inkijkjes lieve lezer deze week in de ziel en zaligheid van de dichter. wat spookt er in dichtershoofd rond bij een vrije opdracht. aan welke plaatjes/foto’s zou de psych zijn of haar handen vol hebben? welke fototeksten verrijken de ‘nederlandsche’ taal – allemaal vragen – maar bovenal welke bijdragen (lees rustig alle bijdragen dank aan alle dichters die instuurden) maken de lezer van een doodordinaire zondagochtend een zondagochtend om te genieten en een zondagochtend om niet meer te vergeten.
nogmaals dank aan alle dichters – drie gedichten vond ik echt heel bijzonder – drie gedichten voor goud zilver en brons op de enige echte virtuele. de vrouw des huizes roemde cartouche – ‘jajaja’ mijn commentaar maar die erika de stercke die was vandaag ook erg goed hoor. spiritueel optimistisch bijna. en dan wat te zeggen van DE of HET jozzonet van joz knoop. hoe de vorm en de inhoud tot een eenheid te smeden – nou dat kun je aan joz overlaten. ik doe JOZ KNOOP goud, ERIKA DE STERCKE en CARTOUCHE zilver en hemabrons voor de klassieker van MAX LEROU. (als ie het lezen kan natuurlijk.) winnaars van harte!
Dat was een leuke opdracht, dus ik dacht maar weer eens in te sturen. In een van de4 fotomappen kwam ik de foto tegen die ik vorig jaar heb genomen tijdens een wandeling in Dordrecht van een etalage met beelden van, ik denk, raven. Ik heb ook het kaartje van de kunstenaar gefotografeerd dat ik ook op mijn bijgaand Word-document heb geplaatst. Zo ontstond de titel, want ik was verrukt van deze etalage en ere wie ere toekomt. En die eer is een jozzonet geworden. Bedankt voor je leuke opdracht die heeft geleid tot mijn inzending.
Vriendelijke groet
Joz Knoop
Jozzonet voor Jolanda Riedijk
Alle snavels dezelfde kant op.
Hou je snavel maar liever niet.
Ik hou me graag koest maar zeg tot mezelf
“Laat jezelf gelden en schiet met je woorden
van die eenling die even de massa ontstijgt”
Alles staat vast en dan klinkt toch de stem
van die eenling die even de massa ontstijgt:
“Laat jezelf gelden en schiet met je woorden”
Ik hou me graag koest maar zeg tot mezelf
“Hou je snavel, maar liever niet
alle snavels dezelfde kant op”.
Joz Knoop
->
de draai die de dichter maakt in de tekst laat zich uitschrijven. we genieten de beroemde vorm van de jozzonet die joz zo eigen heeft gemaakt en op subtiele wijze uitvoert bij de mooie foto van het kunstwerk van jolanda. en inderdaad één vogel houdt zich aan de poëzie van Joz – en draait niet dezelfde kant op – de vogel die – weliswaar op de achtergrond gesitueerd – een prominente plaats heeft verworven in dit gedicht.
- Rik van Boeckel – glibbers houden de wacht
- Petra Maria – hij vangt je op
- Ditmar Bakker – en ’t fijnst van al, alleen te zijn
- Frans Terken – een meerkoet kijkt me argwanend aan
- Max Lerou – met de luxe leesbrillen van de HEMA
- Magda Haan bruist in de Teflonpan
- Cartouche – Laat ons even
- Ien Verrips weldoorvoed en aartslui
- Joz Knoop met een Jozzonet voor Jolanda Riedijk
- Erika De Stercke: zijn gedachten dwalen af naar de flamingo’s
wie wint de enige echte virtuele – (stuur een) foto én een bijpassend gedicht – (naar de) pomgedichtenwedstrijd?
het thema is aan de dichter – welke foto/afbeelding leidt de dichter tot welke woorden deze week? we zijn erg benieuwd naar de inkijkjes. verder kent u de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht/foto in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
iemand zegt
het heet roermond hier
je hoort het aan de vogels
die voor de katten bang zijn
iemand anders
met een zachte G zegt
maar roermond is limburg
en we zitten nu in amsterdam
ik zeg
ik weet het niet
ik zie ze vliegen
nog iemand zegt iets
en nog iets
iemand anders zegt ook nog iets
en één iemand zegt niets
pom wolff
Sneeuw klimt omhoog
langs rake historie lonkende Burcht
huizen kijken weemoedig toe
glibbers houden de wacht
sleeën slank als dennenbomen.
glijden langs trotse sneeuwdagen
Leiden zonder last maakt zich op
voor de wijsheid van vrije uren.
Rik van Boeckel
13 februari 2021
–>
inkijkjes lieve lezer deze week in de ziel en zaligheid van de dichter. wat spookt er in dichtershoofd rond bij een vrije opdracht. aan welke plaatjes heeft de psych zijn of haar handenvol. welke fototeksten verrijken de ‘nederlandsche’ taal – allemaal vragen – maar bovenal welke bijdragen (lees rustig alle bijdragen dank aan alle dichters die instuurden) maken de lezer van een doodordinaire zondagochtend een zondagochtend om te genieten en een zondagochtend om niet meer te vergeten. we beleven de nu snel aflopende sneeuwdagen opnieuw – nu het nog effe kan – met rik van boeckel. hij neemt ons mee naar het leiden van jonge en oude dichters. de onkreukbare zetelt bijvoorbeeld in leiden – rik zelf dwarrelt als onrustige sneeuw vaak door de stad en wij als lezers krijgen 8 regels en een in toom gehouden gedicht. met vleugjes weemoed en een regel van wijsheid. mooi gedaan.
tegen het raam
ga maar gerust naar buiten
voor jou ligt sneeuw
durf gewoon te vallen
hij vangt je op
in vloeiende zinnen
warme ware woorden
neem het maar tot alles
weer anders is
er ligt niet altijd zo mooi
sneeuw voor je neer
petra maria
–>
er groeit van alles en nog wat in het huis van dichter petra maria. als dat maar goed gaat. dichter schrijft en spreekt tegelijkertijd het plantwezen toe. lieflijk lijkt het – maar in wezen zegt ze – mijn kamer uit jij – met je luie trage traaggroeiende donder de sneeuw in – de foto met op de achtergrond dichteres die – waarom valt mij het woord amechtig in? – dichters kijkt met een amechtige blik naar de bloemetjes die nog een cursus valtechniek van dichteres kunnen verwachten vandaag. snel vallen hoor bloemetjes anders val je op de platte harde straatstenen vol met zouten en pekelmodder. de foto vertederend, het gedichtje net over de top.
Ons Bog is deet, ons Bog is deet,
slisten ze welgezind,
maar toen ik om verklaring vroeg,
gingen ze door het lint.
Hoe weet je dat dan; ‘Bog is deet’,
mijn lief zoetsappig kind?
We willen het, dus is het zo,
klonk het, en verder niks,
en opwaarts, in elk kinderoog,
rees trots als een feniks,
denk jij het anderszins dan zó,
ben jij straks crucifix.
Vertel dan, schatten lief en klein,
wat deet is, zo Bog zij?
Dat in ons denken, klonk het toen,
wat in ons denken lei.
Elk boog het hoofd. Aan ons, ons Bog,
en zijns volledig wij.
Toen werd het hoofd weer opgericht,
en ik vergeten—ja,
elk loerde naar de anderen
in trots en ongena,
want wat nu deet was, en wat Bog
kon geen besluiten. Tja.
Fijn was het van hen weg te gaan,
en fijner niets te zien,
en ’t fijnst van al, alleen te zijn
bij ’n zee vol vloed, misschien,
die zee die hen verdrinken zou,
maar mij nooit, sedertdien.
***[Ditmar Bakker]
–>
bij deze tekst van Ditmar: de 20 regels regel nu toch wel stevig overtreden. en of er sprake van noodzaak is? bij noodzaak mag de regel geschonden. maar of een verhaal vrij naar jopie parlevliet de grens van noodzakelijkheid haalt is wel een discussie. ik zeg bij dit schrijven – geschreven voor de liefhebbers van ditmar bakker – die buiten elke orde bijna elke week een bijzonderheid instuurt. grote kunstenaar houden niet en houden zich terecht niet aan regels – maar eenvoudige juryzielen zijn er nu eenmaal om deze onbegrepen dete boggen buiten de orde te plaatsen – waar ze ook horen.
Tig keer hallo tegen hondenbaasjes
op het voetpad langs de wetering
we groeten vriendelijk en gaan voort
soms blaft een terriër nog iets terug
een die niet een bal in de bek houdt
maar wacht op een volgende worp
dan als een hazewind ervandoor stuift
over gras en sneeuw de bevroren sloot op
het is moed die ik vandaag van harte mis
een meerkoet kijkt me argwanend aan
alsof hij denkt : ga je zo door tot honderd
hak liever een wak dat ik in het water kan
volk en hond zat hier op de dijk
naast de honger van schaatsers voor het ijs
waar blijft voor reiger fuut en eend en mij de hap
© FT 13.02.2021
–>
ja hallo hallo een goede morgen – voor frans wat minder goed zoals we mogen lezen. al die pret maar voor dichters ligt deze geforceerde pret toch minder voor de hand. ook voor taalbeheersers trouwens – ik zie een helge bonset – mijn oude leraar taalbeheersing – door de sneeuw ploegen in een filmpie – met een luid godverdegodver de takke en kutzooivervloekend – hahaha – de weergoden waren hem gunstig gestemd de afgelopen jaren maar nu is het weer feest. niet voor helge niet voor frans. na het weekend is de bevrijding aanstaande.
ha pom, hierbij een bericht uit onze geliefde eenheidsprijzenmaatschappij
brillenjood of het kleine leed van de 60-plusser
uitgerekend op de dag van de bril
raakte ik mijn leesbril kwijt
waarschijnlijk laten liggen in de lidl
ergens bij de diepvries
daar wil ik nog wel eens diepgaand
in gesprek geraken met mevrouwen
die je aan de sojabrokken willen helpen
dat het zo goed is voor je stoelgang
en ook zoveel beter
voor het meleu en by the way
het is ook heel belangrijk
achteraf je poep te lezen
maar of je nu de bril omhoog of niet
als er geen glas in zit en je bemest
al zes decennia dit land
waar kan je dan als dichter nog naartoe
naar de hema natuurlijk waar de +3 brillen
net twee centimeter boven de grond hangen
en de nul komma vijfjes
de rookie glasses nota bene…op ooghoogte
ml
–>
een klassieker door max – past goed bij dit weer – de hema, de lidl en het meleu bijeengeregen in de teksten van lerou. ik zeg altijd de hema moet wel liefde zijn. de liefdevolle opstelling der brillen in het brillenrek is in de hema een gymoefening voor de nog niet ingeënten. uit liefde dus. with love!
Calorieën tellen
Oh shit.
Er zit meer boter in de pan
dan de dieetgoeroe toestaat.
Geslagen pannenkoekbeslag
bruist in de Teflonpan.
Een slag in de hoogte
zwevend in de rondte
alles mag even een puinhoop zijn.
Ik heb geleerd te tellen
de dagen, de uren
een dalende lijn
op grafieken.
Op de zevende dag
mag gezondigd worden
dit komt goed.
© Magda Haan febr.2021
–>
onze Magda is aan het tellen geslagen. als je niet uitkijkt tel je jezelf het graf in. niet doen kind. tel ook de sneeuwvlokken niet, tel de vogels niet – laat de natuurbeschering ze zelf tellen. wij moeten aan de pannenkoeken en de grandmarnier aan alles wat god verboden heeft. geen tijd te verliezen. of dan aan de koeken van van stapele. van stapele eten en dan sterven. dat is leven.
Deksels
Laat ons even,
het ritsloze nummer terzijde
luisteren naar hoe het landschap
elk jong oud geritsel uit doet blijven
onder een laken tot zichzelf ligt te komen,
witte luisterdingen in ons oor nu dromen, lieve
Erica, zo meteen hebben we weer alle tijd
van de wereld om ons de huid vol en
naar de strot te vliegen in bijslaap
elkaar onze waarheid in het gezicht
te slingeren, te doen slikken en
verminken voor het leven
een borst, een hoge boom en meer
dan zat om ons samen te klitten
maar nu even niet, alsjeblieft
laten we – al is het maar eenmaal
een paar dagen, uren bij elkaar
liggen, stil, zonder talen
ach hoe deksels mooi
schijndood kan zijn
12022021
Cartouche
–>
wie deze erika nou weer is die meer dood dan levend door cartouche onder de sneeuw is weg gemoffeld? we zien een tuintje en lezen en volledig losgeslagen dichter die alle aangebrachte verminkingen laat ondersneeuwen – beter gezegd tracht weg te poetsen. deksel erop putje dicht – erika stil. de korte samenvatting van het gedicht – witte smetteloze glansrol voor de dichter cartouche. met een subtiel gebruik van het woord deksels. knap.
vanachter glas de kou in grijs en grauw
de tuin op een enkel besje na
niet anders kleurt dan bruin en zwart
lentewachters in veelbelovend geel en groen
doen ons de lust tot jacht vergaan
weldoorvoed en aartslui dragen wij
innig tevreden ons poezenlot
Ien Verrips
–>
Ien laat het aan de poezen vandaag – war petra maria de bloemetjes voor gebruikte. een kijkje van binnen naar buiten. maar de beesten hebben er geen zin in. al die nerveuze vogeltjes die vrolijk heen en weer gaan – de poezen verbijten zich – achter de glazen corona wand – een dichterlijke impressie bij de foto.
Over het trottoir bedekt
met sneeuw stapt een schaduw gehaast
om voor de avondklok binnen te zijn
tassen belemmeren zijn snelheid
de verlichte aquarium
geeft een glans aan de kamer, vissen kijken
niet op bij het gebrom van de waterpomp
hij ploft in de zetel neer
tussen zijn vingers een sigaret
blaast de rook in cirkels naar omhoog
en waant zich aan een terras ver weg
waar de tijd constant indommelt
souvenirs bij elkaar, kinderlijk geordend
het dodenmasker glimlacht, er ontbreken
tanden, de eenzaat grinnikt
een herkenningspunt
morgenmiddag vogels van eten voorzien
de vetbollen liggen klaar
zijn gedachten dwalen af naar de flamingo’s
in een bruisende hitte van de Caraïben.
Erika De Stercke
–>
nou lieve erika ik stond gewoon in een museum. maar waar jij mij naar toe denkt – in ieder geval een zeer rijke wereld geschetst in meeslepende woorden eindigend tussen de flamingo’s in bruisende hitte van de caraïben. ja hoor – ik reserveer. daar wil ik zijn. zo komen we echt uit alle koude en de ellende. de poëzie mag een mens best ook weer eens brengen waar het leven van genieten kan zijn.
 foto én een bijpassend gedicht – (naar de) zondagochtend wedstrijd van pomgedichten – Erika De Stercke en Cartouche zilver, Max Lerou brons){kind=link}