VON SOLO vandaag: over: De omgang met Candy toen ik zestien was. Het hernieuwde contact, dat we onderhielden toen we rond de veertig waren. En de onvermijdelijke nieuwe breuk niet lang daarna. Een uitgemaakte zaak, maar een verhaal, dat zich nooit echt heeft af laten maken.
Er is weer een Kerstvakantie voorbij. Weer een Kerstfeest achter de rug en weer een nieuw jaar ingeluid. Dan volgt de leegte. Dat, wat je na doet denken over wat daar achter ligt. En doet nadenken over alles, dat niet meer is. De gedachten over morsige dagen in het Zeeuwsche. Net zo druilerig en grijs als vandaag. Met als enig geluid de wind door de polder, terwijl je op je fiets het niets doorkruist. Op zoek, naar iets, dat het verschil zou kunnen maken. Wat de monotonie zou doorbreken. Dit vacuüm roept geesten op. Voor mijn geestesoog verschijnt Candy weer.
Jaren geleden had ik me Candy voorgesteld als een meisje, waar ik een wereld in mijn hoofd rond opgebouwd had. Deze wereld kon echter niet materialiseren, omdat fantasieën in het hoofd van de één bijna onmogelijk leiden tot realiteit in het hoofd van een ander. Maar de hoop was er wel. En zelfs jaren later blijven er als een heel kleine veenbrand nog sporen achter. De omgang met Candy toen ik zestien was. Het hernieuwde contact, dat we onderhielden toen we rond de veertig waren. En de onvermijdelijke nieuwe breuk niet lang daarna. Een uitgemaakte zaak, maar een verhaal, dat zich nooit echt heeft af laten maken.
Bij mijn dochter zie ik de puberale worstelingen, die me zo herkenbaar voorkomen. Maar oude mensen gaan er anders mee om. Mijn dochter doorkruist de leegte van de stad Rotterdam, met het monotone gebrom van alle stadsgeluiden. Ze zoekt iets, maar weet niet wat. Zoeken zonder doel en wachten op een wonder, maken haar onrustig. Maar laten haar ook dromen. Misschien bouwt ook zij in haar hoofd aan een illusie, die alles goed zal maken. Een verpersoonlijking, van een droom. Van het containerbegrip ‘liefde’. Of eenvoudigweg, het vluchten van de leegte.
En ik? Denk ik dan werkelijk, dat het zin heeft oude geesten te bezweren? Of is het slechts verlangen, naar een vervlogen jeugd, waar ik me in retrospectief zoveel meer kansen had toegedicht? Nee. Het is een onbedwingbare drang om open eindes te creëren en te houden. Het is het verbergen van gemiste kansen in de hoop ze ooit weer te kunnen vinden als broodkruimeltjes in het bos, als je verdwaald bent. We falen niet per definitie, omdat we iets niet kunnen. We doen het, opdat we onszelf nog een keer de kans willen geven. Om zo de oneindigheid van de jeugd in leven te houden.
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
