altijd moeilijk voor dichters – het beschrijven van een zonnige toekomst – het leed geleden – de weg van optimisme gesierd met woorden van blijdschap en poëzie. dank aan de dichters die de blijdschap aandurfden. Rik van Boeckel sprak in hoopvolle woorden – Frans Terken beschreef in een mozaiek van gouden woorden en beelden de blijdschap en het optimisme. van harte Frans Terken goud, van harte Rik van Boeckel zilver.
Terug op de vlakte die ons draagt
dansen we weer boven het zand
we laten het van de voeten vallen
zien hoe het oplost in het schuim
zoeken binnen in een strandtent
een uitzicht met rust en liefde
vragen om glühwijn en drinken
de beker tot de bodem leeg
proeven diep de ommekeer
die opstijgt van onder in de benen
het blaast de hoofden leeg en warm
gloedvol geschoond stappen we buiten
tollen hand in hand het betere leven in
onder onze zolen smelt de winter weg
© FT 07.11.2020
–>
prachtig getroffen in beelden van blijdschap en de drank, voorbij het schuim, de gifbeker leeg, de ommekeer verwoord. hand in hand het betere leven in. (‘geschoond’ is wat mij betreft één Cartouchiaans woord teveel)- gloedvol stappen we naar buiten (kan ook – het was tenslotte al opgelost in de eerste strofe) om hand in hand het betere leven in te tollen, zo dat ons dansen de winter aankan. mooie beelden.
Rik van Boeckel: zon van leven verdrijf zieke wolken
Petra Maria: en jij bent de troost met kleine woorden
Cartouche: late haver komt ook op
Frans Terken: hand in hand het betere leven in
Erika de Stercke: in zonnekleuren en jij, onverwacht
Ien Verrips: naar de stip op de horizon
Anke Labrie: het beste breekijzer is liefde
ik zie er tóch een keerpunt in – de tijden van armoede van verschraling van cultuurarmoede – van de trumpen en van de corona – door de poëzie met succes – beetje voor beetje – stapje voor stapje – voetje voor voetje – maar toch succesvol bestreden – met optimisme – er komen weer positieve tijden aan! – een goed moment om uw schoorsteen te tooien met de positieve-tijden-trofee (de enige echte virtuele) behaald op pomgedichten punt nl – wie wint deze week de enige echte virtuele positieve tijden trofee op pomgedichten punt nl? u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
woensdagnacht
ze zegt
ik ga weer aan het werk
dode honden houden op
ik zeg
het lijkt wel file in de straat
wat een leven
ze zegt
het leven gaat altijd door
ik kijk en zie haar schaamlippen bewegen
pom wolff
uit: een vrouw schrijft een jongen
door dichter Benne van der Velde
Een perfecte dag
wat sangria in de stad
en dan later
een donker pad, samen thuis
Gewoon een prima dag
slenteren in ‘t plantsoen
en dan later
en filmpje doen en naar huis
Oh, het is zo’n perfecte dag
blij dat ik hem heb met jou
oh zo’n perfecte dag
jij bent waar ik vast aan hou
jij bent waar ik vast aan hou
Een perfecte dag
problemen doen geen pijn
dit weekend samen zijn
doet ons plezier
Ja een perfecte dag
door jou vergeet ik mezelf
ik dacht dat ik
een ander was, een goed mens
Oh, het is zo’n perfecte dag
blij dat ik hem deel met jou
oh zo’n perfecte dag
jij bent waar ik vast aan hou
jij bent waar ik vast aan hou
Een ieder krijgt wat ‘ie verdient
Een ieder krijgt wat ‘ie verdient
Een ieder krijgt wat ‘ie verdient
Een ieder krijgt wat ‘ie verdient
Dat is de huidige Shakespeare vraag
te zijn of niet te zijn in het virusvenijn
laten we opwaaiende bladeren zijn
in de toekomst van optreedmoed
water was ons zacht met verve
zon van leven verdrijf zieke wolken
universum verjaag president Narcist
naar uithoeken zonder waarde
laat sterren in alle staten stralen
van gezonde dagen op hemel en aarde.
Rik van Boeckel
6 november 2020
–>
pomgedichten ziet er een keerpunt in, de usa ziet een keerpunt, de hele wereld ziet een keerpunt en ook Rik van Boeckel – dichter uit Leiden – beweegt hemel, aarde en gesternte om gezonde dagen terug te krijgen. mooi gezegd – gezonde dagen zonder de narcist en zonder ziekte – laten we weer opwaaiende bladeren zijn in een zon van leven. kort en krachtig de woorden hier van Rik van Boeckel – als die in de toespraak van biden, meer nog als die van Harris.
je loopt op wolken
door de straten
gelukkig te zijn
waar je moe van werd
ebt weg
waar je aarzelde
spreek je nu uit
wie jou ziet
is zichtbaar vol
er licht een aura
van vertrouwen
alsof het universum
jouw kant op draait
en jij bent de troost
met kleine woorden
harten zullen
veroverd worden
vreugde en tranen
gedeeld
nu valt alles
op zijn plek
nu komt alles goed
petra maria
–>
ook bij petra maria zien we hemel en aarde bewogen. de blijdschap zoals deze vannacht in de usa op het beeldscherm te zien was spat ook hier van de woorden. alles komt goed – volgens mij ook de titel van een nog niet opgevoerd toneelstuk. dezelfde intentie lezen we als bij rik, ietsje minder direct, ietsje wolliger. zachter ook, prozaïsch zacht bijna. nee het kan niet elke week een gouden feest zijn daar in het oosten van het land.
positiviteit is plicht
alles wordt een keer
beter, kom mij daar niet om
alles is wel heel erg veel
wij zijn meer
van de realitijd, zuinigheid
de onwerkelijkheid die ik
omvat, omvademen kan
een oog dat lacht, de wereld
een tepel die ik strelen kan
een paar – woorden
als ik en jij
een handvol
is al heel wat om
de nacht te doorstaan
wij als god
– late haver komt ook op –
in het diepst van ons gedacht
081120
Cartouche
–>
Cartouche weet heel goed dat ie met de eerste twee strofen niet bij mij hoeft aan te bellen. ‘realitijd’, ‘positiviteit’, nee weg ermee. en dan als ie eenmaal op hol is geslagen slaat de dichter genadeloos toe in de laatste drie strofen. ‘een oog dat lacht, de wereld’- ja dan smelt elk dichterlijk hart en dan ook nog die late haver die opkomt – god waarom gaf u hem (cartouche) wat wij zo vaak moeten missen?
kruipt de verfoeide, de knutselaar met zijn ‘gedacht’ onverwacht toch nog het slot van het gedicht in. is het toch een mens onze Cartouche. nou ja als werkwoordvorm kan dit denken natuurlijk wel – houden we alleen de woordspeling over.
en ach zo mooi als hij vorige week dichtte met een overal en altijd geldend gedicht dat hier elke week wel in goud zou kunnen worden belegd kun je ook niet elke week:
Bij de hand
Wat als later nu is
katers hun zwaarte verliezen
dingen niet meer dan dingen zijn
waaien slechts een vorm van wiegen
adem die de lucht doet klaren
wolken alleen een teken zijn
van ingehouden zonneschijn
als het tellen is gestaakt
van jaren rondjes draaien
nemen wij – jij en ik – elkaar
zonder maat, voor wat we zijn
in een woordenloos gebaar
over en bij de hand
en de tijd in een
zelf sprekend verband
301020
Cartouche
Spiegelmoment
ligt het geluk
op de dansvloer, ik geloofde erin
liep tegen lege glazen aan waar
angst zich tegen de wanden vastzette
Herkenning van hopeloos zijn
met nachten waar de muren bewogen
ik zie oplossingen in het stappenplan
een bruisend begin
mijn handen dekken valkuilen toe
de kracht borrelt uit het niets
alsof een fles water spat naar
wolken van verfrissing
patronen veranderen
in zonnekleuren en jij, onverwacht
er springen tintelingen
uit de spiegel
Erika De Stercke
–>
ook bij Erika wordt gedanst. en we dansen natuurlijk mee als lezers. maar pas toch op kind – pas op de glazen. loopt ze er toch tegen aan in de eerste strofe. ze blijft optimistisch – in de scherven ligt een bruisend begin lezen we – dat zei mijn overgrootvader al in edam als ie teveel gedronken had – alleen bij hem spatte de alcohol richting de wolken – bij erika het water – een wereldwonder – bij dichteres tintelt thuis haar spiegel – nog een wereldwonder -een gedicht helemaal over de top. met onnavolgbare vergelijkingen – dichteres is geheel in de war van blijdschap – dat ze tot bedaren mag komen helpen we haar hopen. zo bijzonder is biden nu ook weer niet.
in dit land
van platte polders
waar sloten zich uitrekken
als potloodstrepen tot
land en lucht
in eeuwigheid verdampen
in dit land
van grijze tegenwind
en miezer
wordt van toppen niet gedroomd
naar de stip op de horizon
strekt het verlangen zich
Ien Verrips
mooie slotregels van de strofen – die van de eeuwigheid en die van het verlangen. het lukt niet vaak om woorden als verlangen en eeuwigheid van de poëzie te laten zijn. meestal wordt er in de poëzie iets van verlangen en van eeuwigheid gesuggereerd. maar bij Ien kan het wel. er verdampt iets, iets strekt zich uit – de dichter hanteert de relativering op knappe wijze – dat we weten dat niets vast staat. op de platte polders en de tegenwind na natuurlijk. een echt noordhollands gedicht tussen de opperdoezer rondes vandaan geplukt.
elke muur kent wel een zwakke plek
als je lang genoeg blijft zoeken
hak een nooduitgang voor
woorden, beelden en muziek
het blijkt vaak een ingang
het beste breekijzer is liefde
anke labrie
een waardig slotwoord aan het thema van optimisme. breekijzer liefde opent nooit gedachte vergezichten in beeld en geluid én in poëzie.
 op pomgedichten punt nl – Rik van Boeckel zilver){kind=link}
ALLES KOMT GOED
je loopt op wolken
door de straten
gelukkig te zijn
waar je moe van werd
ebt weg
waar je aarzelde
spreek je nu uit
wie jou ziet
is zichtbaar vol
er licht een aura
van vertrouwen
alsof het universum
jouw kant op draait
en jij bent de troost
met kleine woorden
harten zullen
veroverd worden
vreugde en tranen
gedeeld
nu valt alles
op zijn plek
nu komt alles goed
petra maria
Opgetogen
Terug op de vlakte die ons draagt
dansen we weer boven het zand
we laten het van de voeten vallen
zien hoe het oplost in het schuim
zoeken binnen in een strandtent
een uitzicht met rust en liefde
vragen om glühwijn en drinken
de beker tot de bodem leeg
proeven diep de ommekeer
die opstijgt van onder in de benen
het blaast de hoofden leeg en warm
gloedvol geschoond stappen we buiten
tollen hand in hand het betere leven in
onder onze zolen smelt de winter weg
© FT 07.11.2020