarde.”
- Rik van Boeckel: het glas waarachter hij…
- Erika de Stercke: in de droogte die barsten verzamelt
- Peter Posthumus: als het dan toch moet te sterven in de zomer op een schitterende dag…
- Anke Labrie met de door haar gemeden stenen
wie wint de enige echte virtuele – ach zie daar dit dode kipje / vogeltje trofee? (kwetsbaarheid naar een kunstwerk van Gerdi Wind) op pomgedichten punt nl ? dichters graag deze week aan het woord over het thema KWETSBAARHEID – u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
U kunt Gerdi Winds werk trouwens ook uw stem geven! in de Jan Mankeswedstrijd – zojuist zelf ook gedaan!
met slechts enkele mooie regels
dan had ik die voor je geschreven.
uit: Bladluis – Erwin Vogelezang
Dat het leven als een vis is
zo lang te water en dan
in een net gevangen
eenmaal op het droge
de ogen gebroken en
in bakken klaargestoomd
vakkundig bereid en
gevoerd aan de dichter
die weet hoe ervan te smullen
poëzie die zich roert tot op de graat
niet als een dood vogeltje
maar met glans in oog en huid
zo te dienen en het leven te geven
voor een hoger doel
© FT 19.06.2020
–>
ha een echte ‘dichter-bij..’ van Frans, naar aanleiding van de tong genuttigd van de week in het klein kalfje aan de Amstel. Frans verruimt het leven in het dierenrijk – van vogeltjes tot aan alles wat voorbij vliegt of zwemt en het leven laat. en dat ze het leven hebben gegeven voor een hoger doel – de poëzie. mooi gevonden. zo ook het ‘kipje’ van kunstenares Gerdi Wind dat nu vereeuwigd in de schilderkunst en in de dichterskunst zal voortleven.
U kunt Gerdi Winds werk trouwens ook uw stem geven! in de Jan Mankeswedstrijd – zojuist zelf ook gedaan!
gevoerd aan de dichter…”
Dat haar kop weer losstaat van haar
romp door het getetter van ingefluisterde
gedachten die niet van haar zijn, trillende
handen niets brengen zonder morsen
op dagen waarop ze de luiken het liefst
sluit en er in koeienletters ‘Buiten gebruik’
opkalkt, doorgedraaid vanwege de
zoveelste opgedrongen onheilstijding
waar ze het vooral niet met je over wil
hebben, omdat het alles erger maakt, het
spoor bijster raakt, tranen niet op hun
beloop kunnen omdat ze niets,
maar dan ook niets voelt.
Conny Lahnstein
19 juni 2020
–>
het thema kwetsbaarheid door Conny in 13 regels – onheilsgetal – neergelegd en zacht beschreven – met die harde slotconclusie – dat ze niets voelt niets – een bijna onmogelijke staat van leven voor een mens. en dat we niet dichterbij kunnen komen om een helpende hand te bieden. zelfs de woorden in een gedicht brengen haar geen troost – komen niet dichterbij. een hoofd onder de zware donkere dekens gedicht – de mens in alle kwetsbaarheid beschreven.
gefladder in de tuin
een nest
een vogelnest bij mij
in de boom van mijn tuin
de vogel in het nest
is geen vogel maar een duif
een duivennest en dat in mijn tuin
(natuurlijk speel ik woord en denk ik duivelsnest)
ik sla het nest eruit
de vogel vliegt
het nest valt op de grond
twee verweesde babieduifjes
snakkend naar het eind
Ien Verrips
–>
de tuin staat hier vroeg in de ochtend ook al aan en je hoort de vogeltjes in alle hoogten. de laatste lente geluiden voordat de zomer daadwerkelijk in treedt – in daalt op weg naar nieuwe geluiden schreef de dichter Gorter – andere dichters schrijven – ‘en altijd weer die vogeltjes’ – Ien is kordaat en de duiven zat! zoveel is zeker – weg ermee – en ook alle nageboortes er achter aan – och gossie toch zie ze liggen de bebieduifjes. als we Ien niet hadden hier zou de harde realiteit ver te zoeken zijn. en als de harde realiteit niet zomaar voor de hand ligt weet Ien haar wel te beschrijven. duiven genoeg op de dam lijkt ze ons mede te delen. dat gebroed hoeft niet ook nog eens in een dichterstuintje. hahaha. vogeltjes aller landen past toch op – Ien de buurt!
in mijn nabijheid
is het veilig
arm mij gerust
je broosheid
loop op met mij
langs zachte weiden
knielend in het groen
torretjes verbazend
adem mijn schouders
trek je op aan mijn
beweging
zo blijven we
tot de wind gaat liggen
petra maria
–>
broosheid een mooi vergeetwoord. bij weinig regels doen de regels er meer toe. ‘arm mij gerust’ is mij net te. ik zeg niet dichterlijk. een beetje wil melker achtig – wie wil melker kent weet dat ik hier geen compliment maak. melker was bedreven in wil melker zinnetjes – ‘arm mij gerust’ is er zo een. ‘adem mijn schouders’ ook. wil melker schreef alleen maar wil melkerregels. petra maria schrijft ze normaal gesproken niet – weet verlangen meestal op bijzondere wijze in poëzie vorm te geven. hier gaat ze kolkend in die zwaar besmettelijke wil melker regels ten onder. wie wil melker heeft gelezen heeft geen corona nodig om in een hoestbui terecht te komen.
Ochtendfrisheid lonkt naar hem
liefde wacht om de hoek van vandaag
niet van gisteren niet van morgen
zorgen spreken zich stilaan uit
de ruit beslaat nooit weer
zeer doet dat keer op keer
gekooid het verlangen naar huid
honger streelt de toekomst meer
ze ziet er uit als een langzaam
stervende vleugellamme vogel
kust het glas waarachter hij schuilt
in de waanzin van de tijd
zijn ogen huilen onzichtbare tranen
met zijn vuist breekt hij elk raam
blijft niet staan zij lonkt vergeefs
als hij valt in de waan van de dag.
Rik van Boeckel
20 juni 2020
–>
de waanzin van deze tijd duidelijk in de derde strofe beschreven – hoe dode vogeltjes in verzorgingstehuizen moeten huizen. dat haal ik uit dit gedicht. het kunstwerk van Gerdi Wind als tijdsbeeld getransformeerd naar pijnlijke situaties – dodelijke afloop of bijna dodelijke afloop in ieder geval de pijn als gegeven: ‘om de hoek van vandaag’ – mooi gezegd.
Prille uren
Hoe een twijg in de wind worstelt
en de regen tracht te negeren op
uitzichtloze dagen
hoe een sprietje hoopt om gras
te worden in de droogte die barsten
verzamelt
een vogeljong tjilpt de breekbare
poten tot leven, ik zoek jou in
de massa van bekende gezichten
vind een glimlach, afstand krimpt
in een betoverende glans naarmate
de avond verduistert.
Erika De Stercke
–>
‘de droogte die barsten verzamelt’ prachtig geschreven – en zo lezen we nog een paar mooie passages hier in dit korte gedicht van de andere Erika. over prille kwetsbare uren – hoe zij een glimlach vindt. dat het morgen geheel anders is en dat dichteres dan zal uitrukken met zeis en schietgeweer gewapend om het mannendom de das om te doen doet niets af aan de hier zachtjes beschreven kwetsbaarheid van de liefde en de glimlach van vandaag. gelukkig maar deze vaderdag zal ik overleven.
dat uit de hoed getoverd werd
een tijd verdrijf
voor de toevallige verwekkers
een kolk aan ijdelheid
een fractie van een schaduw
een wolk opwaaiend stof
een kluwe van verlangen
aan een draad
boven de afgrond
wat valt er vast te stellen
over leven in een tunnel
met aan het eind
alleen maar licht
nee, het is fantastisch
als het dan toch moet
te sterven in de zomer
op een schitterende dag
in een vrije val die kant noch wal raakt
zo’n val die iedere parachute
volstrekt overbodig maakt
Peter Posthumus
–>
hoe het vogeltje Peter dichter bij de afgrond van de aarde brengt – is hierboven te lezen. het leven in een notendop tot aan de dood beschreven – hoe we in een vrije val maar aan ons einde moeten komen – lijkt hier de goede raad – ik zelf wacht nog even met proberen. ik zeg – dit is een waar herman brood gedicht. een schitterende dag in de zomer – hilton hotel en vliegen maar.
vergeefs
hoefijzers hingen in haar huis
boven elke deur
een zwarte kat ontwijken
was door haar tot kunst verheven
ladders
nooit zou zij er onderdoor gaan
toen we vrijdag afscheid namen
staken ruw geworden knokkels
onbeschermd uit de gevouwen handen
langs de stoep
met de door haar gemeden stenen
wordt ze vanmiddag naar haar graf gereden
anke labrie
de kwetsbaarheid en haar kwetsbaarheden voorbij. het heeft allemaal niet geholpen. op weg naar het einde – schreef reve al – zo zal het een ieder vergaan. en ook de hoofdpersoon in dit gedicht. hoe vergeefs het allemaal ook is – in de tussentijd hebben we wijn, schilderkunst en poëzie – en ook kippenboutjes, de beef wellington en onze vurige tongen. een mooi relaas der vergeefsheid.
 op pomgedichten punt nl –){kind=link}
Dichter bij de graat
Dat het leven als een vis is
zo lang te water en dan
in een net gevangen
eenmaal op het droge
de ogen gebroken en
in bakken klaargestoomd
vakkundig bereid en
gevoerd aan de dichter
die weet hoe ervan te smullen
poëzie die zich roert tot op de graat
niet als een dood vogeltje
maar met glans in oog en huid
zo te dienen en het leven te geven
voor een hoger doel
© FT 19.06.2020
nabijheid
in mijn nabijheid
is het veilig
arm mij gerust
je broosheid
loop op met mij
langs zachte weiden
knielend in het groen
torretjes verbazend
adem mijn schouders
trek je op aan mijn
beweging
zo blijven we
tot de wind gaat liggen
petra maria