zwaar beraad over de uitreiking der eremetalen deze week – teveel moois om snel tot een beslissing te kunnen komen. er werd met aftreden gedreigd, sommige leden van het kabinet hadden er zelfs buikpijn van. dank aan Cartouche ook voor de inspiratie – voor de dagen die er niet waren – hoe kan een dichter ze verzinnen – nou ze werden verzonnen en ze werden in zinnen gegoten – prachtig werk van Frans Terken, van Max Lerou, van Ien Verrips. uitgelicht door Martin Sjardijn en van uren voorzien door Anke Labrie. dat zijn deze week de eervolle vermeldingen. gaat het goud naar Max Lerou voor die wonderlijke gelaagdheid – het zilver naar Martin Sjardijn voor een bijzonder uitlichten van wat gedragen wordt, doen we brons voor Anke, Ien en Frans voor de mooie regels in alle eenvoud. Dank aan alle dichters voor het inzenden, de felicitaties aan de eervollen.
een beetje humaan sterven
je stelt het uit
zet de dag op aan
er moet nog ontwaakt
zo mooi slaapt niemand
ml
–>
die dagen dus, die iedereen kent, zich wenst, niet kwamen, nooit kwamen – de opdracht deze week – die dagen zijn er toch – de nooit gedachte dag is toch gekomen. zo mooi zo mooi slaapt niemand. dat letterlijk in figuurlijk kan overgaan in weinig woorden. een wonderlijk gelaagde tekst in eenvoudige woorden – ik noem het dichtkunst. en betekenis in een beeld – dichtkunst die de schilderkunst bijna aanraakt.
- Frans Terken – om die ene dag te vinden waarop het huis een thuis
- Rik van Boeckel – haar kussen op andere lippen
- Max Lerou – de dag op aan
- Ien Verrips – daag zei ik
- Petra Maria – zo een dag zonder
- Martin Sjardijn – wat kennis opgedaan
- Erika De Stercke – de dagen heb ik als afgoden aanbeden
- Anke Labrie – toen de dagen uren kregen
- Ditmar Bakker – Hiervoor zwoegde Uw moeder in de kou
die dagen dus, die iedereen kent, zich wenst, niet kwamen, nooit kwamen – waarover toch geschreven kan – Cartouches gedicht uit 2016 als inspiratie – mogelijk ook voor Cartouche zelf – we wachten de gedichten af van de dichters over de dagen die er eigenlijk hadden moeten zijn. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Dagboek
wat je het meest bijstaat
de stille herdersuren
de spaarzame momenten
uitzinnigheid, nee
het zijn de dagen
de dagen die er niet waren
die blijven
knagen
dag in dag uit
20-08-2016
Cartouche
nu de jaren nog
ik heb mijn pen weggelegd
de mooiste regels waren al geschreven
ik heb ze nog een keer aangeraakt
de dagen die niet over gingen
de dagen die een leven werden
ik dacht ze zo vaak
pomwolff
Je klampt je vast aan de kalender
scheurt de dag af als een wijzer in de tijd
vraagt je af wat je daarvan onthoudt
gemiste momenten schoppen het geheugen
dingen waar je zo naar uitkeek
tot in de langste nacht naar zocht
om die ene dag te vinden
waarop het huis een thuis
de boom een berg hout
het gezicht in de deuropening
de kamer vol in het licht
een haard voor het vuur
© FT 19.12.2020
die dagen dus, die iedereen kent, zich wenst, niet kwamen, nooit kwamen – waarover toch geschreven kan – zo luidde de (schier) onmogelijke opdracht deze week aan de dichters. ‘om die ene dag te vinden..’ het leven een zoektocht, de dubbele betekenis van de titel – steeds dichterbij – de eenvoudige dingen die van enorme waarde zijn – te zien. een mooi gedicht rond het thema geschreven. ‘om die ene dag te vinden..’ een prachtregel!
Verdwenen in herinnering
Elke dag een uur niet geweest
een boswandeling buiten de stad
zoveel jaren de tijd gelezen
in een boek met jeugdige penstreken
ze zijn verdwenen in herinnering
zing o zing de dagen zijn er niet
haar kussen op andere lippen
ze kwam de hoek niet om
die dag verzandt in vergetelheid
schuimende zeegolfjes nemen haar mee
naar de horizon van oceaandrift
achter wat vergeven en vergeten is.
Rik van Boeckel
19 december 2020
–>
een gedicht met de nodige – sommigen zullen zeggen onnodige dramatiek – van mij mag ie.
haar kussen op andere lippen
ze kwam de hoek niet om
maar de strofen 1 en 3 doen hier het werk niet – stuwen op de een of andere manier deze week niet op – jagen niet aan. zijn net iets te gezocht om van waarde te zijn bij het drama in strofe 2.
ik ga dan maar zei hij
en ging
nou daag
zei ik
dag hoor
ik had nog veel te leren
Ien Verrips
–>
die dagen dus, die iedereen kent, zich wenst, niet kwamen, nooit kwamen – de opdracht – ook hier een schets in een paar woorden – een situatie – Ien weet – vermoed ik – dat ik houd van de eenvoud waar maximaal het leven in wordt uitgedrukt. ze slaagt met deze tekst daar wonderlijk wel in.
het regent
wat waait allemaal over
zo een dag zonder
in mijn hoofd schildert
jouw portret
een begaanbaar pad
van nooit verliezen
de maan cirkelt
dezelfde lange uren
het is geboren
wat nog zal zijn
morgen of later
en geluk
dat is vandaag
petra maria
–>
de dagen van weleer van die nog komen en van vandaag dichtbij gehaald lijkt het. een kleine wordingsgeschiedenis van een schilderij ook. wat in het hoofd zit zal op een doek gebracht zoveel is zeker. de aanvankelijke chaos van cre-eren krijgt hier vorm in de taal. in dat opzicht is de tekst te particulier. wachten we even op het schilderij.
graag doe ik een keer mee met de Pom Gedichten,
KENNIS
wat kennis
opgedaan
van toenemende
onwetendheid
het gelaat,
gecamoufleerd
met schoonheid,
geeft het geheim
niet prijs
nog slechts dichten
in staat tot waarheid,
zonder bewijs
Martin Sjardijn
www.sjardijn.com
<–>
Martin welkom – wat aardig dat je instuurde. je waagde in die poel des verderfs zoals sommigen pomgedichten punt nl ook weleens willen aanduiden. JIJ bestempelt de poëziekunst tot ‘waarheid’ zonder dat voor deze poëtische waarheid bewijs wordt verlangd – zo lezen dichters het graag. poëziekunst beschreven als gecamoufleerde schoonheid zoals ook haar gelaat is te omschrijven – zoals jij haar weet te schilderen – mooi gedragen woord ‘gelaat’ mooi gedragen als het gedicht deze woorden – een bijzonder moment kunstzinnig uitgelicht.
Dag Pom
groeten en aangename feestdagen – hier heel rustig in Gent
het aantal besmettingen lopen weer erg op …
virologen hier hopen dat in april volgend jaar de toestand onder controle is ….
april !! amaai – dus nog lang afwachten
groeten Erika
Dagresten
Mijn vele wensen plantte ik in aarden potten, zette
ze tegen muren neer om het proces tot ontkiemen
te versnellen, de ochtendzon zorgt voor wonderen
zeiden zonderlingen uit een ver verleden
de dagen heb ik als afgoden aanbeden, gesmeekt
me oplossingen tot verbinding te geven, ze zwegen
spierspanningen kropen uit lakens van onrust
en verdwenen achter twijfelwolken
ik volgde kalendergegevens, maanstanden gaven
een verklaring, mijn verdraaide brein laadde zich
op en de schouders vielen verlost neer
iets bleef overeind, de stengel eerder dan de kelk
tussen het zachte gekrijs van de wekker graasde ik
met de kudde tegen mijn zin mee.
Erika De Stercke
–>
Beste Erika ook vanuit het amsterdamse – drie hoog achter in die altijd zo gezellige jordaan – wens ik jouw mooie dagen – gent is rustig lees ik amsterdam is een heksenketel dat kan ik je wel melden. hadden we hier maar dichters zoals jij – die met 14 regels proza iedereen – in ieder geval elke lezer – aan de contemplatie kunnen krijgen. de dichterlijke resten van het jaar bijeengeveegd in een prozaïsch gedicht. .. en hij staat…. zouden ze hier in het sportjournaal krijsen als ie niet weggewerkt was vanwege me-too dingetjes. laat ik voor dat ik niet meer te begrijpen ben in belgië jou nogmaals mooie dagen wensen en de hoop uitspreken op iets minder stevig particulier proza in 2021. mijn nuchtere maag roert er van om.
zonder begin en zonder einde
de tijd bestond nog niet
elk blad doorschijnend
en gras geurde naar geluk
toen de dagen uren kregen
werd het blad gewoon een blad
en het gras dat rook naar gras
soms raakt de dag
opnieuw zijn uren kwijt
gunt je een blik dwars door de tijd
en voor even ben je weer gelukkig
anke labrie
–>
die dagen dus, die iedereen kent, zich wenst, niet kwamen, nooit kwamen – wel kwamen maar ook weer verdwenen – zo interpreteert anke labrie de opdracht deze week – en stuurt een afgerond prachtgedicht in – hoe tijdloze dagen met je meegaan en soms iets van geluk nog kunnen afgeven. dat alles even naar geluk ruikt. het uitreiken van de eremetalen is deze week een bijna onmogelijke taak. na zoveel moois in dit gedicht en in sommige gedichten hierboven.
Hiervoor zwoegde Uw moeder in de kou
en bloedde U op het ruwhouten kruis:
versiering die per el verkopen zou
en kransjes en een extra dagje thuis.
Elk knielt onder een vrolijk klokkenspel,
terwijl de man van God met ’n stem als honing,
ogen als staal, aan dat stoutmoedig stel
de boodschap opdreunt van de Hemelkoning.
Geen mens die luistert. Minder dan de wind
hoort men wat U ons opdroeg voor U stierf.
Oh, Heer van Vrede, oh, geheiligd Kind!
Hoe stil ligt U in ’t graf, die heil verwierf.
’t Is of die rots, door ’n engel ooit beweend,
opnieuw uw mond afsluit. Uw Woord versteend.
Ditmar Bakker
Ja inderdaad Ditmar – geen mens die luistert naar de opdrachten die hier wekelijks worden aangereikt – men dicht maar en dicht maar en men laat de heer webmaster mooi in de koude staan met zijn thema’s. een stemmig kerstgedicht dat dan weer wel. welke moeder wil zo een zoon niet?
Wijzer
Je klampt je vast aan de kalender
scheurt de dag af als een wijzer in de tijd
vraagt je af wat je daarvan onthoudt
gemiste momenten schoppen het geheugen
dingen waar je zo naar uitkeek
tot in de langste nacht naar zocht
om die ene dag te vinden
waarop het huis een thuis
de boom een berg hout
het gezicht in de deuropening
de kamer vol in het licht
een haard voor het vuur
© FT 19.12.2020
de zon schijnt
het regent
wat waait allemaal over
zo een dag zonder
in mijn hoofd schildert
jouw portret
een begaanbaar pad
van nooit verliezen
de maan cirkelt
dezelfde lange uren
het is geboren
wat nog zal zijn
morgen of later
en geluk
dat is vandaag
petra maria