nou een woord van grote dank lijkt mij allereerst en nu al op zijn plaats aan alle dichters die instuurden – ongeveer een tiental dichters waaronder uw webmaster zal morgen in Eindhoven het ‘wedstrijd’gedicht ook nog ten gehore brengen. een record aantal inzendingen – ik zei het u al PETER LE NOBEL als juryvoorzitter is geliefd – is van goud gemaakt. hij kan als geen ander een gedicht benoemen/recenseren. ooit zat ik naast hem in de jury. de dichters vielen in zijn zachte met empathie gevulde armen. ook al had peter de dichter de laatste plaats in de wedstrijd toegemeten. peter weet wat het is om dichter te zijn. en drapeert fluweel om elke dichter heen. ROOP uit Limburg gevlucht vanavond heeft zijn excuus aangeboden – hij was vergeten het gedicht van Karin Beumkes in te zenden. voor Karin maken we een uitzondering. Ditmar Bakker zal vannacht vanuit Berlin terug rijden naar Vera’s eindhoven en zal ergens in de vroege ochtend in veraas bedje ploffen om geheel fris toch nog om half 12 aan de start te staan. ook voor hem maken we een uitzondering – plaatsing gedicht na 1800 uur. ik zelf doe bij hoge uitzondering mee aan de wedstrijd en onthoud mij eenmalig van commentaar om de zo geliefde juryvoorzitter Le Nobel niet in de wielen te rijden.
dichters dank jullie wel – peter dank je wel – hoe het weer ook is het is poëzie genieten én de makreel salade verorberen zondag bij Vera – ik doe er zalmquiche bij voor later op de middag bij de witte wijn. de ‘quiche van tante henny’ die ik zondag ochtend voor de aanwezigen ga bereiden.
- Merik van der Torren: breng mij een beker wijn vriend
- Mirjam Al over het onbeleefde wonder
- Pom Wolff: dieper bestaat niet, lief
- Vera van der Horst: Er was dat kinderlijke willen…
- Anke Labrie: Aan de oevers van de droom…
- ROOP: zeven meelwormen gejaagd…
- Ingrid Noppen: in een magnetisch verlangen
- Frans Terken: een zomers genot
- Rik van Boeckel: liefde straalt uit de volle maan
- Hans F. Marijnissen: Van waar het begint…
- Jeanine Hoedemakers: het zoete gezag van musiceren
- Erika de Stercke: tot het licht ons wekt…
- Cartouche: ja, dat moet vera vida – leven- zijn
- Bob Kalkman: alles kon met liefde, zo werd gezegd
- Ditmar Bakker: wie ben ik om hetgeen ik schreef…
- Karin Beumkes: …in de verte huilde een oud kasteel
- wedstrijd gesloten
wie wint de enige echte virtuele – liefdes DAN WEL leve het leven – OF de – ach als we maar nog kunnen verlangen – trofee op pomgedichten punt nl?
de zondagochtendwedstrijd is open voor iedereen met een vrij ruim thema – het gedicht mag helemaal over de top – de woorden heel erg klein houden mag ook natuurlijk!
eenmalig hierbij het verzoek qua inzendtijd inzenden vóór zaterdag 1800 uur! graag jullie gedicht insturen op de bekende wijze aan pomgedichten punt nl – pomgedichten@gmail.com
de juryvoorzitter PETER LE NOBEL zal zondagmiddag zijn juryrapport in Eindhoven voordragen waarna hij de enige echte virtuele (maar voor een keer niet virtuele) prijs zal uitreiken of opdragen aan de winnaar van deze bijzondere zondagochtend wedstrijd.
Mei To
Op een warme lenteavond,
wolken verzamelden zich,
dronk Mei To op de veranda
van het perenpaviljoen
een glas wijn met zijn vriend
en las zijn laatste vers voor.
De eerste druppels vielen
en zij schuilden en dronken wijn,
de tekst vergetend,
de karakters vloeiden uit.
Weet je nog wat ik schreef,
vroeg Mei To in de brakke ochtend
Zijn vriend zei: de stromen zwellen,
nog valt de bloesem niet af,
breng mij een beker wijn vriend
Merik van der Torren
Spelenderwijs
Daar komen oude bossen in zicht,
graanvelden zonder eind, korenblauw,
veldbed van stro, kamille en papavers,
zingen en dansen op een boerenerf,
de trekharmonica, olielampen en het bruidspaar
in het broeiend warm van de hooiberg
komt het stoeiend swingen, versierde visnetten
met gloeilampjes, rood en groen,
rok en rol en blues, o bloes met knopen,
brandende kaarsen, lange natte zoenen,
prille tastzin, vers verlangen,
zou het eindelijk gaan gebeuren,
spelenderwijs verkennen van het onbeleefde
wonder in de ogen van die ander,
speelde je, speelde je je wijs
tot in het diepste geheim.
Mirjam Al
is er nog iemand die van mij houden wil
iemand die zegt:
je was lief voor me, die avond
je hielp me in het weten
hoe het was om naast je te zijn
in zo heel veel
in hoe je deed en altijd doet,
die kleine gebaren
waarin je me voor laat gaan bij een deur
in hoe je naast me zat en keek
iemand die zegt:
dat er een liefde in mijn leven was en is
die bijzonderder is dan alle liefdes die ik kende
bijzonderder dan liefdes die ik in boeken lees
om elke keer weer te kunnen kijken zoals die eerste keer
iemand die zegt:
dat de stilte in mij waarop ik altijd terug kan vallen
daar waar verder niemand is
waar ik ooit alleen met me zelf sprak
iemand die dan zegt:
dáár ben jij en ga je niet
én dieper kan niet
dieper bestaat niet, lief
pomwolff
van wel nu en onmiddelijk,
en het adolecente begeren:
dat als een mol binnensluipt,
de uitgang niet vindt en toch al blind,
nu ook nog naar adem snakt,
hou van me of ik sterf
eenmaal volwassen
dan vraagt en smeekt het
claimt, eist en mangelt
het vordert geluk, maar
laat je hunkerend hongeren
Je overleeft het , om dan
te weten wat je verlangt
Vera van der Horst
heeft zij haar huis gebouwd.
Een kelder voor de inmaak,
zoete herinneringen achter glas.
Een zolder waar de vruchten
rijpen, oogst van jaren.
De zon verwarmt het huis,
de maan verlicht het.
Zij slaapt goed op de aarden vloer,
ramen open. De deur blijft van
het slot. De godendrank staat klaar.
In elk vertrek voelt zij zich thuis.
© anke labrie
vanuit de gemeente mook en middelaar, waar onze lieve vrouwe van de dwaallichtjes woont, mijn bijdrage voor uw zondagochtendmonument.
groeten,
roop
echt waar
gisteren hout gesprokkeld
de nachten vragen om vuur
zeven meelwormen gejaagd
twee sateetjes gemaakt
kumbaya my lord gezongen
en gedropt op de hei
geen maan en geen sterren
nooit de weg meer gevonden
een wolf horen huilen
op zoek naar roodkapje
oma’s huis aangewezen
vriendelijk afscheid genomen
in sprookjes gaan geloven
zo zijn we thuisgekomen
roop
WIE DAN?
In wiens armen heb ik gelegen
toen die lente voorbijkwam en
wij opgingen in elkaar als
door een magische bries bevangen
in een magnetisch verlangen
dichter nog dan huid aan huid
versmolten we in eenwording
gelijk een oude herkenning
zelfs zonder woorden
in een allesomvattende stilte
was er dat onbegrensde verstaan
ver voorbij het silhouet van de einder
maar bij het ontsluiten van mijn ogen
toen het ochtendlicht zich krulde onder
mijn wimpers en ik je niet vond naast mij
werd ik me gewaar niet eens te weten hoe je heette
in wiens armen heb ik dan gelegen?
Ingrid E. Noppen
Vaarwater
Zoveel volk op het water
maar mij zit het niet in de weg
gestaag vaart het hier voorbij
exotica in optima forma
als Serenissima en Esmeralda 3
heb ik node Esm1 en Esm2 gemist
als ik zie hoe hier de voorplecht gevuld
een zonnehoed verhult amper
gebeeldhouwd pronte vormen
in de glazen van de bril
weerspiegelt blinkend de zon
met de deinende bierbuik achter
het stuurwiel heb ik minder op
al kun je er zo 3 flessen op zetten
geen gondelier die hier de boom hanteert
al druipt de snor van het luie zweet
trekt de magische driehoek
gevouwen op de voorplecht
de blik van zwemmer en liefhebber
ook zonder kijker een zomers genot
© Frans Terken
Veel plezier morgen, ben er in gedachten bij!
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel
Zilveren avonddans
Avonddans op zilveren weide
maakt dagelijkse dromen waar
het vergezicht van dromende bomen
legt wind het ritme van de natuur op
liefde straalt uit de volle maan
de aarde van heuglijke waarde
streelt het licht van de toekomst
met de klankkleur van snaren
de onschatbare sprankeling
zingt langs de vingers
van vrolijk fluitende dansers
kometen passeren zwevende sterren
tot de ochtend de nacht verslaat
een dromendans de bomen verlaat.
Rik van Boeckel
21 augustus 2021
Vogezen. Frankrijk
voor 22 augustus 2021 bij Vera van der Horst
© Hans F. Marijnissen 2020/2021
De omlegging
Van waar het begint
opwaarts langs
tenen, hak, hiel,
enkel, kuit, scheen,
de glooiing
van knie naar dij,
tot waar ik aanneem
dat het eindigt,
waar ooit ik begon,
in omleiding
langs nauwe legging,
van de grond af
een streling, klautering,
mijn vingers volgen
kousen, elke welving,
zwelling, plooiing
tot meer verwachting
en ontzegging,
een golvende huid,
bekleding, bedekking
met valleien, heuvels
en het nooit vertrouwde,
onzekere pad opwaarts
naar voltooiing, loutering
en ontdooiing,
waar van alles de bron
huist, wacht, opent,
verwelkomt.
© Hans F. Marijnissen 2020/2021
Hemelse douchekop
als mijn Adam onder de douche staat
staat hij in muziek
dat kan je horen aan de manier
waarop het water zich gedraagt
het ritme is de poëzie
van zachter ontwaken dan ooit
geen druppel ondermijnt
het zoete gezag van musiceren
een dirigent is hij
de componist van anders wakker worden
een virtuoos
als hij onder de douche staat
weet het water dat het zijn dag gaat maken
daarom spettert het in melodische plonsjes
de hemelse douchekop uit
© Jeanine Hoedemakers
sluimerstand
de maan drinken we leeg
om bij de sterren te komen
het leven in vonken
hoe de tijd meereist
op onze handen zit
kneedt wat genegen is
we maken salto’s
zonder te haperen
honderden keren
in armen van vervoering
sluimeren tot het licht
ons wekt
Erika De Stercke
Zoals gezegd en gemeld red ik het niet om er morgen bij te zijn.
Hierbij toch nog even een valreepbijdrage mijnerzjds.
Wens jullie een mooi en geïnspireerd samenzijn bij Vera!
Groeten, Gérard
Credo
Jou tegenkomen breekt me
van dromer tot vergeet mij niet
geur die je omgeeft – een zucht
van zuidenwind waar geen sluier
tegen opgewassen is
langs de vloedlijn
van saudade zie ik het
ons -mare nostrum – avondrood
in je ogen, de horizon verblozen
als een ingehouden gedicht
een ritueel, nobel aanzicht om ons
in te verzinken en te blijven keren naar
wat van geen wijken wil, steeds weer oplicht
tot het einde – het kan niet anders
ja, dat moet vera vida – leven- zijn
zo geloof ik, liefde voor en tot
in het absurde
22-08-2021
Cartouche
Hoe ik
het vuur der aarde in mijn hart ontstak
om een lans te breken
voor ons smelten
alles kon met liefde, zo werd gezegd
toen waren er zeeën te bevaren
wist ik met streling van de tong
jouw zilte huid te koelen
met
het voelen van jouw huiveren
als een gebarende vraag om meer
maar nu de droogte doorgedrongen is
en het zand als droge vlakte
smachtend voor mij ligt
dorst het achterblijvend graan naar regen
terwijl ik dans en smeek
om hier te mogen blijven
alles in mijn lijf spreekt tegen
alles in dit lijf doet zeer
mijn hartstocht ligt op sterven
de aders op mijn hand
voelen als nerven in een herfstblad
waarvan het perkament
slechts onbeschreven
getuigt van te snel geperforeerde tijd
zoals de gaten in mijn weten
het vergeten … zo nabij
alles wordt gedoofd waarin ik heb geloofd
waarvoor ik vocht
wat ik zocht zal niemand weten
het vuur, de vlam
van God het lam
is dit dan wat verlossing is
ik ga maar ver
als ik verga
© B’Kalkman
GIJ vorm, gelijk een kelk, en eeuwenoud,
omsluit wat stroomt uit Muzes bron, als schat,
gewelfd, met glinster van een sieraad, dat
bespikkeld is met spoortjes rijm; er brouwt
iets dromerigs daarbinnen: dit beschouwd,
wie ben ik om hetgeen ik schreef in klad
tot verzen te doen vloeien in dit vat
zo klein, maar het sublieme toevertrouwd?
Omdat volmaaktheid ’s mensen hart doet slaan,
omdat u heeft vergaard de malvezij
Petrarca, Shakespeare, Shelley toegedaan:
vang tranen op, geplengd om spijt, door mij,
mijn leven oogst… Maar ze te schenken aan
een kelk zozeer geheiligd, stemt me blij.
-x-
Ditmar Bakker.
September feeling
Ik wil vrijen weet je.
Hij zegt; dat wens ik ook.
We hadden bakstenen gestolen
en earl grey gerookt.
Mijn ogen zaten potdicht van al die rare kruiden
en in de verte huilde een oud kasteel.
Ruk niet aan ons, september is los
alles wordt zichtbaar; kun je er tegen?
Beweeg je als ons, als ons, ons Als, Ons Als.
Met alle wilde spinnen mee.
Karin Beumkes
Vaarwater
Zoveel volk op het water
maar mij zit het niet in de weg
gestaag vaart het hier voorbij
exotica in optima forma
als Serenissima en Esmeralda 3
heb ik node Esm1 en Esm2 gemist
als ik zie hoe hier de voorplecht gevuld
een zonnehoed verhult amper
gebeeldhouwd pronte vormen
in de glazen van de bril
weerspiegelt blinkend de zon
met de deinende bierbuik achter
het stuurwiel heb ik minder op
al kun je er zo 3 flessen op zetten
geen gondelier die hier de boom hanteert
al druipt de snor van het luie zweet
trekt de magische driehoek
gevouwen op de voorplecht
de blik van zwemmer en liefhebber
ook zonder kijker een zomers genot
© Frans Terken