onvergelijkbare gedichten op pomgedichten punt nl in de zondagochtendwedstrijd. – een van de romantische school en een van de hekel. wat zullen we ook kiezen – we genieten van het dubbele goud – eenmaal goud voor Vera van der Horst en eenmaal goud voor Cartouche. Van harte – en dank aan alle deelnemers. ze waren mooi vandaag – onder de gedichten leest u de commentaren.

In wiens liefde
waar alles wat sluimert
in de stilte ontluikt
waarin ik wil horen
geen geheime hartslag die slaat
maar klopt om te ontroeren
omdat alles, alles ooit
dezelfde drempel overgaat
jouw stilte stilte nog stiller maakt
Vera van der Horst
–>
in ‘In wiens liefde’ is ‘vera vasalis’ van der horst op haar best. maar ‘alles alles en ‘stilte stilte’ wordt veel herhaald zo niet alles maar toch ingehouden en net niet te veel. vera weet op haar beste momenten haar over-de-top mentale verhouding tot de werkelijkheid te vertalen in een dichterlijke mysterie van de woorden die in alle eenvoud op het papier lijken geschreven.
‘omdat alles – alles ooit’ schrijft zij. kijk we zagen al dat alles erg veel is – maar dit alles is toch minder dan het alles dat in dat woord gelegen is omdat dit alles beperkt lijkt door het alles van ‘alles ooit’- door het alles dat het verleden heeft gegeven. een wonderbaarlijke zinsnede!
en dat de stilte hier in dit gedicht nog stiller is dan stil en nog stiller is gemaakt zal de lezer ook duidelijk zijn. mooi! roepen wij hier dan uit in 020. vera is de laatste weken bezig aan een gouden reeks poëzie. we zijn trots hier met zijn allen – dat we dat in haar mogen oproepen.

Mondjesmaat
[dodemanshoek in een veertien bij veertien spiegelgreep]
ridders zonder blaam zijn wij, zonder talisman gewoon
jan lullen, een soortement moordenaars, rijp voor schandpaal
en schavot, de gesel gods kent geen maat, bedrog kleeft aan
de kaak, het moest er een keer van komen, dat koppenslaan
dat onvermijdelijk zal gaan schrijnen, pijnlijker dan
’t eerste vrijen, waarbij we ons in elkaar verstrikken
en draad en garen vinden om te hechten tot aan niet
te dichten naden, niet te naaien rits, voor handen geen
plaats, enkel grote ogen en droge lippen resten
voor het probleem van opwarming van de aarde bestaat
maar één oplossing, keihard blijven doorgaan om elkaar
te raken in koude kernfusie, rakelings, vluchtig
bij elkaar ja, vrede is een open, nauwe ruimte
zwelgen in stilte – maar wat zouden we zonder woorden
16-10-2021 © Cartouche
–>
de aanklacht – heel goed – gelukt – maar mijn god wat is er allemaal blijven hangen na dat eerste vrijen? in dichters leven. dat gaat ook een leven mee – een rake aanklacht – dichter vervloekt op zijn eigen briljante wijze de verwarming van de aarde. in tegenstelling tot het bijgeleverde youtube filmpie van eo voorganger stef bos – die zo nodig weer eens over het licht moet zingen dat in onze harten gevangen zit – de snijchirurg hoeft zijn lampje niet mee te nemen bij bos – er straalt al licht genoeg tussen die afrikaanse lekkende hartkleppen van meneer de zanger.
‘de weg naar de stilte gaat dwars door de storm
open je armen voor alles dat komt’ – zingt de zanger – waarom ik zijn te vet ingewreven neo romantisch toontje niet kan verdragen – weet ik ook niet. nouja wel – het is platte effectbejag van de zanger die maar de ideale schoonzoon blijft spelen. en van die kwaal heeft onze CARTOUCHE gelukkig geen last.
https://www.youtube.com/watch?v=bhNlkxc77Pw
- Vera van der Horst: In wiens liefde
- Frans Terken: je legt haar een vinger op de lippen
- Anke Labrie: losgezongen van de aarde
- Cartouche: zwelgen in stilte – maar wat zouden we zonder woorden
zo
zo wil ik ontwaken
en zo geboren zijn
niet meer het verlaten
leven met rijm
gedichten schrijven
zo wil ik zijn
en zo wil ik blijven
voor altijd blijven
voor altijd zijn
pom wolff

bijna mooier stil gehouden dan in het origineel – passenger – brengt ons deze week bij de dichters die toch ook de stilte adoreren – in stilte worden gedichten geboren – wie wint de enige echte virtuele … deze week – een stilte trofee voor een gedicht om stil van te worden. raak ons lieve dichter, raak de lezer – en we zullen U omarmen – liefhebben – en U zal voor ons alles zijn. U kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

niets
is me liever
dan eenvoudig mooi
het bloemblauw
vers gescand
natuurlijk in het licht
een meisje
drinkt in stilte woorden
denkt hem goddelijk lief
en ik
ik kan in stilte
niet meer denken
ik kan het denk ik niet
pom wolff

Waarom zou je spreken
als je met stilte alles zegt
zwijgend hoor je haar aan
negeert wat met een natte vinger
vol vuur wordt aangestipt
volgt de beweging met een lui oog
richt het andere op de volumeknop
als schakel je naar zachtheid
een innerlijke rust als van dames
in de wei neem klara 17 en 29
twee gebenedijden in hun habitat
vredig kauwend op elke gedachte
geen stokpaardjes die je muilkorft
in hun drijfveer om te redetwisten
je legt haar een vinger op de lippen
vertrouwt erop dat het goed komt
laat betekenisvol nog een stilte vallen
wacht op de klap waarmee die aankomt
© FT 16.10.2021
–>
van haar naar de twee beschreven koeien KLARA in de wei is voor Frans deze week geen moeilijke overgang. er is iets van ditmar bakker in frans geslopen – hahaha -misschien moet de laatste regel van het gedicht nog even bekeken worden, daar zit nog wat stroefheid in de taal. ik ben het even kwijt maar ik vermoed dat we hier te maken hebben met een dichtwisseling met jolies heij die op een charmante wijze hier op de pom het zwijgen wordt opgelegd. hup de natuur in kind – lijkt frans te adviseren – in plaats van het herkauwen van al die distels op je dagelijkse pad.

Chapelle du Rosaire
zijn penseel gedoopt in zonlicht
geeft die gloed aan al zijn kleuren
dat Matisse dat kon, dat wist ik
hier in deze kapel word ik stil
hij zag het als zijn meesterwerk
ik ervaar het als een wonder
losgezongen van de aarde
dansen kleuren naar het licht
ontsnapt aan het glas-in-lood
brandschilderen is achterhaald
het was zijn vuur dat vlamde
het glas werd hier gematisseerd
anke labrie
–>
ook anke labrie zorgt voor een juweeltje. een prachtige derde strofe. misschien is zelfs de vierde strofe hier teveel – de waardering behoeft de vierde wel en de uitleg waarom ook – maar poëzie kan met minder af – in die derde strofe is alles wat mooi is aan schilder en dichter en de beschreven plaats al gelegen.
Stiltegebied 2
Waarom zou je spreken
als je met stilte alles zegt
zwijgend hoor je haar aan
negeert wat met een natte vinger
vol vuur wordt aangestipt
volgt de beweging met een lui oog
richt het andere op de volumeknop
als schakel je naar zachtheid
een innerlijke rust als van dames
in de wei neem klara 17 en 29
twee gebenedijden in hun habitat
vredig kauwend op elke gedachte
geen stokpaardjes die je muilkorft
in hun drijfveer om te redetwisten
je legt haar een vinger op de lippen
vertrouwt erop dat het goed komt
laat betekenisvol nog een stilte vallen
wacht op de klap waarmee die aankomt
© FT 16.10.2021