de 398ste VON SOLO – VON SOLO doet drie vrouwen tegelijk – op de dag des Heren harde porno op de pom: “Die meiden weten van wanten. De enige dissonant treedt op als de strenge probeert een vinger in mijn kont te duwen tijdens het pijpen.”


Op maandag zit ik voor het raam van mijn bibliotheekje in een teams-vergadering. Langs de iPad kijk ik slinks naar buiten. Eén voor één arriveren ze aan de overkant bij het uitzendbureau. Eerst het zelfverzekerde kleine blonde meisje. Ze draagt zoals wel vaker korte laarsjes met blokhakjes. Haar ogen zijn nooit overdreven opgemaakt, maar juist heel subtiel. Au naturelle. Ze heeft haar halflange haar los en heeft verder een strakke spijkerbroek aan en als ze haar jas aan de kapstok heeft gehangen, zie ik dat ze een zwart strak coltruitje aanheeft, dat haar goed geproportioneerde, pronte borsten goed uit doet komen. Ze gaat zitten achter haar scherm en ik zie dat ook Titia aankomt. Zij is de enige die ik bij naam ken. Dat komt omdat haar collega’s A4tjes aan de ruiten hadden gehangen twee weken geleden: ‘Titia 25 jaar, drie keer toeteren’. Ze is rijzig lang, eigenlijk te lang voor mij. Ze draagt een niet al te lange kabeltrui met daaronder een leren broek met wijd uitlopende pijpen. Dat belooft wat. Ze heeft een interessante kont. Ik kan nooit helemaal zeker stellen of die nou lekker is of niet. Haar heupen hebben wel de goede breedte en voor haar lengte heeft ze ook een zeer acceptabele bos hout voor de deur. Vandaag draagt ze haar blonde haar in een staart. Ten slotte komt nummer drie aan. Haar schat ik wat meer ervaren. Begin dertig. Zij is de strenge dame van de drie. Altijd haar stroblonde haar kittig opgestoken. Nooit los. Ze heeft een strakke pantalon aan en een dito truitje met lange mouwen in blokjesmotief. Beiden kunnen niet verbergen dat zij beschikt over een lichaam, dat iets meer naar de standaard neigt, maar het bij de juiste camerahoek niet slecht zou doen in om het eender welke pornofilm. De maandag is weer begonnen en mijn teams vergadering eist mijn verdere aandacht weer op.
 
Later in de middag ben ik genoopt nog even naar kantoor te gaan. Vanaf de fiets kan ik ze allemaal net wat beter zien. Titia heeft een jeugdige huid met een gouden gloed. Perfect. De kleine blonde heeft een matte maar niet minder perfecte huid. De wat oudere heeft een foundation laagje dat de oneffenheden wat flatteert. Ze zien me niet voorbij fietsen. Of ze doen alsof ze me niet zien. Die oude gluurder. Die stiekem hardop in zichzelf fluistert, dat hij ze allemaal wel zou doen. En terwijl die woorden terug binnen komen in mijn hersenen, wordt me duidelijk wat me te doen staat. Als ik later op de namiddag naar huis fiets is het al donker. Bij het uitzendbureau is het uiteraard nog licht. Ik parkeer mijn fiets om het hoekje, zodat ze van thuis uit niet kunnen zien dat mijn fiets aan de overkant staat. Vervolgens stap ik het uitzendbureau binnen. Het is alsof de woorden vanzelf komen en ik zeg: ‘Ik zou jullie allemaal wel ff doen.’ En de reactie is precies zoals ik verwachtte. De strenge mevrouw komt op me af, loopt me voorbij naar de deur en schuift de grendel erop. ‘Zo, voor vandaag zijn we gesloten. Maar u zocht een baantje meneer?’. Even houd ik mijn woorden in en kijk de drie dames één voor één langzaam aan. Hun ogen verraden allemaal verschillende motieven, maar absoluut dezelfde intentie. Blinde ambitie. Ik verbaas me erover dat dit zo makkelijk gaat. Een kort moment had ik nog gedacht, dat dit een volkomen gestoord plan was, maar het heden bewijst anders.
 
‘Ja, mijn specialiteit is tantra-loodgieten. Leg mij onder je gootsteen en de buizen zijn zo doorgespoeld en het fonteintje zal spuiten als Fuji Yama in betere tijden. Ik garandeer dat, als ik klaar ben, jullie allemaal stralen als was het hier Fuck-U-shima’. Titia doet de lichten uit en kleine blonde komt op me toe en leidt me naar het souterrain, waar we vanaf de straat niet meer zichtbaar zullen zijn. Ik vind het prachtig, want ik weet wat er komen gaat. Ik zal vooral zuinig op mijn zaad moeten zijn, wil ik het uiterste uit dit onderzoek zien te halen. Daarvoor zouden, op de juiste momenten, gedachten aan mijn schoonmoeder voldoende moeten zijn. Deze drie dames zullen aan elkaar gaan proberen te bewijzen, wie de beste is. Degene bij wie ik klaarkom, is degene die de rangorde daarna zal bepalen, tot de volgende krachtproef. Ik zeg: ‘Let wel op meiden, om zes uur moet ik aan de overkant zijn voor het eten weer, dus laten we dat uurtje goed benutten. En wie zeurt krijgt geen beurt!’ Je kan maar het best meteen aangeven wie het baasje is.
 
Titia en de kleine knielen en maken mijn broeksriem los en ontfermen zich over mijn slappe lid. De schoonmoedergedachte heeft haar werk gedaan, zodat ik hen de kans geef te bewijzen aan zichzelf, hoe opwindend ze zijn. Beiden wijden ze zich met gusto aan hun taak en binnen een poep en een scheet, die ik beide zelf laat, staat de vlaggenmast fier in top en kietelt Titia’s huig. Dat deep-throaten is toch blijkbaar zo’n ding, waarvan vrouwen denken dat het wat toevoegt en waarmee ze zichzelf aan de top van de fellatio-food-chain positioneren. Intussen wordt door de geplamuurde met het opgestoken haar een naakt dansje gedaan, dat op een lap-dance lijkt. Ze keert haar billen, die er mogen zijn, telkens draaiend in mijn richting, en ik zie wat glinsteren op haar bescheiden labia. Om de competitie wat aan te wakkeren ontworstel ik me uit de zuigende draaikolk en geef de danseres waar ze zo op aast. Met wat welgemikte woorden en handgebaren regisseer ik het plaatje zo, dat de danseres zorgt voor oraal plezier bij de kleine en Titia zichzelf moet voorzien van plezier terwijl ze zich met haar ogen tegoed doet aan de vleestaart voor haar neus. Regie is verder niet meer nodig. Zowel tot mijn verbazing, als mijn afgrijzen, trekt alles aan mij voorbij wat als bon ton wordt beschouwd in moderne porno films. Die meiden weten van wanten. De enige dissonant treedt op als de strenge probeert een vinger in mijn kont te duwen tijdens het pijpen. Dat is me net iets te modernistisch en straf ik af met een speelse tik op haar bollende wangen. De enige constante factor in het hele verhaal is mijn uiterst betrouwbare erectie. Verder volgt het ene vrouwelijke hoogtepunt het andere op. Zo gaat dat nog een kleine drie kwartier door, tot ik op mijn horloge zie, dat ik eigenlijk al aan tafel had moeten zitten aan de overkant.   
 
Abrupt trek ik mij terug uit de golvende kluwen en begin mij aan te kleden. Hijgend en met een kakafonie van verbaasde blikken en kirrende kreetjes liggen de natte, zwetende meiden over elkaar heen mij aan te gapen. Intussen heb ik mijn boek aan en trek een T-shirt over mijn hoofd. Titia staat op en vraagt met niet-gespeelde verbijstering: ‘Maar de cumshot dan? Wil je niet komen in mijn gezicht?’ De strenge roert zich nu ook: ‘Of over mijn kont?’ ‘Of diep in mij?’, voegt de kleine op de valreep nog toe. Weer laat ik mijn beste Barry-Atsma-blik rond gaan. Het is leuk om echte twijfel te zien. Om te zien, dat iets niet begrepen wordt. Ik weet dat dit me als een boemerang in de nek gaat raken nog, maar geniet even van dit moment. Zo zuiver als dit krijg je het niet. Ik weet zeker, dat wanneer ik straks met mevrouw Solo en de kinderen aan de rijst met kip en boontjes zit, de meiden hier nog twee flessen witte wijn nodig hebben om enigszins op orde te komen hiermee. Ze zullen me voor gek uitmaken of voor homo. Ze zullen worstelen met schuldgevoel en van zichzelf niet meer weten wat hun plek in de pikorde is. Maar ze zullen één ding gemeen hebben en dat is dat ze niet in staat zijn geweest mijn zaad te onttrekken en dat maakt ze gelijk. Desondanks toch een goede daad. Met een vette knipoog verlaat ik het uitzendbureau.
 
Als ik thuis aan de overkant de keuken binnenstap vraagt mevrouw Solo hoe het was op kantoor. Ik antwoord: ‘Voor de meeste collega’s verwarrend, maar voor mij redelijk in lijn met de verwachtingen.’ Ze knikt instemmend. En ik blijk me vergist te hebben. We eten stamppot met rookworst. Met m’n stamp maak ik twee ronde heuveltjes en ik zet de rookworst er verticaal achter. Mijn zoontje en ik liggen dubbel. Mevrouw Solo en mijn dochter gunnen me de blik van: ‘Ach ja…’.


VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
  
 

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Laat een reactie achter