2x overspoelde is eenmaal overspoelde teveel – en toch is goud deze week voor Petra Maria – die droom die we allemaal hebben heeft zij voor ons gedroomd – goud op voorwaarde dus – de voorwaarde dat de eerste regel in de voorlaatste strofe een beetje gewijzigd wordt – ‘ik jou steeds overspoelde’ wordt vervangen door ‘en ik jou steeds’ – verder een prachtig gedicht met die heerlijke deuropening tegen een achtergrond van ademloze zeelucht – van harte Petra Maria
aan zee
is alles luchtiger
niet zoals het dijkhuisje
in Wolfaartsdijk
het licht was er geel
en het geurde
andere levens
ik zie je nog staan
in de deuropening
het waaide zo koel
langs de oude zeedijk
waar het water verscheen
het dorp overspoelde
ik jou steeds overspoelde
de tijd ons langzaam
naar zoute dagen afdreef
kon ik maar weer eens
jong en luchtiger
in de deuropening blijven staan
aan zee
petra maria
te Ebeltoft
–>
de gedroomde plaats van Petra Maria – de plaats die iedereen nog wel een keer wil dromen. naar die plaats zijn we op zoek vandaag. petra maria schenkt vandaag prachtige regels: ‘het geurde andere levens’ en ze spreekt over de ‘zoute dagen’ en over het verlangen naar de tijd van zoet. ze ziet hem nog staan in de deuropening, een indruk die nooit is weggespoeld. een gedicht met een hoog zoutelande gehalte. blof weet er wel raad mee. ik zie er prachtige aanzetten in voor een prachtig lied.
‘het licht was er geel
en het geurde
andere levens’
ja als een lied zo begint – steek de kaarsjes maar aan – omarm je geliefde en vergeet de covid.
te Ebeltoft
Petra Maria – langs de oude zeedijk
Rik van Boeckel – tussen zonnebloemen van La Dordogne
Elbert Gonggrijp – Er prijken strepen in het stalen water
Vera van der Horst – en als de herfststormen woeden weet ze hem daar
Frans Terken – onder strakblauwe hemel en platanen
Ditmar Bakker – met radeloze rozen
Anke Labrie -in de kamers van haar hart
wie wint de enige echte virtuele – welke plaats – wil u wel nog één keer dromen – de over wat mooi was en mooi is gebleven trofee op pomgedichten?
ach elke dichter kent die plaatsen wel – waar in stilte werd genoten van het uitzicht, van het zachtromantische gevoel, van de aanwezigheid van die gedroomde liefde, van de liefde op zich – de gedachte aan een moment waarin alles samenviel – een plaats die nog wel eens opspeelt in dromen – een plaats die iedereen nog wel een keer wil dromen. aan de rand van een dorp wellicht met uitzicht over weilanden, op het gras van een weiland. de rand van een meertje, het terras in die verre stad. ach er is zoveel dat we het mogen lezen deze week – over de plaats of over het gevoel van weleer of over de droom. over wat mooi was en mooi is gebleven. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
misschien
niets mooier is
als woorden groeien
van verlaten liefde tijdloos stil
om alleen
nog die te houden
die er echt toe doen
mijn lichaam is hier
mijn hart ligt daar
zo zal ik altijd onderweg zijn
misschien
dat ik daarom zo graag naast je zit
en nergens aan wil komen
pomwolff
Koester de groene droom
van de bossen in de Vogezen
daal af langs de kliffen van Étretat
tijd neemt herinnering mee
naar valleien van een toekomst
waar ik jou zag en zag en zag
in beekjes van de Quinta da Estrela
tussen zonnebloemen van La Dordogne
aan Playa Siboney onder El sol de Cuba
in La Casa de Música Habanera
liefde reist met de horizon mee
tot aan jaren dat geheugen dementeert
woorden het verleden dragen
zinnen soepel dansen over papier.
Rik van Boeckel
11 september 2020
–>
Rik op reis. een terugblik – ja stonden we niet allemaal ooit daar bij Etretat ons te verbazen. maar bij Rik geldt het vele en niet het ene of toch: die prachtige herhaling in euforie: ‘waar ik jou zag en zag en zag…’ tot in de derde strofe – de strofe van het verval. van voorbij en van alles weg – op het papier na waarop de woorden. misschien is het woord zelf ‘dementeren’ net teveel – kan het verval poëtischer beschreven?
Pastorale
Een moederlijk grijs wijst de weg
langs geruststellende zomers – de bomen
standvastig voor de dromen die
gezamenlijk bijeenkomen.
De gele bermen snijden diepte uit –
hun dorstig toebehoren dat
een historisch woekeren kent –
nu als een voorzichtig
Godsgeschenk.
Het onderscheid verglijdt en wie
het weet – er kan gegist naar dit onbekende –
zee en horizon gelijk. Er prijken strepen
in het stalen water, er vraagt zich af
een vaag contrast.
Er wordt liefde liefgehad – een stille wenk
dat de tijd tijdloos voorbij drijft – loom als dit
aanstaande uitzicht zelf –
Elbert Gonggrijp,
snelweg A7 t.h.v. Hippolytushoef
–>
‘zo kun je ook dromen. Op een reis en niet weten in welk era je je bevindt. Proeven en het met moeite kunnen benoemen…’ schrijft Elbert in de bijsluiter. wat mij betreft wordt dit nivo van contemplatie op meesterlijke koplandsiaanse gehaald in de laatste strofe.
Er wordt liefde liefgehad – een stille wenk
dat de tijd tijdloos voorbij drijft – loom als dit
aanstaande uitzicht zelf –
maar de weg naar de top ligt bezaaid met constructie en met dichterlijk pogen. ooit riep ik gerdin linthorst terug uit een uit haar handen gelopen dichterschap met heel veel – te veel – adjectieven. ook hier buigt het gedicht onder die last door in de eerste drie strofen.
De zon zal nooit veel feller schijnen
dan waarmee hij nu de herfst begroet
een vrouw loopt langs het water
met op haar lippen zijn warme gloed
ze meandert zachtjes de woorden
die hij haar nooit toevertrouwde
en zij toch bij haar draagt
soms kunnen woorden onuitgesproken
van de teerste schoonheid zijn
ze vouwt propjes van de bladeren
schiet daarmee kringen in het water
en als de herfststormen woeden
weet ze hem daar
zoals hij haar ooit de lente uit droeg
Vera van der Horst
–>
Vera van der Horst glorieus winnares vorige week – eens kijken hoe zij de ooit gedroomde dag die zij ook werkelijk beleefde terug weet te dromen en in welke romantiek zij de lezers onder laat gaan. bij de eerste regel moet ik aan shaffy/list denken – het gras zal altijd groener zijn…. waarom weet ik eigenlijk ook niet. deze week is alleen de de derde strofe van hoog nivo – heel hoog poëtisch nivo. kan ook gewoon op zich zelf staan en bedekt alleen al het gehele gevraagde thema.
ze vouwt propjes van de bladeren
schiet daarmee kringen in het water
en als de herfststormen woeden
weet ze hem daar
zoals hij haar ooit de lente uit droeg
waarom dan ook nog die eerste negen regels waarin de dichter tracht met een teveel aan woorden pracht: warme gloeden/ woorden die meanderen/ en zelfs de teerste schoonheden komen op lezers pad. maar de lezer wil het gewone, wil de eenvoud van de laatste vijf regels die van een ontwapende schoonheid zijn. de lezer wil propjes van bladeren.
Naar het zuiden afgezakt
om van land en zon te genieten
vond ik je in Lourmarin achter een kraam
in één oogopslag
overbrugde je de hele afstand
alsof je al weken op me wachtte
met een bloemenkrans om je hals
en gedoopt in de geur van lavendel
wees je me specialiteiten van de streek
een reis maken voor die blik
die zomerblos op de wangen
je schort met de naam van de zon erop
Eloise temidden van al die heerlijkheden
onder strakblauwe hemel en platanen
zindert op mijn netvlies zomers na
© FT 11.09.2020
–>
het dorp waar Camus ligt begraven herinnert de dichter aan de mooie dame met die woest aantrekkelijke blik met eeuwigheidswaarde. het moment gevangen in een prachtig zuidfrans dichtdecor – maar het is en blijf en het blijvende kraampje waarachter zij – een ogenblik om nooit te vergeten.
PAN, TOEN…
Radeloze rozen
rijmen met elkander.
Giftig lekker vozen
deed ik graag met Sander.
Rijmen met elkander
en sonnetjes lozen
deed ik graag met Sander,
soms met roekelozen
en sonnetjes’ lozen.
Ach, het gemeander!
Soms met roekelozen
weerzin der verstander…
Ach, het gemeander
tussen jou en bozen
weerzin der verstand. Er
zijnd, met tussenpozen
tussen jou en bozen.
Ik, mijn lief, verander:
zijnd, met tussenpozen,
hart, of brood, of klander.
Ik, mijn lief, verander,
breek, zoals de brozen,
hart, of brood, of klander,
in mijzelf bevrozen.
Breek zoals de brozen:
blijft de oleander
in mijzelf bevrozen?
Ik hou van een ander.
Blijft de oleander
giftig? Lekker vozen?
Ik hou van een ander.
Radeloze rozen!
***[Ditmar Bakker]
->
grappig – is het eerste wat in mij opkomt. ligt er een noodzaak om de twintigregels regel te schenden – neen! volgens mij is het een beetje Sandertje pesten – Sandertje wordt langzaam maar zeker met Ditmars woorden ingesmeerd – een giftige plantje erbij voor het groene karakter alsof ie naar een uitzending heeft gekeken van wat was het – de keuringsdienst van waren of was het kassa – waarin een tuincentrum werd gehekeld vanwege de giftige oleanders in de uitverkoop – mogelijk omdat men in het tuincentrum af wil van nog niet draagkrachtige kindjes. doe maar lekker in je mondje al dat groen Sandertje – 2 oleanders voor de prijs van een. hier 8 strofen voor de prijs van een gedicht.
haar ogen waren zelf de lens
zoveel schoonheid vastgelegd
genoeg ruimte in haar geest
voor al die bewaarde beelden
in de kamers van haar hart
liggen de ingekleurde liefdes
verzameld in herinneringen
met dank aan de schenkers
anke labrie
(12-09-20)
–>
anke beschrijft het gemoed in drie mooie regels:
‘in de kamers van haar hart
liggen de ingekleurde liefdes
verzameld in herinneringen’
de regels die het boeket omsluiten zijn meer van de verpakking.
aan zee
is alles luchtiger
niet zoals het dijkhuisje
in Wolfaartsdijk
het licht was er geel
en het geurde
andere levens
ik zie je nog staan
in de deuropening
het waaide zo koel
langs de oude zeedijk
waar het water verscheen
het dorp overspoelde
ik jou steeds overspoelde
de tijd ons langzaam
naar zoute dagen afdreef
kon ik maar weer eens
jong en luchtiger
in de deuropening blijven staan
aan zee
petra maria
te Ebeltoft
Dichter bij Lourmarin
Naar het zuiden afgezakt
om van land en zon te genieten
vond ik je in Lourmarin achter een kraam
in één oogopslag
overbrugde je de hele afstand
alsof je al weken op me wachtte
met een bloemenkrans om je hals
en gedoopt in de geur van lavendel
wees je me specialiteiten van de streek
een reis maken voor die blik
die zomerblos op de wangen
je schort met de naam van de zon erop
Eloise temidden van al die heerlijkheden
onder strakblauwe hemel en platanen
zindert op mijn netvlies zomers na
© FT 11.09.2020