Ditmar Bakker wint de enige echte virtuele niet meer of nooit nog – zeg maar rustig – de babak amiri trofee op pomgedichten – Cartouche zilver en Anke Labrie brons

het door de maan beschenen zilver is al vergeven aan Cartouche – een prachtig gedicht in een heerlijk ritme beschreven. we voelen de fantoom pijnen met de dichter mee. ook Rik van Boeckel heeft zijn eervolle vermelding al binnen. die prachtige wandeling in Twente kan niet beter beschreven worden: “door Twentse bossen wandelden wij liefde”. resteert aan eremetaal goud en brons. de overrompelende eenvoud van het gedicht, van de woorden van Anke Labrie én een gestileerd “In Memoriam” van Ditmar Bakker. ik moet steeds maar denken aan de taak die een dichter in het leven ook heeft. met enige afstand troostrijke woorden schrijven en spreken op het juiste moment maar dan ook precies de juiste woorden – zo precies en zo troostrijk – dat een afscheid in waardigheid kan plaatsvinden, zo dat het rouwproces van de direct betrokkenen en ook van de mensen op enige afstand te dragen is én omgeven is met de warmte die alleen een dichter in de woorden weet te leggen. mooi en heel bijzonder deze Ditmar Bakker: GOUD, en van harte. Persoonlijk betrokken en toch ook troostrijk voor de lezer Anke Labrie: brons, van harte.

zoveel schoonheid in woorden kan een romantisch hart nauwelijks aan in het holst van de nacht waarin de tijd ook nog in een luchtledig lijkt te verdwijnen van overheidswege. en passenger maar zingen. zoveel schoonheid op een rij de inzendingen. dank jullie wel lieve dichters van het grote hart. dank aan BABAK. dank ook aan Ditmar voor dit prachtige sonnet. hoe hij ‘ruisloos uit het leven is gegleden’. de tranen lopen nu al over mijn wangen – hoe moet dat verder in deze nacht. bij ditmar wordt het verdriet bijgezet in een onmetelijke ruimte van stilte waarin niets en de dichter al helemaal niet tot rust kan komen of rust te vinden weet. met stille bezigheden het verdriet verdringen schrijft hier een dichter in een gedicht waar de woorden het uitschreeuwen van ongeloof. de wankele breekbare en toch zo troostrijke woorden in covid gedrenkt in een eenvoudig mooi.

In Memoriam

Dat jou de dood, een klein halfjaar geleden,
achter je eigen voordeur heeft bezocht
zodat je dertig jaren worden mocht
en ruisloos uit het leven bent gegleden,

laat allen stil; een strijd is uitgestreden
voor wie haast ongemerkt al jaren vocht:
familie heeft jou bij je laatste tocht
omkranst met godshuis, bloemen, en gebeden.

Wie toen niet tot de uitvaart toe kon treden
maar toch met jou verbonden is geweest,
verdringt verdriet in stille bezigheden

opdat de tijd ook deze wond geneest;
want liefde die in knop wordt afgesneden
laat ongeloof in bloei, ’t geluk bevreesd.

Ditmar Bakker

• Ditmar Bakker – zodat je dertig jaren worden mocht en ruisloos uit het leven bent gegleden, …
• Frans Terken – de hand waarmee ze afscheid nam blijft hard en koud
• Rik van Boeckel – door Twentse bossen wandelden wij liefde
• Petra Maria – nog niet vandaag maar ooit
• Vera van der Horst – jouw einde alleen voor mij zo voelbaar
• Anke Labrie – natuurlijk was het mooi
• Jako Fennek – doodgewoon je houdt het niet voor mogelijk
• Ien Verrips – gul en innig
• Cartouche – Niet meer dan een droom,…
• Yvonne Koenderman – buiten schijnt altijd de zon

De regels van dichter Babak Amiri inspireren deze week: “Er zijn mensen die de liefde begrijpen. Ik ben niet verder gekomen dan hoe je naar me keek. Hoe ik jou in mijn ogen ving.” – deze dichter ook dé ervaringsdeskundige op de-vierkante-centimeter- (die alles verscheurende)pijn. de pijn over die ene geliefde van ooit en toen.

wie wint de enige echte virtuele niet meer of nooit nog – zeg maar rustig – de babak amiri trofee op pomgedichten? U kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

niet meer

het is niet meer het alles verscheurende
dat je onlangs nog bij de dichter babak lezen kon
die-vierkante-centimeter-pijn die niet op te lossen valt in taal

het is meer het ontwaren van een gestalte
de hoop op een ontmoeting – niet eens een ontmoeting
de hoop op een voorbijgaan aan wie zo onzichtbaar is geworden

pom wolff

Babak Amiri:

die-vierkante-centimeter- (alles verscheurende)pijn, pom
waarvan jij elke millimeter blijkbaar begrijpt
heb ik in taal verzacht

in een verhaal over een meisje dat
de essentie van het leven begreep

in een verhaal over de scheve gebouwen
van mijn geliefde stad in de regen

in alle nuances van de magische woorden:
liefde en vriendschap

in een liedje gebaseerd op een gedicht van
een vrouw die dood ging voordat ik haar lief kon hebben

in een stellig statement over de stupiditeit
van de stellige statements

in de onwerkelijke oneerlijkheid
van een onoprechte linzensoep

in heimwee naar de bergen die
je pijn uitfaden

in de wijsheid van dronken onzekere nachten
vol verwijt, heen en weer

in bewuste keuze voor de mooie woorden
wat het ook mag betekenen
en nog meer….

want: het op te lossen
is een onmogelijke opgave natuurlijk

Babak

Terug in de tijd

Je telt de tijd op je vingers
of er een teken van aanwezigheid
uren tot weer de nacht valt
ze brengen het ontbreken van

nog een schim van wat was
de rug om aan te warmen
de hand waarmee ze afscheid nam
blijft hard en koud

het trekt een scherm op
tegen geluid dat eraan kleeft
het wegtikken van haar hakken
de klok doet er niets aan af

alsof je de tijd terug kunt zetten
het uur van naakte waarheid voorbij

© FT 24.10.2020

de dichter breekt. de dichter breekt de woorden af in eerste strofe. is er dan helemaal niets meer – een schim nog wellicht? maar hoe de tijd ook wordt teruggezet – de woorden hard en koud zij blijven en bepalen de temperatuur van het verlies. voorbij lijkt hier echt voorbij. zoals ook het uur tussen de zomertijd en de wintertijd in voorgoed is verdwenen. terug in de tijd is tegelijkertijd terug in de harde werkelijkheid.

de kleur van je ogen
tart het hemelsblauw
ze sluiten zacht

mijn lippen bewegen
geluidloos
geen dag te lang
geen adem tekort

ik vraag het nooit
als je vertrekt
het antwoord weet ik al

nog niet vandaag
maar ooit
wij raken kwijt

petra maria

ja ooit – petra maria oefent – voor het geval dat –  toekomst. met die ene onomkeerbare uitkomst die ons uiteindelijk allemaal boven het hoofd hangt. hoe de werkelijkheid hier in huis wordt gehaald in woorden van poëzie terwijl zij in wezen nog niet existeert. die vaardigheid bezitten alleen dichters.