met een ‘ik ga maar verlaat jullie niet…’ nam Lisan afscheid van het leven. tien dichters verzorgden op deze site een waardig afscheid in bijzondere woorden – dank jullie wel – de woorden zullen Lisans naasten heel goed doen. dat weet ik zeker. ze is gegaan maar als we goed luisteren horen we haar lach. zoveel is ook zeker. dit poëziekind blijft onder ons. in café Helmers nodigde Lisan – als ik het mij goed herinner – elke maand tien dichters uit – hieronder staan er negen – wie maakt de circel rond met het tiende gedicht. dat we ons nog een keer in Helmers wanen – in Helmers koos een jury voor goud, zilver en brons. vandaag is het 10 keer goud voor Lisan – dank je wel voor wie je was, rust zacht Lisan.
- Frans Terken: Lieve vriendin met een Limburgs hart
- Merik van der Torren: in je mooie jurk
- Max Lerou: Ach lieve grappige onderhoudende
- Pom Wolff: van mij had je mogen blijven
- Anke Labrie: haar naam met de L van levenslust en liefde
- Cartouche: Limburgs op haar mooist lezen
- Ingrid E. Noppen: Toen was daar jouw finale verbijsterend mooi
- Ton Huizer: Dichters sterven niet
- Ien Verrips: all that sweet love
- …………………………………………………………………………………………………….
wie wint de enige echte virtuele zondagochtendtrofee… op pomgedichten? doen we deze week maar eens een keer niet. (volgende week een bijzondere Eindhoven wedstrijd versie- daarover later meer) – we ronden de LISAN LAUVENBERG – dagen van afscheid nemen af met een eerbetoon -en met herman van veen – van wie ze hield.
uw bijdragen welkom in het weekend. allereerst laten we de koningin van Helmers zelf aan het woord. (in 2013 won ze deze wedstrijd)
… gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.
LEVEN
Vandaag wilde ik er niet zijn
omdat ik afscheid moest nemen
van iemand die me dierbaar was,
die mijn woorden als kristallen las
en altijd in mijn ogen woonde.
In mijn hoofd dans je nog
de lachwekkenste cha tja cha
en bega je flaters voor het leven.
Zo schaterlach ik ons verleden
de tranen hebben geen tijd gehad.
©lisan lauvenberg
27 september 2013
pom:
Gedicht loopt als een trein tot voorbij de laatste wissel. Een oprecht gevoel in een waardig rijm neergelegd. Bijna zou je willen sterven om dit gedicht voorgedragen te krijgen op je crematie.
roop: lisan lauvenberg
of het gedicht oprecht is of niet, doet er niet zo veel toe: oprechtheid kan een gedicht net zo goed helpen als vernietigen. het lijkt oprecht en voor poëzie is dat genoeg, want het maakt dat het gedicht niet te lijden heeft onder woorden als afscheid, dierbaar en verleden. mooi ritme in een mooi gedicht, waarin subtiel rijm het melodieuze karakter nog eens extra versterkt.
Met droeve groet,
Frans
I.M. Lisan
Lieve vriendin met een Limburgs hart
In je gedichten spreek je van dansen en
Springen in de straten van een stad zoals
Amsterdam dat je thuis werd van dagen en
‘Nachtenlang, zingend vol liefde zijn’
Laat het niet ‘vuil maanlicht’ zijn
Als je nu durend tussen de sterren
Uitrust van je omzwervingen bij het
Vuur, langs de zee of door de heuvels
En ‘Een helling waar je van afstortte’
‘Naar met madeliefjes gevulde weiden’
Blijf je bij ons in warme herinnering van
Een LEVEN vol vriendschap en poëzie
Ruisend in een kleurrijke bloemetjesjurk
Ga je met een lach die tijdloos klinkt
© FT 13.08.2021
Voor Lisan Lauvenberg
Je bent weg, luidt het bericht,
alle betekenis zuigt weg
uit de wind in de bomen,
het lachen van meisjes op straat,
het open raam van de overbuurman;
een groet klinkt hol in mijn oren
en ik schenk nog eens in, proost op je,
die ergens daarboven toeven moet en
hoop dat je plezier hebt, zoals ik je ken,
grappend met vrienden of juist
romantische gedichten lezend
in je mooie jurk.
Merik van der Torren
Wat mij betreft had ze de Jantje mogen houden; ik plaats hem hier alsnog voor Lisan. Ze wordt gemist…
Max Lerou
van mij had je mogen blijven
dat weet je wel
ik ben een uur gaan zitten
met een boekje in mijn hand
een pen om je te schrijven
het was een zinloos uur
er is er een vertrokken
en een is blijven staan
meer is het niet
ik adem nog
en jij in mij niet minder
dat is het dat ik schrijven kan
pomwolff
Ik heb nog een gedichtje geschreven hoe ik me haar herinner, kende haar niet zo goed.
Maar juist doordat ze zoveel levenslust uitstraalde (en ik niet wist dat ze al zo lang ziek was) schrok ik wel behoorlijk door dit voor mij zo onverwachte overlijden.
Heb ik goed begrepen dat, zonder wedstrijd uiteraard, een eerbetoongedichtje wel welkom is dit weekend.
haar naam
niet alleen haar lach
maar ook haar ogen
en die rode jurk
alles aan haar zo vol leven
ik wist toen nog niet eens
dat ze een dichter was
hoorde haar naam voor ’t eerst
een mooie naam dacht ik meteen
toen hij m’n oren binnen danste
tweemaal diezelfde klank
de L van levenslust en liefde
de dood is doof voor poëzie
anke labrie
(14-08-2021)
Hallo Pom,
Al heb Ik haar – helaas – nooit in persoon ontmoet
en ken ik haar alleen van horen zeggen en lezen
zij moet wel een vrouw uit duizenden zijn geweest
dat kan niet missen – daarom is het, verstout ik mij
in ootmoed, een paar regels aan haar te wijden
LL
Er wordt wat afgeluld
vandaag de dag – fluisteren we
verstild jouw aparte naam – Lisan
Lauvenberg – vrouw, heuvelland
gulle lach, aan je kleed gekleefd
op het gezicht geschreven
die weet wat zien betekent
en dat weer te geven vermocht
in zon en regen, krullen en bogen
zelfs op zwart papier – zo lang
zal Amsterdam en alle ommeland
jou voor zich zien en kunnen horen
hoe ieder, in jouw geest, Limburgs
op haar mooist lezen en spreken kan
hoe lief te leven, Liefste Lisan
15-08-2021
Cartouche
Toen was daar jouw finale
verbijsterend mooi zoals
je ging en puntgeslepen scherp
jouw blik de laatste akte schetste
de wereld draaide door
terwijl een ogenblik van
o zo waardig zijn zich kleedde
zoals je was geweest
niet één keer keek de tijd nog om
maar snelde voort in het tumult
van veel te schelle stemmen
de dag kromp stilletjes ineen
Ingrid E. Noppen
Dichters
Sterven niet
ze veranderen
ze zingen hun lied
in weer en in wind
kruipen als teken
in de huid van een
kind
schrijven in water
spreken met licht
dichters sterven niet
ze kennen hun plicht
Ton Huizer
zoals de echo waarin
jouw bestaan weerklonk
mij raakte
-all that sweet love-
van wie jouw vrienden waren
vrienden zijn
Ien Verrips
Negen dichters. Misschien ook wel mooi als die laatste stoel leeg
blijft…
Ton
 – we ronden de LISAN LAUVENBERG – dagen van afscheid nemen af met een eerbetoon){kind=link}