laat ik beginnen de dichters te bedanken voor de inzending van de gedichten bij zo een moeilijk thema: een door ACG VIANEN aangereikt woord ‘bedachtzaamheid’ – Cartouche, Erika de Stercke en Rik van Boeckel reiken aan het eremetaal wat betreft dit jurylid – het zo in evenwicht zijnde gedicht van Rik van Boeckel waarin heden en verleden in het zo mooie franse land is gesitueerd omhangen wij van hier met het goud van de zonnekoning. Cartouche schreef al die liefdesregels wat ons betreft in zilver en Erika sloop subtiel naar brons. Van harte, heb een mooie zondag en beste lezers geniet de dichtpracht van deze zondag.
Wakker in het Franse land
en route schuift het nabije verleden
de wereld van herinnering in
de reis passeert bedachtzaam
langs golven groen van de Ardèche
de Thèze stroomt de toekomst binnen
uit zonnebloemen springt het levenslied
de nieuwe dag parkeert in Bretagne
voor de minstreel van het heden
het zingend licht is een vergezicht
wolken laten klanken gaan
toen en nu ze zijn nimmer klaar.
Rik van Boeckel
29 augustus 2021
Carnac. Bretagne
Een echte van Boeckel mogen we hier aanvaarden – maar deze keer volkomen in evenwicht. het heden, het verleden – een rivier die de toekomst instroomt, het licht als vergezicht – en zo dat toen en nu nimmer klaar zijn. mooi beschreven!
Wie ben ik
zonder woorden
niet meer dan een vat
bezonken jonge, klare wijn
zeg jij – liefde
behoeft geen krans
sonnetten, bedachtzame zinnen
of slam, laat staan spoken word
die valt
alleen te voelen – moet je
weten, lezen als een paar aren, zo
onnoemelijk zie ik je liefst
rood – als een vel
van het allerfijnste perkament
me maanzacht als de nacht
branden en merken kan
hoe jouw ogen
van een afstand – hand over hand
mij de lijnen weten te dichten
in mijn gezicht
28-08-2021 / Cartouche
https://www.theartcouch.be/nieuws/te-gek-om-los-te-lopen-2-marina-abramovic/ (vanaf minuut 1.15)
–>
ik zie dit toch als een min of meer pure liefdesverklaring. voor een beschrijving van het youtube filmpie alleen moeten we niet bij Cartouche zijn. deze dichter door emoties overmand gaat zich bij zo een film te buiten in dichterlijke liefdestaal – als je cartouche leest is het filmpie bijna overbodig geworden. tsja dat is cartouche – zijn bedachtzaamheid zit aan de voorkant van het gedicht: met welke woorden kan ik die alles overtreffende emotie in een gedicht neerleggen zonder dat ik zelf r aan onder door ga. wederom gelukt als geen ander. afgepast en afgemeten de woorden – een gedicht dat op ontploffen lijkt te staan. een gedicht met ontploffingsgevaar.
thermometer
moet ik de waarheid uitkotsen
om gehoord te worden
zij die me willen omzeilen
met nieuwe woorden
bedachtzaam kijk ik toe
naar grote sier rond lege lijven
een handzoen vliegt voorbij
hij mist zijn doel
in de keuken voel ik me veilig
rol het deeg uit voor een taart
appels spreken niet tegen
laten het snijden begaan
de radio heel hard
ik zing een verzonnen lied
het oventje op temperatuur
mijn leven bakt langzaam gaar
Erika De Stercke
–>
na de eindhoven sessie van vorige week – weet ik – erika de stercke = minimaal 2X lezen. vorige week voltrok zich dat wonder. een eerste keer hoor je het gedicht en je denkt ok een gedicht. de tweede keer leest ze hetzelfde gedicht en je zit op het puntje van je stoel en na de derde lezing lig je gestrekt languit. (krijg je díe zo schone wonderbaarlijke ‘vlaamse’ klanken erbij cadeau.
en zo ook gaat het met dit gedicht. ineens vallen wonderbaarlijke regels op na een paar keer lezen: een handzoen die voorbij vliegt, appels die niet tegen spreken en een leven dat langzaam gaar bakt. goeie titel ook.
- Yvonne Koenderman: toch zal je er altijd zijn
- Frans Terken: hoort de zondagochtendklokken
- Erika De Stercke: bedachtzaam kijk ik toe naar grote sier rond lege lijven
- Cartouche: Wie ben ik zonder woorden
- Vera van der Horst: zelfs dat klinkt aangenaam
- Anke Labrie: hier en daar nog wat verschoven
- Rik van Boeckel: toen en nu ze zijn nimmer klaar
wie wint de enige echte virtuele – vrij naar ACG VIANEN – de bedachtzaamheid overgelaten aan wat woorden – trofee op pomgedichten punt nl?
de prachtige pentekening van ACG Vianen is deze week de inspiratiebron – hoe bedachtzaam kan een dichter wezen? en hoe brengt de dichter bedachtzaamheid tot uitdrukking in welke woorden. geen makkelijk thema maar poëzie bestaat ook niet voor het gemak. wel voor de bedachtzaamheid. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
waar waren we gebleven
jij sprak woorden van diepe aard
dit wordt typisch weer…
zo een gedicht…
van jou…
waarin…
ik hoorde je denken
dit wordt inderdaad een gedicht
bevestigde ik bedachtzaam
waarin…
de woorden…
elkaar net niet raken…
pom wolff
tussen liefde en genegenheid
we leefden tussen woorden
bij de haren getrokken adjectieven
werkwoorden die groeien als onkruid
er zijn er die met geweld binnendringen
jij drong in alle rust,
langs de buitenkant mijn hart binnen.
we vonden elkaar toevallig tussen woorden.
persoonlijke voornaamwoorden zoals IK
in liefdesverhalen draait het niet alleen om de liefde
Geen ” ik hou van jou ”
toch zal je er altijd zijn
Yvonne Koenderman
–>
hele sterke laatste regel. een onontkoombare laatste regel. hele sterke eerste regel ook onontkoombaar – en tussen die gouden regels het gedicht – lekker rauw geschreven – van Yvonne. met adjectieven en persoonlijke voornaamwoorden en meer – en met het hart – een met het hart geschreven gedicht om bij die bijzondere geliefde stil te staan. een ontmoeting waarna de wereld voor altijd anders is. en in welke woorden dan ook – het was een ontmoeting voor altijd – lezen we. dat dringt regel na regel meer bij de lezer door.
Je groet de visser met zijn dobber
gespannen wacht hij op beweging
kijkt je met een schuin oog vuil aan
als een reiger die aast op z’n prooi
je dempt het ploffen van je schoenzolen
hoort de zondagochtendklokken
in torens waar gebeier niet van de lucht is
honden op de dijk blaffen er schande van
alsof enkel zij en krijsende meeuwen
zich tegen de stilte mogen keren
ik vis naar woorden mompelt de visser
niet dat je die hier kunt horen
ze houden zich koest in het gebied
waar klepels de grens overschrijden
hier zit ik in stilte
vang woorden die voorbij drijven
op zoek naar goed gezelschap
wacht tot het fluistert in mn hoofd
© FT 28.08.2021
–>
de dichter die in de laatste strofe bij zich zelf uitkomt – mooie woorden opvangt neem ik aan – ‘die voorbij drijven’. prachtig gezegd – bedachtzaam – in contemplatie – en de locatie goed gekozen: stiltegebied – een zondagochtend, de kerkklokken, de visser, een hond wat meeuwen een reiger. voordat de dichter bij zich zelf uitkomt moet de wereld eerst aan de kant en de druktemakers in het stiltegebied tot stilte gebracht. pas dan is het vissen naar woorden in dichters hoofd mogelijk. apart stukje natuur op een willekeurige zondagochtend. gelukkig dat er dichters zijn.
Op blote voeten loop ik over het parket
geruisloos haast en pak het bakje van de kat
dat is van metaal en tikt heel zachtjes
tegen de gootsteen aan waarin ik het plaats
onder de kraan die ik dan opendraai
Ik luister naar alle geluiden die ik maak
als ik een glas pak uit de kast en dat
op de aanrecht zet waar de melkopschuimer
de melk tot een grote witte wolk draait
die ik dan rustig glijden laat in het glas
Het koffieapparaat maalt de bonen vast
hij maakt daarbij een enorm kabaal
zelfs dat klinkt aangenaam waarna
de koffie in het schuim druppelend
twee bruine gaatjes achterlaat
En tussen deze klanken door neem ik
sprakeloos mijn gedachten waar
Vera van der Horst
–>
nu de dichtersrommel van vorige week in veraas tuintje is opgeruimd daarachter – in eindhoven – en vera weer een beetje bij zich zelf is uitgekomen – wordt het huis, de huiskamer, het parket, de keuken, het hele halve huis weer eens even goed gecleand. gelukkig is er ook KOFFIE. even een bakkie doen met connie lahnstein wellicht en dan in bedachtzaamheid het leven aanschouwen: eerst nog even zonder conny. als vera in haar huisje alleen aan de koffie is dan weet je er komen mooie regels aan: ‘sprakeloos (neem ik) mijn gedachten waar’ – en die dan opschrijven.
de juryvoorzitter van vorige week peter le nobel zou uitroepen – nieuwe tijden nieuwe normen. neen koffie in een gedicht dat kan echt niet meer – daarmee smokkel je oude plantages met tot slaaf gemaakten een gedicht in – daar komt in dit gedicht nog bij dat de witte melk met de melkopschuimer tot een grote witte wolk wordt opgeklopt – stuitend gewoon – vuig!
taal
behoedzaam neergeschreven
ontstonden ze
tegen de regels in
tot op de komma
hier en daar nog wat verschoven
kwamen er nieuwe woorden
eerst nog angstig bij elkaar
binnen de oude woordenschat
werd elke wijziging gemeden
het bleek geen enkel punt
hoe omstreden ook
taal zoekt haar eigen zinnen
anke labrie
(29-08-2021)
–>
Anke schrijft heel inclusief – peter le nobel kan tevreden zijn. dichter geeft de voor elke taal algemeen geldige regels – dat uiteindelijk de taal haar eigen zinnen wel zoekt. de dichter als doorgeefluik – bijna zoals kunstenmaker anton heijboer hier aan de komiek van duin illustreert – alleen bij heijboer ontbreekt de in dit gedicht zo mooi neergelegde behoedzaamheid.
Stiltegebied
Je groet de visser met zijn dobber
gespannen wacht hij op beweging
kijkt je met een schuin oog vuil aan
als een reiger die aast op z’n prooi
je dempt het ploffen van je schoenzolen
hoort de zondagochtendklokken
in torens waar gebeier niet van de lucht is
honden op de dijk blaffen er schande van
alsof enkel zij en krijsende meeuwen
zich tegen de stilte mogen keren
ik vis naar woorden mompelt de visser
niet dat je die hier kunt horen
ze houden zich koest in het gebied
waar klepels de grens overschrijden
hier zit ik in stilte
vang woorden die voorbij drijven
op zoek naar goed gezelschap
wacht tot het fluistert in mn hoofd
© FT 28.08.2021