schier onmogelijke opgave deze week om eremetaal te verdelen. prachtige werken door de dichters – mijn hartelijke paasdank aan allen. het was weer genieten. laten we drie gedichten eruit lichten. de gedichten van Ditmar Bakker:
Hier weet ik dan een wond die nooit meer heelt,
geslagen niet door naasten, of hun derven,
maar liefde die tot as is en het sterven
van wat mooi is; en nooit, nee nooit meer streelt
nieuw gras de barre grond…
van Mevrouw Bevelaar
‘8 jaar in 1 keer aftrekken doet pijn…’
en van Babak Amiri
Als je je boeken bedankt en
hun schrijvers vervloekt
omdat je ze verantwoordelijk
acht voor je vlucht …
bijzondere invalshoeken, prachtgedichten, prachtregels en een invoelende pijn bij het scheiden van de wegen. een vleugje weemoed toegevoegd in het gedicht van Babak. mag ik jullie drie feliciteren met paasgoud, paaszilver en paasbrons. van harte!
Hier weet ik dan een wond die nooit meer heelt,
geslagen niet door naasten, of hun derven,
maar liefde die tot as is en het sterven
van wat mooi is; en nooit, nee nooit meer streelt
nieuw gras de barre grond: hoewel bedeeld
met zaad dat van het hemelsblauw zal erven
het gunstigst weer, blijft in de bodem zwerven
een schrijnen van oud zeer dat parten speelt.
Werd lente niets dan storm en donderwolk,
zou zomer dan verpest door regen zijn,
verdroeg ik dat, gelijk het mensenvolk
dat neerslaan moet tot stof op ’t aards terrein;
maar dat een droom zelfs sterft, is als een dolk
tussen mijn ribben, doet voor altijd pijn.
Ditmar Bakker
–>
‘op deze zonderling lichte morgen’ zeg ik petra maria na – ontmoeten we de weergaloze poëzie van Ditmar Bakker – ja hoe een droom kan sterven – hier scheiden de wegen op zijn ditmars verwoestend verwoord. prachtig het licht uit de ochtend geslagen – uit elke ochtend verder geslagen – we duiken de donkerste tunnel in
met die ‘pijn voor altijd’. ja zo moet dat in de poëzie. licht is zonderling licht – pijn is onverdraaglijke pijn. hoe gelukkig mogen we met een dichter als ditmar zijn hier op pomgedichten punt nl – dat het een keer gezegd is.
- Deborah Bevelaar – Jij noemt het een wonder.
- Rik van Boeckel – de waarheid in zachte pacht
- Petra Maria – de waarheid is omsingeld
- Frans Terken – warmlopen langs de lijnen van waarheid
- Ditmar Bakker – nee nooit meer streelt nieuw gras de barre grond
- Magda Haan – voorbij normen en waarden
- Ton Huizer – niet met die treurwilg
- Cartouche – brand en aanmaakhout
- Erika De Stercke – en je hoest
- Babak Amiri – Als je je boeken bedankt
- Anke Labrie – hier nog een kaart om niet te verdwalen
wie wint de enige echte virtuele – hier scheiden echt onze wegen hoor maar we gaan wél verder op dezelfde weg – trofee op pomgedichten punt nl?
alsof het van de poëzie was de politiek – het én én redeneren – het uitbouwen van mogelijkheden, van waarheden en van leugens, de fantasie die alle kanten op kan, het vaste geloof in de waarheid, de waarheid die gecomponeerd wordt waar je bijstaat. Wahrheit und Dichtung zeggen sommige oosterlingen. dat is poëzie! we lezen graag van uw ‘wahrheit’ en van uw ‘dichtung’ dit weekend. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
nou weet ik wel
dat het leven in je gaat zitten
als houtrot
en dat je krijgt wat je verdient
maar jij kan er ook wat van
dat het lijkt alsof de waarheid
iets van poëzie begint te krijgen
de poëzie iets van bedrog
pom wolff
Vannacht groeien we terug
naar een oud vergeeld geluk
waarvoor wij ons lang hebben ingehouden, de handen gevouwen
rond het gebed, al is het stuk.
Jij noemt het een wonder. Maar het is meer een gaasje dat zich aan de wonde hecht: 8 jaar in 1 keer aftrekken doet pijn. Zo blijven we voor altijd samen onderhuids.
Wie zal het zeggen wat er van zo’n verlangen rest?
We zijn al blij met een huid die zich de rimpels wel herinnert,
maar nooit de spijt.
DB
mag ik u allen een vrolijk paasei toewensen bij uw paasontbijtje. Deborah Bevelaar idolaat van Pieter Omzigt lazen we op ons aller FB maar nu ook op pomgedichten punt nl – welkom beiden! omzigt direct aangesproken zoals hij zelf anderen direct aanspreekt. en au au au dat gaasje doet pijn. de wonden weer eens gezellig open gereten, het gevraagde thema op een bijzondere wijze verdicht. debbie kan er wat van. hier scheiden onze wegen – het thema – maar dan scheiden de wegen ook bij debbie – zonder terughoudendheid vervliegt het ‘wonder’ in poëzie, de poëzie in pijn. pijn in gerimpeld verlangen – als een appeltje dat te lang op een schaal van verlangen heeft gelegen. als een open wond in de frisse lentewind.
De lente lacht niet langer
geduld verdwijnt in zielloosheid
de zon schuilt achter wolkentranen
het Norremeer dwaalt in gedichten
de politieke zieke levenskwansel
danst door dagdromers heen
functies worden opgesoupeerd
in het verkeerde onterechte gerecht
de waarheid in zachte pacht
tot poëzie verdicht zo nooit verdacht
Rik van Boeckel
2 april 2021
even het norremeer opgezocht – god mag weten waar rik dit meer in al zijn wereldreizen bevoer. maar het ligt om de hoek: Van zuidwest naar noordoost liggen er de volgende plassen: ’t Joppe, de Spriet, de Laeck, de Warckerleede, Zweiland (de grootste plas), het Norremeer, de Eijmerspoel, de Dieperpoel (de meest noordelijke plas), Spijkerboor en Kever (de meest oostelijke grote plas). Ook de vijf kleine plassen ten oosten en zuiden van de hoofdplassen worden nog tot de Kagerplassen gerekend. Het gaat om Sever, de Koppoel, de Kiekpoel of Kleipoel, de veraf gelegen Hanepoel en het Vennemeer.
zo we zijn weer bij op eerste paasdag. het woord ‘zielloosheid’ in het begin van riks gedicht is een te nadrukkelijk niet poëtisch woord. maar ja dat is smaak. daarentegen stralen de laatste twee regels van poëtische schoonheid. we weten niet precies wat er staat maar die regels staan als een huis:
de waarheid in zachte pacht
tot poëzie verdicht zo nooit verdacht
bij deze regels roep ik uit – ja inderdaad zo is het en niet anders, nooit meer anders. jammer dat het gedicht slechts twee wereldregels kent.
luchtigheid overspoelt de stappen
in het gareel van de dag
was jij het op die bergtoppen
dacht je dat alles langs zou komen
als een stoet van bewondering
was jij het die voorbij de openheid
als een schiploos kapitein
een zee zonder golven bevaarde
op deze zonderling lichte morgen
is alles nog niet verloren
maar de waarheid is omsingeld
petra maria
–>
ook petra’s gedicht kent één wereldregel bij welke alle andere van het gedicht in het niet vallen. dat prachtige: ‘op deze zonderling lichte morgen’- het gedicht verdient dan ook een voortdurende herhaling van deze prachtregel en dan een invulling van alles wat op poëtisch verlichte wijze plaatsvindt ‘op deze zonderling lichte morgen’. hoe een paasochtendje tot een verlichte zonderling lichte morgen te componeren – vraag het aan petra maria en uw paasdag zal u in ‘eenvouds verlichte waters’ toezingen. het is alsof lucebert even oplicht.
Je kunt in een beter lopen winkel
je voeten gepast schoeisel aanmeten
warmlopen langs de lijnen van waarheid
als gaat het door kreupelhout
spelt daar iemand zijn gevonden herinnering
dagenlang stappen gezet en gezocht
in het doolhof van zijn geheugen
blijft hij de werkelijkheid ontkennen
– roep ik je hebt er geen reet van begrepen
geef hem een trap onder z’n gat
en wijs : hier zit je vergeten hersenweetje –
en kijk zo ligt hij dan
zieltogend naar adem te happen
alsof door afkeur onder de voet gelopen
wie helpt hem overeind
duidt met vaste tred een richting
wijst de uitweg – niet naar afgrond of graf
© FT 02.04.2021
–>
het pieter omzigt ommetje brengt je niet veel verder – op wel zeer poëtische wijze giet frans de harde werkelijkheid van onze vriend rutte om in niet minder onheil voorspellende poëzie. knap gedaan. wie helpt hem overeind – met enig mededogen de vraag gesteld aan het einde van het gedicht. na 13 uren van inhakken op een persoon is rutte wel aan een ommetje toe. wacht aan het einde van de donkere tunnel (het spook) omzigt rutte op. wordt nog vervolgd. gaan we eerst maar even van de ronde van vlaanderen genieten vandaag – frans – ons ommetje.
laten we lopen
door de lege straten
we zijn abrupt vergeten
wie we eigenlijk waren
overstijgen bezwaren
groeien vormeloos voorbij
normen en waarden
het nu – dat schurend- overgaat
in dat – wat had- kunnen zijn
toekomst die scheuren vertoont
in wie wij toen waren
alleen maar verder lopen
tot we de stad verlaten
naar onontgonnen gebied
Magda Haan
–>
altijd moeilijk en ondankbaar gerecenseerd te worden na een bijdrage van ditmar bakker – een soort noodlot:
eerlijk gezegd ontdek ik weinig poëzie in magda’s tekst. woorden als ‘normen en waarden, toekomst en bezwaren’ dragen niet bij aan een poëtisch gehalte van het gedicht. de derde strofe bevalt mij in weemoedig en dramatisch opzicht – begin je gedicht met die regels en maak er een mooi gedicht van:
het nu – dat schurend- overgaat
in dat – wat had- kunnen zijn
in wie wij toen waren
Taaldingetje, geen poëzie natuurlijk.
Tik een eitje, slobber wat koffie, gewoon door met leven…
Paasgroet, T.
Tweespalt
Ik heb het gehad met je schat
ik ben het goed zat
dat jaloerse gezeik maakt me
ziek
ik sliep niet met Truus, niet
met Yvonne en al helemaal
niet met die treurwilg
Monique
jij gaat hier naar rechts en ik
ga naar links
en na de rotonde zien we wel
weer
we leggen het bij of ik hol je
voorbij
en hopelijk ontmoeten we
elkaar dan nooit meer
Ton Huizer
–>
haha die treurwilg – ton Huizer altijd lachen – mooi in het landschap geplaatst door de poëtisch landschapsarchitekt huizer. de rotonde ook goed gesitueerd in het light verse – nog een kans om de ellende uit de wereld te krijgen anders draaien de hoofdpersonen door in hun eigen gelijk. een van de twee – dat moet hier toch echt vastgesteld – draait tegen het verkeer in. als dat maar goed afloopt – het ongeluk zit hier niet in een klein hoekje – maar draait als een derwishdans om de betrokkenen heen op een rotonde.
Uitgroeien
kleren, jassen, schoenen, gewoonten
vergaren, sparen en zoeken wat
en wie ons past, verlangen
sussen, ons onderhuidse
branden blussen
een gaatje vinden
een oog, een hand een mond
in een veldbed van violen, ons samen
voor even neerleggen en doortasten
hoe we bij het scheiden van
wit en bont en blauw – onszelf
en elkaar alleen maar verder blijven
uitwonen in lichaam en in geest
bij het strijken van de tijd
aan elkaar geklonken
als brand en aanmaakhout
doorgaan tegen beter weten in
te streven naar vergetelheid
04-03-2021
Cartouche
–>
wel heel veel woorden om ‘doorgaan tegen beter in’ te beschrijven. het is teveel vandaag Cartouche. dit is een van de mindere gedichten van dichter Cartouche die bijna elke week hier het goud tracht op te halen en ophaalt. maar zo pakken we geen eremetaal beste man. ik zou zeggen doe de open haard aan – wat brand en aanmaakhout erbij – en stoken maar. het is koud voor de tijd van het jaar. hier scheiden de wegen – je hebt innemende goede en minder goede aanmaak poëzie. (Cartouche zal wel weer in woede ontsteken bij het lezen van webmasters woorden. heerlijk die witheetheid bij de open haard)
buitendeur
hoe je me een bouquet leugens schenkt
ik heb je vanaf het eerste moment door
maar geef je mijn interesse en parfum
schenk het glas vol, knabbel nootjes
ga met jouw grootste plannen mee, dat
er benadeelden zijn, van geen belang
handtekeningen stellen niets voor
enkel wat strepen op papier en je hoest
dringt vlot in mijn hoofd binnen dankzij
de beste wijn, het mooiste pak
of je lang bent gebleven, ik geloof het
niet, naaldhakken zijn doeltreffend
Erika De Stercke
–>
ha daar hebben we de oude erika weer met naaldhakken gewapend de mannen tegemoet. ze deugen ook niet of nooit die mannen. kind je hebt gelijk! sla ze neer, prik ze lek! ze verdienen niet beter. het is slecht volluk meneer. in 12 regels worden alle mannen gent uit geslagen en als ballonnetjes doorgeprikt.
Hoi Pom
Ik weet het. Met: hier scheiden echt onze wegen…. refereer jij naar de actualiteiten.
Maar jouw zin heeft me toch geïnspireerd tot dit persoonlijke niet actuele gedicht.
Groetjes
Babak
Als je je spullen moet pakken
om naar het noorden te gaan
Of je gaat naar het westen en
je hebt geen tijd om in te pakken
Als je je boeken bedankt en
hun schrijvers vervloekt
omdat je ze verantwoordelijk
acht voor je vlucht
Als je tegen je oma zegt:
het is maar voor heel even
het is geen Ayriliq en je stiekem
afscheid neemt van je beste vriend
Vraag dan nooit om begrip
Zij begrijpen het wel
Maar een: ik hou van jou
kan geen kwaad
Babak Amiri
–>
in eenvoud weergegeven het thema – het scheiden van de wegen – maar hier dan in de vorm van een min of meer gedwongen afscheid. mooi klein gehouden met een lief en weemoedig advies tot besluit. je hoort de zanger in de verte in zachte klanken de woorden van pijn zingen: melancholie van een treurig gemoed.
‘je dacht zeker dat ik helemaal blind was’
dan heb je vast mijn bril niet gezien
al leek die lichtrood het was zeker geen roze
hier scheiden dus onze wegen
jij neemt het fietspad
ik neem de snelweg
hier nog een kaart om niet te verdwalen
vouw hem wel uit voor alle details
bij vluchtwegen staat al een kruisje
we komen elkaar vast wel weer tegen
anke labrie
04042021
(eerste regel uit lied van ‘Drukwerk’)
–>
of hier de bril van Kaag bedoeld is? als melk eenmaal zuur is wordt de melk nooit meer niet zuur. de politiek van dit moment getekend. zure gezichten al dan niet met bril. hier scheiden de wegen voor het moment. de politici moeten het gedicht van Anke maar lezen om verder te komen.
een zonderling zachte morgen
luchtigheid overspoelt de stappen
in het gareel van de dag
was jij het op die bergtoppen
dacht je dat alles langs zou komen
als een stoet van bewondering
was jij het die voorbij de openheid
als een schiploos kapitein
een zee zonder golven bevaarde
op deze zonderling lichte morgen
is alles nog niet verloren
maar de waarheid is omsingeld
petra maria
Ommetje
Je kunt in een beter lopen winkel
je voeten gepast schoeisel aanmeten
warmlopen langs de lijnen van waarheid
als gaat het door kreupelhout
spelt daar iemand zijn gevonden herinnering
dagenlang stappen gezet en gezocht
in het doolhof van zijn geheugen
blijft hij de werkelijkheid ontkennen
– roep ik je hebt er geen reet van begrepen
geef hem een trap onder z’n gat
en wijs : hier zit je vergeten hersenweetje –
en kijk zo ligt hij dan
zieltogend naar adem te happen
alsof door afkeur onder de voet gelopen
wie helpt hem overeind
duidt met vaste tred een richting
wijst de uitweg – niet naar afgrond of graf
© FT 02.04.2021