Het leek wel of ik het voelde. Het was in de Albert Heijn aan de Kleiweg. Mijn hoofd draaide zich onwillekeurig richting de fijne vleeswaren. Ik zag vol gefillde lippen. Wimpers waar de vloer mee geveegd kon worden. Levenloze blauwe ogen. Lang, blond, kunstmatig verlengd haar. En een Brazilian buttlift. Dat alles gehesen in een niets verhullend, strak Nike sportpakje inclusief kamelenteen. Mevrouw Solo zag me ook kijken. Ik keek haar aan en meldde enkel, dat ik onder de indruk was van zoveel kunststof perfectie. Het verbaasde me wel dit in onze supermarkt op de hoek aan te treffen. Ik ging er vanuit, dat dit slechts een eenmalig bezoekje zou zijn van deze verleidelijke Barbiepop.
Enige weken later zagen we een klein Japans spitshondje lopen op het uitlaatveldje. Op een afstandje liep Barbie op stilletohakken in haar Nike sportpakje. Naast haar liep een ietwat gezette jongeman van kleur. Deze jongen had ik al eens eerder in de buurt gezien. Hij rijdt in een crèmekleurige Mercedes 500SL coupé, die hij meestal op de stoep parkeert, bij de oude kerk, die tot luxe appartementen is omgebouwd. Mijn conclusie was, dat deze jongen de producer van Barbie zou moeten zijn. Samen nemen ze in het luxe appartement pornofilms op. Gezien zijn etniciteit is hij van het enige soort kaliber, dat een vrouw als zij bevredigen kan. Het plaatje paste in elkaar. Zaken wennen snel.
Vorige week was ik ziek. De griep had me te pakken gekregen. De hond moest echter nog wel uit. Met mijn laatste krachten sleepte ik me de deur uit. Terwijl ik na een kwartiertje met de hond weer huiswaarts keerde, zag ik in de verte ineens Barbie de Statenlaan oplopen vanaf de Albert Heijn. Ze hield wat boodschappen tegen haar opgepompte boezem gedrukt. Toen ik haar bijna bereikt had, viel er met een doffe krak een potje Chicken tonight op de grond. Een kort moment keken we elkaar aan en ik zei: ‘Dat wordt lastig.’ Ik passeerde haar en keek nog even om. Ik zag, dat ze haar mondkapje over het gebroken potje met legde. Ik ging de hoek om en begon te denken. Iets, dat me lastig afging met mijn grieperige hoofd.
Had ik nu gewoon de kans van mijn leven gemist? Ik had de Mercedes al een tijdje niet meer zien staan. Had ze boodschappen voor zichzelf gedaan, omdat haar producer ze in de steek gelaten had? Ik had een poepzakje van de hond kunnen pakken, om het potje op te ruimen. Het was tussen de middag, dus misschien had ze me wel binnen uitgenodigd voor een bedankje. En je weet hoe dat soort bedankjes verlopen. Maar stel nou, dat er dan een camera zou hangen en ze weinig geld zou hebben, dan zou ze me kunnen chanteren. Nee, het was maar goed, dat ik doorgelopen was. Mijn verstand had me weer gered.
En toch werd ik de volgende dag wakker, en hoorde weer de doffe krak van het vallende potje. Ik had de kans van mijn leven gemist op spannende avonturen met een plastic kunstvrouw. Ik begon mezelf weliswaar kwalijk te nemen, dat ik zo vertroebeld was geweest, door mijn griep. Dit was zo’n kans, gegeven door het lot, die nooit meer voorbij zou komen.
Eergisteren liet ik de hond weer uit en liep dezelfde weg over de Statenlaan, die ik enige weken gelden had gelopen. Ik moest weer aan Barbie denken en mijn gemiste kans. Aan de overkant van de straat zag ik ineens de producer de kerk uitstappen in sportkleding en onhandig een aanzet tot joggingpas maken. Hij was dus niet weg. Het deed me een kort moment twijfelen aan de waarschijnlijkheid van mijn eerdere aannames. Net lang genoeg om mezelf niets meer kwalijk te hoeven nemen.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
