zodra je niet meer weet
is die nu wel of niet
die grens steeds meer vervaagt
ze vaak ziet
in willekeurige passanten
als elke dag een moeten wordt
in een onherbergzaam oord
dan wordt het tijd
het leven te herschrijven
in andere nieuwe woorden
anke labrie
05-02-2021
het leven dat ‘herschreven moet’ in steeds andere woorden – het leven in de grondverf gezet om het weer wat van kleur mee te kunnen geven – en dat in de gelaten woorden van Anke deze week – waarin berusting en het oppakken van leven in nieuwe energie van poëtische woorden zijn gelegd. de weg van de tijd afgelegd van vervaging via onherbergzaam naar nieuw. in ampel tien regels poëzie lezen we de troostrijke vertaling van ‘je moet toch door’. ik zeg goud! van harte. alle dichters natuurlijk bedankt voor de prachtige teksten deze week.
- RIK VAN BOECKEL: het verleden bestaat niet meer
- FRANS TERKEN: zwemmen in een zee van tijd en taal
- IEN VERRIPS: vooruitzicht tegen beter weten
- ANKE LABRIE: als elke dag een moeten wordt
gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
wie wint de enige echte virtuele
naar een tekstregel van alex roeka – ‘het enige wat blijft
is de verandering’ – trofee op pomgedichten punt nl?
de romanticus kan zijn hart ophalen deze week – dat prachtige lied – ‘nog even’ als inspiratie
die door alles heen dringende stem – poëzie per lied – breekbaar krachtig – en dat alles onder je handen wegglijdt als de woorden in dit lied – en ‘hoe wreed de tijd is’ zingt de zanger daarover ook geen misverstand.
macaber
soms is een gedicht een brief
een aantekening die nog gemaakt moet worden
vergeten te krassen in die boom van toen
voordat we
ik aarzel om het te zeggen
zijn opgegaan
tussen al die andere berichten door
die van haar dood bijvoorbeeld
we weten nog hoe ze daar stond tussen ons in
en van hem die niet meer
te zwijgen wist
over hoe weinig nog
we leven mee
nou ja voor zover ik je ken vermoed ik
dat je mee leeft – jawel dat doe je wel
hoe dit gedicht
dan toch tot een brief verworden is
te lang voor echte woorden
te kort voor de waarheid
als de aanzwellende muziek voor de dodendans
die we nog te dansen hebben
pom wolff
Hij is de koning der doven
wiens hand niet ver genoeg reikt
om het lichtend verloren rijk
van de klokken der wijsheid te omvatten
fluistert het verleden bestaat niet meer
aan de zon kun je niet zien
dat poëzie de ware toedracht voorspelt
de maan luistert naar het luidend heden
stemmen van licht en duisternis
laten horen wat een mens in zich heeft
poëtisch verantwoord weet
vredige stiltes doorzoeken gedichten
ze verschijnen in de geest
wie ze ziet schrijft ze op
ze veranderen wat is geweest
kruiden de tijd met zinvolle betekenis
de koning licht zijn aura op
in schijnsels van verandering
zijn kinderen laten geruchten na
hij doorzoekt zinnen en klanken
tot ze in voorbije echo’s verdwalen.
Rik van Boeckel
4 februari 2022
bijna hallucinerende woorden van rik van boeckel – woorden gegeven aan de verandering waartoe de mens in staat schijnt – oplichtende woorden bijna. een bijzonder gedicht in bijzondere taal bij een zeer bijzonder lied van alex roeka. op verlichte wijze vorm gegeven aan de meer donkere romantiek van roeka. in de schilderkunst zouden ze riks kunstwerk tot een werk van het symbolisme rekenen. dan missen we wel de wreedheid die de tijd in zich draagt.
Wat we van de wereld willen zien
honderd meter waterscheppen
onder de minuut als van Tarzan
want een moet toch de eerste zijn
dat het na honderd jaar in minder tijd
is niet een godswonder maar groei
een eeuw graven naar steeds sneller
en slagen maken voor de winst
alsof er geen grens is aan
wat we onszelf en de wereld aandoen
uitputting komt met de dag dichterbij
het water staat hoger dan de lippen
de blik vertroebeld door een vuile oceaan
hoe hard en snel nog onze beste benen
geen zeef in de vingers van welke hand ook
om het zuiver en schoon te houden
dat vooruitgang behelpen blijft
werk aan een wereld die er niet om liegt
aan verandering een stem geven
zwemmen in een zee van tijd en taal
© FT 04.02.2022
dichter maakt aantekeningen bij de tijd die voort vliegt – de tijd door het handelen van de mens opgejaagd en zo beschreven gaan wij in een razende vaart met zijn allen de vernieling in. de echte broodnodige noodzakelijk verandering laat nog op zich wachten. een nood zakelijk gedicht – geschreven nu het nog kan. alhoewel als het water hoger dan de lippen staat dan is hier niet het lot maar het noodlot van de mensheid beschreven.
de vriend die mij vergeten doet
herinneringen vervaagt
de pijn verzacht
je spint mij in in zoet verlangen
een vergezicht op wat nog komen kan
vooruitzicht tegen beter weten
uiteindelijk ben je mijn opponent
die hoe dan ook mij in de klauwen heeft
genadeloos mij naar het einde voert
feb.2022
Ien Verrips
Ien houdt het eenvoudig – geen hallucinerend werkende oplichtende aura’s – of woorden over een door de mensheid uitgeputte aarde – nee iets over een onmogelijke liefde – een vooruitzicht tegen beter weten (in) – het weglaten van het woordje ‘in’ werkt heel goed hier. alsof een medicijn wordt ingenomen. een bittere pil – alsof we dokter Ien horen: hier meneer/mevrouw neemt u dit maar tegen het zo pijnlijke weten. de zoete tocht lijdt uiteindelijk tot een genadeloos einde.
zo vergaat
wat mooi was
vaak in liefde
