We arriveerden op een zonnige vrijdagmiddag bij ons jachthuisje in het Sallandse bos. Een houten bouwsel van rond negentienhonderdtien met een parmantig hertengewei boven de veranda. Ooit gebouwd door de toenmalig zaakvoerder van de Nederlandsche Olie Maatschappij. Binnen was alles gelambriseerd. De vloeren waren van hout en bijna alle ruimtes waren onderling verbonden. Overal stonden brocante meubelen. Mijn dochtertje zette op de pick-up in de eetkamer meteen een plaat op met hits uit de jaren tachtig. Het voelde alsof we in een andere tijd aankwamen. In de badkamer hing een wit onderjurkje in een kleine kindermaat. Met een onbestemd gevoel staarde ik er naar. We verdeelden de slaapkamers. Kinderen in de achterste slaapkamer en mevrouw Solo en ik in de grote slaapkamer met tweepersoonsbed. Onze hond, Orval, mocht bij de kinderen op de kamer slapen. De ramen beschikten niet over verduisteringsgordijnen. Wel over luiken aan de buitenzijde.
De eerste nacht sliepen we met de luiken open. We sliepen slecht. Dat gebeurt wel vaker als je ergens voor de eerste keer slaapt. Ik had in de slapeloze uren vooral in het duister naar buiten gestaard. Pas in het ochtendlicht vielen me nog een paar uur slaap ten deel. De volgende nacht sloot ik voor het slapen gaan de luiken. Na eindeloos draaien lukte het ook deze nacht niet bestendig de slaap te vinden. Temeer omdat half de nacht ons dochtertje kwam vragen of ze bij ons in bed mocht, omdat ze het raampje naast haar bed eng vond. We antwoordden kribbig van niet en probeerden de slaap weer te vatten. De volgende ochtend bekeek ik het raampje op de kinderslaapkamer eens wat beter. Er hing aan de andere kant een gordijntje voor. Het raampje kwam uit op een ruimte, waar we niet in konden. Vermoedelijk een meterkast, of een trap naar zolder of kelder. We besloten, dat mevrouw Solo op mijn dochters bed zou slapen en onze dochter die nacht bij mij op de grote kamer.
De dagen verliepen harmonieus. Alleen de hond leek niet helemaal op zijn gemak. Hij kon nergens in huis echt zijn rust vinden en sliep overdag hoofdzakelijk buiten. In de avond gingen we in gewijzigde formatie weer naar bed. Intussen had ik een muggenstekker verwijderd, waarvan ik vermoedde, dat dat de oorzaak van ons slecht slapen wel eens kon zijn. In de nacht schrok ik wakker en stond op om af te wateren. Ik hoorde mijn wat gerommel van de hond in de kamer naast ons. Op toilet hoorde ik een giechelende kinderstem buiten. Zonder er veel acht op te slaan ging ik weer naar bed en gleed verder weg in een ongemakkelijke halfslaap. De volgende ochtend werd ik wederom geradbraakt wakker. Mevrouw Solo gaf aan ook hondsberoerd te hebben geslapen. Ik vertelde haar van de stem in de nacht en we lachten er om in de zon op de veranda.
Die avond verdwaalde ik tijdens het uitlaten van de hond met mijn zoontje in het bos. We hadden het pad verlaten hadden om een ree te schaduwen. We waren vergeten hoe snel het duister in kan vallen en tot overmaat van ramp had ik mijn telefoon met GPS en zaklamp ook niet bij. Een ongemakkelijke stilte viel over het bos tezamen met de duisternis. Na wat beraad besloten we op kompas oostwaarts te gaan in een rechte lijn. Dit leidde ons weer naar een pad, dat gelukkig uit kwam op de provinciale weg. We konden geen straatnaamaanduiding zien en wisten niet waar we ons bevonden. We belden aan bij een boerderij en de boer bood meteen aan ons naar ons huisje te rijden. Onderweg gaf hij aan dat dit wel vaker gebeurde. Dat mensen verloren liepen. Die avond sliep iedereen wederom slecht.
Dit ging zo nog een paar nachten door voordat we besloten eerder naar huis te gaan. Niet omdat we het niet naar ons zin hadden, maar omdat we gewoon weer een nacht goed wilden slapen. Op de ochtend van vertrek kon de hond nog steeds zijn draai niet vinden, Hij lag zenuwachtig onder tafel en leek bijzonder blij de auto in te mogen. Toen we het bospad af reden en richting Deventer keerden, keken mevrouw Solo en ik elkaar opgelucht aan.
Mijn zoon heeft overigens wel goed geslapen. Hij sprak echter voortdurend Pools in zijn slaap vertelde mevrouw Solo me later.
Von Solo
www.vonsolo.nl
