FRANS TERKEN wint de enig echte virtuele – naar een regel van Karel Wasch – ‘Het stond er echt’ trofee op pomgedichten punt nl – gouden woorden in een gouden gedicht

Geplaatst doorPom Wolff 2 reacties op FRANS TERKEN wint de enig echte virtuele – naar een regel van Karel Wasch – ‘Het stond er echt’ trofee op pomgedichten punt nl – gouden woorden in een gouden gedicht
uw webmaster kan kort zijn deze week – Vera van der Horst gaf het hieronder al aan “Tegen dat moois van FTerken kan het niet op..” schreef ze – en zo is het ook – het stond er echt – prachtige woorden van Frans in een prachtig gedicht – een eerbetoon aan Karel Wasch – de nieuwe bundel het lezen zo waard nu met bijpassend eerbetoon – Frans gefeliciteerd – dichters dank voor de mooie inzendingen. en tegen de wappies roepen we :LIEFDE VRIJHEID POËZIE!
Klein vergrijp

Zo’n dag dat je woorden leent
van een dichter die je dierbaar is
maar ze eigenlijk niet terug wilt geven

dat het een soort van stelen lijkt
je wast je handen in taal
om je onschuld vol te houden

hoe het bijna bekennen is als je zegt
het stond er echt : “een zeker echoënde
zachtheid van toon in mijn werk” *

je weet blind op welke bladzijde
gedrukt staat wat hij schrijft
het is te mooi om niet dicht bij je te houden

al weet je diep in jezelf
er zijn er voor minder opgeknoopt
toch houd je vol en deelt het

je drukt aan je hart wat je koestert
en doet er in stilte het zwijgen toe
hoogstens een zucht over de lippen


© FT 12.06.2021
*Karel Wasch, ‘Een zuchtje in de lucht’,
in Het geluid van denken


–>
een waar en prachtig eerbetoon aan de woorden van Karel Wasch. een mooi een-tweetje in voetbaltermen. en het stond er echt. in Het geluid van denken. het is heel moeilijk om een raak eerbetoon te schrijven. wat wel wat niet, met welke woorden schilder je de verwondering en de bewondering. zelden zag ik een lofbetuiging mooier.
 
  • Petra Maria: of dit alles niet bedoeld is niet voor mij
  • Frans Terken: het stond er echt : “een zeker echoënde zachtheid van toon in mijn werk”
  • Rik van Boeckel: het leven een korte dooddoener
  • Cartouche: een kruis een hart een blaf
  • Peter Posthumus : zoals het klinkt
  • Anke Labrie: haar mond voorbij gezwegen
  • Ien Verrips met de wind die aan haar woorden knaagt

wie wint de enig echte virtuele – naar een regel van  Karel Wasch – ‘Het stond er echt’ trofee op pomgedichten punt nl?

deze week schreef ik een recensie bij de nieuwe prachtbundel van Karel Wasch “toen dichters over engelen droomden”– aan het slot van mijn recensie verwees ik naar blz. 35 van de bundel waar het gedicht ‘Het stond er echt’ te lezen is. deze regel van Karel nemen we deze week als uitgangspunt van de zondagochtend wedstrijd op de pom. wat stond er echt? waarover verbaasde u zich ooit en waarover kwam u eigenlijk niet uitgesproken – over die glorieuze of hemeltergende verbazing lezen we u graag terug deze week – u mag natuurlijk ook over uw eigen engel dromen en die droom delen met ons – dat mag altijd – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.



zij antwoordt wel
 
 
nee verder kon ik niet
snoof tegen de sterren op en voelde
het bloedt uit mij
 
en waar ik kroop
kon zwarter bloed niet zijn
ik was langzaam aan het sterven jongen
                      
ik rook de meeuwen niet
niet meer het huis waarin ik woonde
en ook de dagen niet daarna
 
ik leef nog na


pom wolff
 
vandaag nog leek het

zoals de theekopjes
het versleten dienblad
verdragen

het gordijn
een streepje ochtendlicht
op het tafelblad neervleit

ik met jou door hoog gras
en krakend zonlicht
andere tijden bewandel

of dit alles niet bedoeld is
niet voor mij

ligt daarin dan misschien
het geluk van mijn
verbazing

petra maria


–>
Ha mooi werk van de dichters bij de inspiratieregel van Karel Wasch – HET STOND ER ECHT! toch elke week weer een onbegrijpelijke hoeveelheid moois op de vroege zondagochtend op de pom. kleinzoon uit berlijn in the house – dus ik moet voor het eerste ochtendgekraai de commentaren doen – op schieten dus: petra zo kan het ook:
 
vandaag nog leek het
of dit alles niet bedoeld is
niet voor mij

ligt daarin dan misschien
het geluk van mijn
verbazing

dat ik met jou door hoog gras
en krakend zonlicht
andere tijden bewandel
In de tijd

Ligt de wereld aan de tenen
trillen de handen met verdenking
likken tongen beeldspraak in

de natuur reset de levenden
begraaft de doden in de tijd
filosofen lijken op te staan

je gaat maar een keer dood
soms keer je sneller terug
als het hart eens gebroken is

het leven een korte dooddoener
het duurt lang om honderd te worden
in miljoenen verzonken herinneringen

deze engelen van de eeuwigheid
dromen en dansen zonder dralen
langs het universum van elk millennium.


Rik van Boeckel
12 juni 2021


–>
‘het duurt lang om honderd te worden…’ hahaha laat rik maar los op de tijd en er vliegen poëzie-engelen voorbij. een fraaie optekening in zeer originele beelden door Rik vandaag op de engelen – die uit zijn leven – die zijn hart brak –  die voor ons allemaal – die uit de mooie laatste strofe van dit gedicht –

die ene gekke engel die enge engel die zich willem noemt, die afgekeurde dansleraar – die niet – die kan de covid krijgen.

Wonderlijk
 
De zon dook een ogenblik onder achter een wolk
schaduw viel over een dode hoek, een stuk aarde
een vlaag kwam fluisterzacht langszij, een gezicht
al wat binnen een tuin te vinden hield zijn adem
de droogbloemen binnen de kring van stenen
beschut door een opgeschoten bamboehaag
hoe ze waarlijk tot leven kwamen, het bosje
en de geciseleerde ovalen houten schijf
– in de vorm van een koningscartouche –
waarop in viltstift tast- en zichtbaar
werd een kruis een hart een blaf
† 22-06-2020 💓 Cartouche
het stond er, jij was het
levensecht
 
12-06-2021
Cartouche


–>
een totaal onleesbaar gedicht met een ultiem verrassend geestig slot – een hondje. ja zelfs als cartouche onleesbaar schrijft is ie goed te pruimen. cartouche houdt van decor – ik minder – daarom leven wij ook in een permanente staat van poëzieoorlog – wat cartouche aankleedt wil ik uitkleden – om met de taal te beginnen – dan volgt het meisje later wel.
 
,nooit meer toen het nooit iets‘


zoals het klinkt
voor wat het is
geen woorden
ieder woord een oproep
nu alles kan
en gaat gebeuren

Peter Posthumus


–>
mysterieuze taal bij een mysterieuze opmerking – het lijkt me een interessant tiepje dat de woorden schreef – een omgekeerde Heij –

Zeij zoekt het onbegrijpelijke ene en niet zoals jolies het onbegrijpelijke vele.


 


zo
vaak
haar mond
voorbij
gezwegen


op weg
naar goud


in ivoren torens
gewoond


de koningskroon
voor zilverlingen
ingeruild


het bleek slechts
wisselgeld


anke labrie


(uit ‘Aan de oevers van de droom’ 2002
galerie/uitgeverij ‘De Roos van Tudor’ Leeuwarden)


–>
die bijna jan arends karigheid in taal werkt heel goed in dit gedicht met die prachtige eerste strofe. ik zelf zou kiezen voor het evenwicht om die eerste strofe als derde strofe te plaatsen – want na zo een briljantje is het moeilijk de andere woorden net zo mooi  te laten schitteren.

dolend zocht ik naar een wijze
die mij leiden zou
de wind die aan mijn woorden knaagt
vermaalt en waait waar ik niet
heen kan gaan
totdat de stilte wakker werd
mijn spreken brak

Ien Verrips

Ien wentelt zich in stilte, laat de stilte ontwaken , in de wereld en in haar – ze wordt er stil van. ik ook een beetje. Karel Wasch de dichter van de stilte heeft er een poëziezusje bij. ’toen je stilte stuurde’ lijkt me hier een toepasselijk schrijven.
Was ik het toch gisteravond vergeten, nu dan maar een vluggertje op de valreep. Tegen dat moois van FTerken kan het niet op, maar met plezier geschreven.


Xxx


Opnieuw verbaasd


Ben ik misschien een mens
gedirigeerd door de natuur,
of is het dat ik als zomerkind
ben geboren. Want altijd weer
smeulen mijn zorgen weg
bij het eerste zonnegloren
waarna de middagzon
mijn vuur en vlam ontsteekt
en de zwoele avond
elke weerstand in me breekt.

vera van der Horst

ja helemaal mee eens Vera – dank je voor inzenden, mooie afsluiting van de wedstrijd met die prachtige regel van je.

‘of is het dat ik als zomerkind
ben geboren…’ FT gaat vandaag glorieus winnen. prachtige woorden in een prachtig gedicht.

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Doe mee met de conversatie

2 reacties

  1. vandaag nog leek het

    zoals de theekopjes
    het versleten dienblad
    verdragen

    het gordijn
    een streepje ochtendlicht
    op het tafelblad neervleit

    ik met jou door hoog gras
    en krakend zonlicht
    andere tijden bewandel

    of dit alles niet bedoeld is
    niet voor mij

    ligt daarin dan misschien
    het geluk van mijn
    verbazing

    petra maria

  2. Klein vergrijp

    Zo’n dag dat je woorden leent
    van een dichter die je dierbaar is
    maar ze eigenlijk niet terug wilt geven

    dat het een soort van stelen lijkt
    je wast je handen in taal
    om je onschuld vol te houden

    hoe het bijna bekennen is als je zegt
    het stond er echt : “een zeker echoënde
    zachtheid van toon in mijn werk” *

    je weet blind op welke bladzijde
    gedrukt staat wat hij schrijft
    het is te mooi om niet dicht bij je te houden

    al weet je diep in jezelf
    er zijn er voor minder opgeknoopt
    toch houd je vol en deelt het

    je drukt aan je hart wat je koestert
    en doet er in stilte het zwijgen toe
    hoogstens een zucht over de lippen

    © FT 12.06.2021
    *Karel Wasch, ‘Een zuchtje in de lucht’,
    in Het geluid van denken

Laat een reactie achter