Vorige week schreef ik: ik ben erg blij dat dichter Vera van der Horst de donderdag als hoofdpersoon voor haar rekening wil nemen op pomgedichten punt nl. – ‘VON SOLO laat een grote schoen na om te vullen’ – sprak ze onzeker. die heerlijke onzekerheid van Vera gaan we/mogen we de komende donderdagen genieten.dat alles in de 14 delige serie: En…? hoe gaat het met U vandaag mevrouw van der Horst?
Geen mening
Het valt me op dat ik de laatste jaren steeds minder de neiging heb mijn mening te ventileren. Als mensen mijn mening vragen over iets waarvan ik weet dat hun mening daarover al zo vast staat als zeker is dat zij ooit sterven, heb ik passende antwoorden als: “daar heb ik nog niet echt over nagedacht” of :”ik heb me er nog niet voldoende in verdiept.” Het aantrekkelijke van zo’n antwoord is dat je niet in discussie hoeft te gaan. Bovendien hoop ik de personen er indirect en subtiel op te attenderen zich ook wat meer in het onderwerp van hun mening te verdiepen. Met dit laatste scoor ik weinig succes, want als men zich er al in verdiept dan haalt men de info uit de bubble waarin men zit.
Het lijkt wel of het hebben van een mening noodzakelijk is, om jezelf te profileren, om er bij te horen – bij de voor of de tegenpartij – of om de ander de gelegenheid te geven zijn mening te spuien. Ik heb vooral op social media niet de indruk dat, als men daar een mening dropt, het de bedoeling is om een genuanceerde discussie te beginnen. Het is meer: zo zit het en niet anders. Mocht je er toch anders over denken dan ben je of erg dom of zelfs de vijand. Ik heb zussen elkaar zien blokken omdat ze van mening verschilden over de corona crisis en het beleid. Blokken ze elkaar ook als ze op een andere politieke partij stemmen, of de één van huisdieren houdt en de ander niet. Het fijne van het leven in een democratisch land is dat iedereen een eigen mening hardop mag uiten, zonder afgeknald te worden. Ben je van mening dat iedereen hetzelfde moet denken, dan zoek een totalitaire staat die bij je past – ja overdrijven is ook een vak.
(Sijpelt hier nu toch iets van een mening in door?)
Vera van der Horst
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
