- Petra Maria – laten we de groene appels…
- Frans Terken – zie fruitvliegjes op appels landen
- Rik van Boeckel – de appels vallen graag
- Ien Verrips – toen ik nog appel was
- 2 berichten uit de gewondenboomgaard: Anne Borsboom – Behalve dat er vd auto niets over is, ben ik zelf ook nogal beschadigd geraakt.
- Jako Fennek – we hadden honger en aten van de appel
- Lisan Lauvenberg – Er vallen appels uit de boom.
- Anke Labrie – de kleur van vele appels
- wedstrijd gesloten
ik kies deze week voor de eenvoud – geen opsmuk – geen verhaal – geen mooipraterij – ik kies voor de de lichte touch van enkele woorden en een appel in poëzie getekend om geschilderd te worden en vereeuwigd. alsof de beschreven appel een schilderij is zo is de beschrijving hier getekend. het (de) goud (renet) voor Anke Labrie! van harte. en ik bedank natuurlijk alle dichters voor de heerlijke appels die we hier mochten genieten.
schilderijtje van een appel
hoeveel gingen er vooraf
voordat hij ze ruiken kon
ze zo van het doek kon pakken
de lichtjes op de juiste plek
de kleur van vele appels
uiteindelijk in die ene
zelfs het vermoeden
van een klokhuis
anke labrie
–>
de beschrijving van de inspanning om de ware appel die alle appels in zich bergt te treffen. dat ze van het doek vallen klaar om op te eten tot aan het klokhuis toe. mooi beschreven deze tekening.
wie wint de enige echte virtuele – ook van appels schil je soms wat poëzie – trofee op pomgedichten?
ik geef toe een schrale opbrengst – een mandje appels uit mijn tuin – 2 appelboompjes zonder netje – de eksters pikten ook een aantal appels leeg – en ze laten zich niet met peren vergelijken. éen appeltaart is er van gemaakt. maar zelden voelde ik mij zo trots. eigen appels door een stadsmens gekweekt – en hij groeit! riep ik met trots uit. vervolgens de appeltaart van deze appels gebakken. heel holland plakt en anders mijn keuken wel – vogels natuur appels taarten en de boven alles uitstijgende trots – ergens ziet een dichter hier toch wel iets van poëzie in. wie wint de enige echte virtuele – ook van appels schil je soms wat poëzie – trofee op pomgedichten? u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
snel goed was het niet
nu ik toch aan het schrijven ben
kan ik jou ook wel noemen
lag er ergens een verdwaald appeltje op de grond
dan sprak jij over een milieuramp – over vuilstort, mesthoop en vuilnisbelt
zaten ze in kisten nog
dan was het al snel guantanamo bay
marteling, eenzame opsluiting en vernedering
nee snel goed was het niet
de wurgseks wel
pomwolff
ik ben fan
wel een laagje poedersuiker nog
vrije velden
laten we de groene appels
de klokhuizen ver weg
naar vrije velden
we lopen jouw
voetstappen
tussen grassen
en lange uren
zoals de eerste dag
de laatste dag
waar we opgroeiden
de bomen al zo hoog
laten we de groene appels
in vrije velden
petra maria
–>
petra keert in de poëzie toch altijd nog even terug naar het verleden dat zij in haar draagt en een plaats heeft gegeven – het is alsof het lichaam de tijd heeft opgeslokt en een plaats heeft gegeven om weerom te keren. dat ze precies weet waar ze moet zijn. daar waar de bomen hoog zijn daar – die laatste dag ook – en de tijd van opgroeien ook – daar nog preciezer: die lange uren van de eerste dag – daar loopt ze weer met de geliefde waar ze met de geliefde liep. en wij wij mogen even meelopen – een gedicht lang.
Wilde ik nog een vers appeltje schillen
trok jij het mes uit mijn hand
en legde het weg in de la
om er kwijlend de tanden in te zetten
een ongeschonden exemplaar
zomaar belagen ging me toch te ver
ik fietste een volle fruitmand in beeld
trok de ene na de andere beurse vrucht
eruit en wierp die op een hoop
een kluwen als na een valpartij
in de ronde van Frankrijk
die aan het vertrek staat
zo dorst ik naar de aankomst
zie fruitvliegjes op appels landen
als beweging in het peloton
© FT 28.08.2020
–>
wie nou precies kwijlend het fietspad van frans terken kruist. een hondje? die precies de beste exemplaren uit het dichterlijk mandje aanvreet. duidelijk geen anderhalve meter aangehouden – de tanden in het verse appeltje. de dichter fietst moedig door in een entourage van de tour op weg naar – daar waar hij naar ik vermoed – vermoedde dat een appeltaart gebakken zou worden. tevergeefs – zij trekt het mes uit zijn hand lezen we in de eerste strofe – ik kom er niet echt uit. in ieder geval toestanden in de tour en in de boomgaard van dichter terken. en het appeltje is de klos zoveel is hier zeker.
Voor de dorst eentje maar
ver van de boom gevallen
tikken de eksters hem tot moes
geef appèl roept oppermuis
knaag hier en daar
tot aan dit gulzig klokhuis
de minstreel van eeuwen
heeft velen reeds versleten
eksters verjaagd en vergeten
ze keren terug nu de baby groeit
tot appel Sientje roept
ze zijn te laat en vliegen weg
de appels vallen graag
ze dorsten naar elke keel
van groene gaard naar taart.
Rik van Boeckel
28 augustus 2020
–>
bij Rik krijgen we vandaag een grappig lesje woordspeling. totdat de appels veilig in een taart zijn opgeborgen. daar waar ze horen. al die beesten ook in de tuin die ongevraagd op de vruchten afkomen. eksters muizen – je krijgt ze er gratis bij (de boom/ de appeltaart). Rik is een kenner.
Hoi Pom,
Blij dat het zondagochtendritueel weer start.
groet, Ien
toen ik nog appel was
werd ik gezien bewonderd
om mijn gladde huid
mijn wangen deden blozen
van verlangen
zet je tanden in mijn rijpe vlees
laat je tong proeven van het glanzend vocht
beleef de smaak van ’t paradijs
vergeet het goddelijk verbod
zo scrabreus kan hemels zijn
geschild ben ik ontdaan
gescheiden van mijn kern
in reepjes kwijn ik weg
verschrompelend tot afvalschil
Ien Verrips
–>
och gossie toch kind – kom hier – mijn eerste reactie na het lezen van al deze droevigheid. over verlangen en teloorgang – Ien weet het leven te leggen in een appeltje.
Maar: en passant benoemt ze zich zelf toch nog maar even – net voor de teloorgang – tot een goddelijk paradijs waarin het heerlijk snoepen was. NET TE LAAT dat heb ik weer! gelet op de laatste strofe zijn we allemaal te laat – mogen we de boel van het IENfeestje in de tweede strofe opruimen. en madame maar genieten – zij de lusten wij de lasten. en dan ook nog een beetje zielig gaan doen op het eind.
Hittegolven, watergolven, coronagolven en andere golfslag achter ons latend, duiken we de poëzie weer in. Wat een heerlijke afwisseling! Zelf krijg ik op mijn ouwe dag de baard in de keel. Komt omdat het nat scheren steeds moeilijker wordt en de baard nu naar binnen goeit. Drukt nu op mijn adamsappel. Geen goeie tijding voor dit thema.
Heb het goed vandaag, Pom, weer of geen weer. Lieve groet van Jako.
oordeel
we hadden honger en aten van de appel
tot we onze naaktheid ontdekten
en schrokken
van het vruchtvlees maakten we moes
van onze blootheid poëzie
we dansten en droegen voor
op het ritme van sonnetten
het verschuilen van onze geslachten
achter vijgeblad hielp kortstondig
tot een stem ons riep
we naakt en wel – het vonnis geveld
uit tuin en akker werden verdreven
ik zal tot mijn dood moes moeten eten
zij krijgt slechts syllaben te slikken
en zal poëten moeten baren
die appel in bladerdeeg braken
in de voren van de akker van eden
jako fennek
–>
bijbelse notities bij het leven en in de eerste strofen ook vooral het welzijn van jako fennek. in deftige woorden beklaagt de dichter zich – nou ja dat is mijn vermoeden – dat er niet heel veel van haar over is gebleven – het wordt behelpen. de poëzie is er een beetje uit – voor zover ik jako ken laat hij het oordeel hier aan de poëzie en binnen de wereld van de poëzie – doet hij zich in het echte leven echt wel tegoed aan de jonge scheuten die elk jaar opnieuw weer zijn ogen verblinden. gelukkig maar.
–>
we schreven en ik neem aan namens heel veel mensen hier: ai ai anne – dat moet je niet te vaak hebben – wil je ervoor zorgen dat alles weer goed aangroeit en heelt – want we kunnen een gebroken anne niet hebben hoor. de wereld is al breekbaar genoeg. heel veel sterkte en beterschap XXX
Ze wilde niet rennen,
terwijl haar lange benen
gemaakt waren voor de wind.
Ze had dat hele maisveld
door willen hollen om
weg te komen van die plek.
Om haar heen vielen
de appels al uit de bomen
en binnen was hij begonnen
uit het leven te verdwijnen
zonder ooit nog zijn handen
deeg te laten kneden.
Zoals hij dat kon.
Met enorme pret.
Er vallen appels uit de boom.
Maar zij heeft hem niet gered.
© Lisan Lauvenberg
–>
bijna iets van de mystiek deze beschrijving. de appels die als bommen om haar heen vallen – zij op de vlucht op weg naar binnen – naar hem – te laat – de handen deeg ‘laten kneden’ – hoe doe je dat eigenlijk? hoe deed ze dat eigenlijk. een duidelijk maar niet te vatten, niet te kneden gedicht.
Yes, zondag appeltaart
ik ben fan
wel een laagje poedersuiker nog
vrije velden
laten we de groene appels
de klokhuizen ver weg
naar vrije velden
we lopen jouw
voetstappen
tussen grassen
en lange uren
zoals de eerste dag
de laatste dag
waar we opgroeiden
de bomen al zo hoog
laten we de groene appels
in vrije velden
petra maria
Dichter bij de dorst
Wilde ik nog een vers appeltje schillen
trok jij het mes uit mijn hand
en legde het weg in de la
om er kwijlend de tanden in te zetten
een ongeschonden exemplaar
zomaar belagen ging me toch te ver
ik fietste een volle fruitmand in beeld
trok de ene na de andere beurse vrucht
eruit en wierp die op een hoop
een kluwen als na een valpartij
in de ronde van Frankrijk
die aan het vertrek staat
zo dorst ik naar de aankomst
zie fruitvliegjes op appels landen
als beweging in het peloton
© FT 28.08.2020