de onmogelijkheid tot jureren met het thema gegeven. maar dat maakt het jureren welk erg leuk. de beginner weet na alle goede raad van de dichters niet meer waar hij moet beginnen. en zo is het goed. want de beginner moet bij zichzelf blijven zoals de dichter bij zichzelf moet blijven en de dichters hier op de zondagochtend ook bij zichzelf bleven. prachtige gedichten stuk voor stuk dank jullie wel alle dichters. dat we de beginner die niet meer weet wat of hoe in tranen achterlaten – het is niet anders – het leven van de dichter is geen makkie. maar na verloop van tijd krijg je er wel wat voor terug: POËZIE!
volkomen arbitrair en zomaar uit de lucht valt het goud vandaag – als een brok chinese kernraket op Ellis van Atten – met wat poëzie tussen de regels zorgt ze met lente woorden voor dat heerlijke uitgelaten zomerse gevoel dat we iets te lang in dit landje moesten missen. een compleet gedicht ellis van harte. doen we wel meteen een brok chinese zilver erachteraan voor Ien Verrips – in die tuin van haar eenvoud met die appelboom daarin willen we allemaal. van harte Ien.
tussen de regels de zomer
tju tju tju tju tju
krre krre
roeh roeh roeh roehoe
ssssshhhhhh ssshhhhhh
tutututu ssssshhhhhh
u-uuuuuu
over mijn huid strijkt de
ochtend als de hand van een
geliefde en op mijn tong groeit
zoete bloesem. de vruchten
proef ik pas als het sap
langs mijn kin stroomt
de smaak is lente
en het klinkt als
ssssshhhhhh ssshhhhhh
roeh roeh roeh roehoe
tju tju tju krre krre krre
hoor je de wind? hoor je de vogels?
voel je de warmte? tussen de regels
leven klanken, leeft een belofte
die alleen jij leest. tussen de regels
woont de poëzie, winnen
woorden waarde
en
komt de zomer
u-uuuuuu
tutututu
Ellis van Atten
www.ellisvanatten.nl
www.zpink.nl
www.tvpo.nl
zie hoe rijk het leven is zingt het uit de radio zojuist – zanger sonneveld – de klanken galmen over de zonnige velden die dichteres Ellis van Atten de lezer schetst. een gedicht met alles wat poëzie zou kunnen zijn erin – klankdicht, woorden van lente en liefde, de uitgelatenheid van een hadewych met de sappen die zij ook toen al op haar huid voelde – woorden die voor een zomers gevoel zorgen – zo moet dat beste beginner – na Ellis weet iedereen wat poëzie is of waar deze zich ophoudt – tussen de regels! het geheim van de meester blootgelegd. en ach kijk daar loopt het musje van hanlo ook nog voorbij:
–
Tjielp tjielp – tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp – tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp
–
Tjielp
———————etc.
–
–
–
Jan Hanlo
het woord was eerst
bracht aarde voort
een tuin een appelboom
en wij
het is de dichter
die de woorden schudt en schuurt
totdat hij tastend schikt
vormvast of vogelvrij
de wereld kantelen doet
Ien Verrips
–>
mooi gedaan Ien – de dichter aan het woord – ‘een tuin een appelboom
en wij…’ ja dat is wel poëzie legt Ien de beste beginner voor – zo moet dat. maak het je aangenaam voor het schuren begint. voor je het weet kantelt de wereld en donder je er van af. zo is het natuurlijk ook in het wereldje van de poëzie. maar dan heb je die appelboom toch maar alvast binnen.
Frans Terken: zie ons hier eens drijven en hoor onze roep
Rik van Boeckel: poëzie hakt betekenis in mootjes
Petra Maria: was er niet de poëzie
Cartouche: de poëzie van het leven die in ons ligt
Anke Labrie: iets over poëzie
Peter Posthumus: de schittering van druppels die verdwijnen in het water
Max Lerou: waar dichters drinken
Ien Verrips: een tuin een appelboom en wij
Babak: het is begrepen willen worden
Vera van der Horst: glanzen zal je
Ellis van Atten: tussen de regels woont de poëzie
wie wint de enige echte virtuele – naar BaasB – de hele wereld draait in theorie om poëzie – poëzie trofee op pomgedichten punt nl?
BaasB weer op het podium, de dichters weer op het podium bijna – nou dan zullen we het weten de hele wereld draait in theorie om poëzie zingt BaasB en voegt er nog een mooie regel aan toe: ‘je bent de eeuwigheid in een oogopslag…’ –
deze week de zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl met een wel heel eigen thema: ‘de hele wereld draait in theorie om poëzie – poëzie!’ – dichters u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
poëzie is verse vis
poëzie is een meisje
dat uit haar bikini barst
in reepjes snijden
poëzie is verse vis met uitjes
een kuil graven voor een ander
om er zelf in te gaan liggen
met je goudvis
in een kommetje
rondjes draaien
totdat alles boven drijft
pomwolff
Poëzie zwermt bij ons binnen
als moeder zwaan in het voorjaar
met acht pullen op haar rug
koud uit het ei kijken ze nieuwsgierig rond
en denken dat het om niets anders draait
dan spartelend de wereld veroveren
niemand durft ze ongelijk te geven
als vader met klapperende vleugels
het pad naar het riet bewaakt
voor het eerst in vervoering te water
hoe spetterend en groots wil je het hebben
in de plas die je je podium is
geen nerveus gedreutel of plankenkoorts
zie ons hier eens drijven en hoor onze roep
als een kreet opgetild in de eeuwigheid
© FT 07.05.2021
een heerlijk moederdagthema ‘poëzie’ – door veel dichters aangegrepen om even uit te pakken – ze hebben er tenslotte verstand van – van poëzie. gelukkig maar – ik ben erg blij met de bijdragen – dan kom ik er tenminste ook achter hoe het moet – poëzie schrijven. en de lezers! dat ze het weten hoe het moet. poëzie!
dichter Frans doet meteen een boekje open. poëzie is ook optreden – poëZie is ook een podium. poëzie is een kreet maar wel opgetild de eeuwigheid in. zo is dat – om rekening mee te houden als u er aan zou willen beginnen. en de gedichten zijn/ klinken als een moeder met kleintjes achter moeder aan of op moeders rug nog. nou na de les van Frans: probeer het – waar is het papier waar is het scherm – Waar zijn de regels? hier zijn de regels!
Poëzie is een loslippig podium
waar de eeuwigheid kort duurt
elk moment woorden naar de zin jaagt
een punt achter de tijd zet
poëzie hakt betekenis in mootjes
vindt weerklank in de werkelijkheid
wijst met beeldspraak naar de mens
laat zich niet uitleggen door wetenschap
wij verklaren ons nader en anders
in eigenzinnige zinnen op ritmes
uit wereldse kokers en rijmende verzen
via het vrije en onvrije metrum.
Rik van Boeckel
8 mei 2021
Rik lijkt afgestudeerd op poëzie – maar lapt de regels van Frans Terken aan zijn laars. wat eeuwigheid niks eeuwigheid! mogen we lezen – gaf Frans Terken ons iets van zekerheid – Rik breekt alles af tot het bot. een punt achter de tijd – poëzie hakt betekenis aan mootjes – prachtig gezegd – maar hoe dan? roept de argeloze starter. het lijkt makkelijker een woning te scoren in amsterdam dan aan poëzie te beginnen. de wetenschap helpt ook al niet – de afdelingen literatuur en literatuurwetenschap aan de universiteiten kunnen ook meteen geschrapt – andere tijden – kondigt Rik van Boeckel aan. in de laatste strofe iets uit de school van Boeckel: ‘wij verklaren ons nader en anders! dat lijkt het devies! zo pakt u de poëzie aan!
hoogste tijd
zoals kastanjeknoppen barsten
uit het schijnbaar dorre hout
de tijd ze nekt ons
de koude
het houdt ook veels te lang aan
de eenzaamheid
de lachende gezichten
op schermen die je uit kunt zetten
ze zijn verre van
verre van
straks weet niemand het nog
als was er niet de poëzie
petra maria
–>
nou van de heren moet de beginner het niet hebben. zo gauw je denkt – zo moet het – stormt van Boeckel door de kamer en roept – zo moet het niet. dan leren we op moederdag gedichten schrijven van een vrouw. ‘de tijd ze nekt ons…’ lezen we – ‘de tijd ze nekt ons…’ oo is dat poëzie? vraagt buurvrouw hier op de stoep van de vroege zondagochtend – ja kind de tijd nekt ons – dat is poëzie – en je moet onthouden dat dichters altijd gelijk hebben – want als ik je zo bekijk zo in het vroege zondagochtendzonnetje dan is de tijd behoorlijk haar gang gegaan. en die schermen dan – ja die moet je uitzetten van van petra maria – want die zijn verre van verre én van! en als je het allemaal niet meer weet – is ook niet errug. dat lees je op het einde – erg troostrijk ook. maar ik zou je wel aanraden wat aan de tijd te doen die in je is gekropen.
De rerum natura
(over de natuur der dingen)
Draai maar, draai maar rond
om je eigen zon, je as, mijn schat
nu je mij afschoot, je van me afkeerde
een nieuwe baan zocht – in de wetenschap
op ontdekkingstocht naar de aard der dingen
waarin je je mond en kont kunt keren
de theorie altijd mooier is dan de praktijk
hardleerser en leidender nog dan de poëzie
van het leven die in ons ligt te sluimeren om
voor eeuwig op te gaan in een ogenblik
een ster aan de avondhemel, een gedicht
zonder einde, een wereld zoals wij
08-0502021
Cartouche
–>
cartouche leidt ons in in de chinese ruimtevaart – poëzie is als een brok chinese raket die in de dampkring verbrandt en waarbij nog stukken oud ijzer de aarde bereiken – zo mogen we lezen. het draait en draait het zoekt een nieuwe baan. zo beschrijft cartouche de brokstukken.
wat wetenschap erbij – theorie is altijd mooier dan de chinese werkelijkheid lijkt de dichter ons te willen meegeven. en mocht het chinese gevaarte je treffen dan ga je ‘voor eeuwig op in het ogenblik’ – zo leert cartouche de beginner gedichtjes schrijven.
iets over poëzie
staande op zijn schouders
zijn sterke handen
om mijn kinderbenen
leerde mijn vader me
om veilig bang te zijn
hierdoor durfde ik
te reiken naar de hemel
nu zijn het de woorden
waarbij ik me veilig weet
omdat ik ook bang mag zijn
anke labrie
(08-05-2012)
->
anke geeft de beginner wijze raad. als je aan de poëzie gaat hoef je nooit meer bang te zijn. je beschrijft mooie dingen uit het verleden – je maakt er een mooi pakketje taal van – strik erom en de dichter is bevrijd van alles wat de dichter bedreigt. zo eenvoudig is de poëzie. wel goed uitkijken lieve beginner dat je dat chinese gedrocht waar cartouche voor waarschuwde – niet op je hoofd krijgt – maar volgens anke ben je met poëzie veilig hoe bang je ook bent.
het ongrijpbare tot feit verheffen
het ogenschijnlijke geluid
van stilte in de leegte
de schittering van druppels
die verdwijnen in het water
van kleuren kunnen horen
in het grijs
rumoer in ruil
voor woorden
voor even dan
hoe meer er is
hoe minder dat
en laat maar zitten
en verder, o ja, ach wat
Peter Posthumus
–>
dichter peter benadrukt de tegenstellingen waar de beginner op moet letten als ie aan poëzie begint: hoe meer hoe minder! ik roep het ook al jaren. hoe langer cartouche zijn gedichten maakt hoe minder het gedicht. poëzie is de schittering van druppels die ondergaan aan en in water. zo moet dat! prachtig gezegd. geluid dat te zien is en kleuren die te horen zijn. zo eenvoudig moet de beginner de poëtische zaken aanpakken – dan komt het goed volgens peter. nou aan de slag! en laat maar zitten!
kwetsbare zielen
het wordt weer tijd
voor spierballen rollen
in de etalage van magazijn ad rem
poëten smeren daar eerst de uitgedroogde kelen
dan openen ze luidruchtig hun torsende torso
u kent dat wel – waar dichters drinken
zwelt elk vertrek tot gelachkamer
al snel draaien zij om de as van hun wereld
of maken een pirouette van trots
in het voorportaal naar ruimte die zich
nog eens lekker onbeschaamd uitrekt
en aan het eind van de avond
altijd weer de aangeschoten dichter
met oeverloze metaforen die het ellenlang
verhalen moeten dichten en zo
het publiek een beetje meewerkt smelt massa tot kern
promoveren ponden naar kilo’s per kubieke centimeter
de ontwikkeling enorm en anders is daar altijd nog
de deur naar een onherstelbaar niets
ml
–>
de dichter max lerou schetst aan de beginner hoe het zal aflopen met name in de laatste strofe – de poëzie draait op alcohol en andere middelen, maakt overuren, draait dol, sommige dichters heten zelfs dol, hoe dan ook, de poort naar de hel heet in poëzieland ‘de deur naar een onherstelbaar niets’. waar het naar ik vermoed best goed toeven is. in het niets lost alles op tenslotte. ook de kwetsbaarheid.
poëzie
het is het ontkennen van onmacht
en het blijven proberen tot het niet meer
het is de letterlijkheid verafschuwen
misverstanden aanmoedigen, onbegrip nastreven
het is begrepen willen worden, eenzaam
stem van het collectief willen zijn, afgezonderd
troost willen bieden, controversieel
het is voorzichtig, behoedzaam moedig
tijdloos actueel in alle talen
het is rebelleren, rechtvaardigen, machtig kwetsbaar
openlijk geheimzinnig protesteren
het is duidelijk, mysterieus, grappig
romantisch, begrijpelijk paradoxaal
het is feitelijk maar een theorie
godzijdank, het is maar een theorie
Babak
–>
nou als de beginner de cursus Babak heeft gevolgd – ik mag wel zeggen de leergangen Babak dan weet ie waar ie aan toe is en weet ie ook of ie er nog wel aan wil beginnen. want zoals Babak het beschrijft zo moet het helemaal en waarschijnlijk nog wel wat meer ook. de poëzie. ‘eenzaam de stem van het collectief zijn’ – dat is de eerste les – begin daar maar eens aan beste beginner – dan praten we volgende week verder. mooie opsomming!
Ik zou van jou poëzie moeten maken
want een gedicht moet pijnlijk zijn
zoals de waarheid wreed
of bitter, bitterzoet ben jij
ik fileer het alledaagse uit je
zodat de kern nog overblijft
met zachte hand wrijf ik de glans
want glanzen zal je
diep in mij
Vera van der Horst
–>
dichteres van der horst maakt er maar meteen gehakt van. wat ingrediënten toevoegen – zoet, bitter en bitterzoet en malen maar door die molen. én opensnijden de boel – mevrouw van der horst wil alleen de kern – om op te wrijven. lekker gedicht. ja beste beginner naast en na alles wat geleerd is – hierboven – dient de cursus van der horst ook nog gevolgd om de mastertitel poëzie binnen te halen. snijden maar !
Poëzie kleeft aan
Poëzie zwermt bij ons binnen
als moeder zwaan in het voorjaar
met acht pullen op haar rug
koud uit het ei kijken ze nieuwsgierig rond
en denken dat het om niets anders draait
dan spartelend de wereld veroveren
niemand durft ze ongelijk te geven
als vader met klapperende vleugels
het pad naar het riet bewaakt
voor het eerst in vervoering te water
hoe spetterend en groots wil je het hebben
in de plas die je je podium is
geen nerveus gedreutel of plankenkoorts
zie ons hier eens drijven en hoor onze roep
als een kreet opgetild in de eeuwigheid
© FT 07.05.2021
het is de tijd
hoogste tijd
zoals kastanjeknoppen barsten
uit het schijnbaar dorre hout
de tijd ze nekt ons
de koude
het houdt ook veels te lang aan
de eenzaamheid
de lachende gezichten
op schermen die je uit kunt zetten
ze zijn verre van
verre van
straks weet niemand het nog
als was er niet de poëzie
petra maria