- Rik van Boeckel met de realiteit in Leiden
- Frans Terken met de realiteit van een wereldkampioene
- Petra Maria met de realiteit van loslaten, zichtbaar loslaten
- Anke Labrie bij de realiteit van een leven 1963-2017
- Vera van der Horst met de realiteit van een minnaar
deze week geen zondagochtend wedstrijd op de pom. WEL de mogelijkheid om in dit weekend uw meest realistische – zeg maar rustig uw meest vreemde – gedicht in het zonlicht van deze site te plaatsen. gisteren in het stedelijk museum van Schiedam een aantal met name jonge nederlandse realisten bewonderd – tot of tot en met morgen daar nog te zien daarna sluiten ze het museum. in het realisme is in zekere zin altijd wel iets vreemds aan de hand. de gestolde verbeelding van een werkelijkheid die losgezongen lijkt uit de werkelijkheid. we lezen U zo graag – een losgezongen werkelijk heden.
stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.
de ideale man
is een man die kopjes geeft
bij wie je weg kunt dromen
alles kunt vergeten
die energie geeft
alleen al door er te zijn
aandachtig is
die zomaar ik houd van jou
in je oor fluistert
de ideale man is een man die
nadat hij lief heeft gehad
nog even tegen je aan schurkt
jou het eerste slokje water geeft
je vastbindt
met een genadeloze blik
zegt dat je kansloos bent
nou ja als je er van houdt natuurlijk
die bij zouteloze films
naast je blijft zitten
die precies op het juiste moment ja zegt
of nee
die een arm om je heen legt
bij wie je helemaal jezelf kunt zijn
die met passie zijn dingen doet
én je miele repareert
waar je stil van kunt genieten
bij wie je je veilig voelt
die pas als je slaapt
je kamer vol kotst
pomwolff
legt ’s avonds al je kleren klaar
waarin je overdag kan pronken met
je goede smaak, gooit je zweetsokken met liefde in de wasmand, kookt je lievelingsmaal en als je thuiskomt ligt natuurlijk de afstandbediening voor je klaar.
Ze zit geduldig naast je op de bank en
bewondert je deskundig commentaar,
of luistert heel emphatisch naar wat je baas je nu weer heeft aangedaan.
In het weekend klapt ze enthousiast in haar handen als je de miele hebt gemaakt.
Ze wrijft op alle plekken die je fijn vindt
en zegt: ik zet je bad vast aan en als je er uitstapt ligt zij in een pikanterietje voor je klaar. Je bent zo lekker zegt ze en schreeuwt van genot de hele buurt bij elkaar,
pas als je slaapt,
belt ze tot de ochtend beneden
met haar minnaar.
Vera van der Horst –
Vera schreef een reactie op “de ideale man” hierboven. een ideaal huwelijk lijkt me dit ideale echtpaar. hij ‘kotsend’ over de zojuist geboende vloeren, zij in erotische gesprekken gewikkeld met een ideale minnaar. hoe dan ook de firma MIELE wordt er beter van. Vera introduceert en passant nog een nieuw merk rietjes waarmee het goed zuigen lijkt.
Groeten,
Rik
Drie oktober impasse
Er gaat geen optocht door de straat
het schilderij is stil vandaag
een mini-taptoe streelt de tijd
alles is anders zo af en toe
de realiteit hardnekkig coronaproof
hutspot geschilderd op ‘t donkere doek
herinnert Leidenaren aan vorige jaren
de kermis realistisch uitgesteld.
Rik van Boeckel
3 oktober 2020
mooi gezegd Rik – het schilderij is stil vandaag – Leiden kent de stilte niet op de dagen die er in Leiden toe doen. vervreemdende stilte die zelfs de anders hemel en aarde bewegende pen van dichter van Boeckel tot stilstand weet te brengen.
3 okt. in vertrouwde handen van Rik,
voor deze realiteit kort terug in de tijd.
Dichter bij de regenboog
(voor Anna vdB)
Zien we op rotsvaste afstand
cipressen geworteld op een heuvelrug
met op de voorgrond ontembaar
de laagvliegende fietster
zij in één beeld in haar eentje gegrepen
geen schim nadert in de achtergrond
nog is de regenboog niet bereikt
die haar wacht aan de streep
waar zij de armen in de hoogte
de adem die even gestokt
in de omhelzing van de verzorger
vallen tranen op fiets en asfalt
maar geen meute om haar toe te juichen
trots het goud om haar nek
© FT 03.10.2020 –
de eenzame fietser alleen op weg naar de uitgeklede meet – vreemde televisie beelden bij een anders zo uitbundig gevierd WK. ‘alleen is de weg zo lang die je binnen uit holt’ schreef ik ooit. frans laat deze regel ook van toepassing zijn op het stille WK damesrennen.
het is weer zo’n dag
niets is rond
alles prikkelt
het omgeven zijn
auto’s razen
rond de zebra’s
de grond trilt bewust
op het plein
waar straks de
lelijke huizen zijn
was het dan maar
weer beton
eens kijken of je wel
je pijlen loopt
een winkelmandje
mevrouw ik wil u vragen
toen zag ik jou
je wist je zichtbaar los te
laten
in mijn ogenblik
wat verkopen ze eigenlijk
onzichtbare angst
met bonuskaart
je stopt jezelf steeds weer
de hand die reikt, geeft
en de helling wordt vlakker
als het lopen verzacht
er is geen weg meer terug
in ons nieuwe normaal
geen lege bladzijde
in dit verhaal
volg de pijlen maar
want het is weer zo’n dag
petra maria
je loopt je pijlen – dat is coronataal! goed getroffen. wie had een half jaar geleden kunnen vermoeden dat je je pijlen moest lopen in een supermarkt – dag na dag – met een met angst gevuld winkelwagentje langs de rekken.
Weliswaar surrealistisch, maar misschien past het wel bij het thema. Zie maar.
Een mooi weekend verder en nog wat zon gewenst.
Hartelijke groet,
Anke
poging tot portret
het aftasten
monumentaal en tegelijkertijd verfijnd
een aarzelende opzet
de eerste ijle streken
weer weggeveegd
opnieuw
weer weggeveegd
ze doen het beeld geen recht
nu krachtig opgezet
niet langer zachte kleuren
de ogen
het gaat om de ogen
jouw ogen
die keken en zagen
ik schilder het licht weer terug
dacht ik in mijn overmoed
het doek werd doorzichtig
ik zag je
jij wist al lang van het licht
kende zelfs de woorden
Anke Labrie
(voor Antoinette Sisto, 1963-2017)
in herinnering de dichter
in 2017 overleden, plotseling weggerukt uit een poëtisch landschap. hoe het licht terug nog een keer terug in haar ogen? – hoe het verlaten landschap vorm te geven? – de opdrachten aan de schilder.
){kind=link}
Pom,
3 okt. in vertrouwde handen van Rik,
voor deze realiteit kort terug in de tijd.
Dichter bij de regenboog
(voor Anna vdB)
Zien we op rotsvaste afstand
cipressen geworteld op een heuvelrug
met op de voorgrond ontembaar
de laagvliegende fietster
zij in één beeld in haar eentje gegrepen
geen schim nadert in de achtergrond
nog is de regenboog niet bereikt
die haar wacht aan de streep
waar zij de armen in de hoogte
de adem die even gestokt
in de omhelzing van de verzorger
vallen tranen op fiets en asfalt
maar geen meute om haar toe te juichen
trots het goud om haar nek
© FT 03.10.2020
“Pom, er is inderdaad iets vreemds aan de hand, onwerkelijk vreemd, maar we verbinden ons toch wel”
het is weer zo’n dag
niets is rond
alles prikkelt
het omgeven zijn
auto’s razen
rond de zebra’s
de grond trilt bewust
op het plein
waar straks de
lelijke huizen zijn
was het dan maar
weer beton
eens kijken of je wel
je pijlen loopt
een winkelmandje
mevrouw ik wil u vragen
toen zag ik jou
je wist je zichtbaar los te
laten
in mijn ogenblik
wat verkopen ze eigenlijk
onzichtbare angst
met bonuskaart
je stopt jezelf steeds weer
de hand die reikt, geeft
en de helling wordt vlakker
als het lopen verzacht
er is geen weg meer terug
in ons nieuwe normaal
geen lege bladzijde
in dit verhaal
volg de pijlen maar
want het is weer zo’n dag
petra maria