zoveel liefde als vandaag heeft deze site nog niet eerder gekend – liefde van alle kanten op is mijn eerste indruk – de kleinzoon Mio uit Berlijn op bezoek – dochter en schoonzoon met vriendin naar de pure markt – “ga jij maar Mio lief met opa spelen”- u begrijpt het – het commentaar kan pas nu – nu ik de kleine voor zijn middagdutje het ledikant van binnen heb laten zien met nijntje – moet ik nog opschieten ook – in ieder geval is Mio een produkt van de liefde – zo is het toevallig ook nog een keer – dank aan alle dichters voor het insturen van alle liefdes – ik ga ze nu op mijn gemak lezen – en schrijf enige bevindingen onder de gedichten en ik zal een favo gedicht uitroepen tot favo gedicht van deze liefdeszondag. dank dank dank – en ga heen in liefde. zo was het ooit bedoeld – zo heeft de natuur het ook bedoeld.
mijn favogedicht is het gedicht van FRANS TERKEN – met lichte weemoed lees ik van ervaringen die zomaar ook de mijne hadden kunnen zijn. van het leven en de liefde.
Rode beek
Hoe we naast elkaar
en met elkaar
daar aan de rand van de rode beek
jij met een voet
later een hand
speeltje in het kabbelend water
al dat zand dat je schepte
ik tekende er toekomst in
we kregen het er warm van
ik zag de gloed in je groene ogen
hoe hij glinsterde op de beek
wat drijft zal niet zinken zei je nog
niet dat het bleef
het gleed ons door de vingers
als het water op die zomerdag
© FT 09.04.2022/06.06.2021
ik denk dat ik die locatie ken uit mijn vroege jeugd – bij oma limburg – bij zuidlimburgs brunssum – de brunsummerheide met van die opwellende en opwekkende bronwatertjes – ik zou er nog eens terug moeten gaan – frans is van daar en brengt de natuur op zeer natuurlijke wijze in het gedicht. wat toch gezonken is ondanks de ooit zo lief gesproken woorden – de eerste liefdes die geen stand kunnen houden maar met de herinnering meegaan – zo zwom ik in zwembad zeekoelen in brunssum met tal van eerste liefdes – maar als oma met de mattenklopper op me stond te wachten omdat ik weer eens te laat kwam was de liefde snel over – hoe het allemaal door onze vingers is gegleden – schrijft dichter terken – de herinnering aan die zomerdagen mooi.
ANNA EIKELBOOM POST: Als vanzelf
FRANS TERKEN over liefde op de Brunsummerheide
RIK VAN BOECKEL over liefde op een eiland in de zon: ‘de tijd heelt geen donder…’
CARTOUCHE: ‘Dat ze alles overwint, zelfs mij…’
GÉËRALDINE BANK CAENEN: ‘op de draden zaten vogels…’
TON HUIZER: en een likje Vaselien
JAKO FENNEK: wat achterbleef, je verwarde haar én vandaag NIEUWE FOTO!!! van onze Jako – de look jonger dan ooit
we houden het ook op de liefde deze week van de letterliefde op pomgedichten punt nl – we lezen graag van uw liefde, van uw liefdes, uw exen of van die liefdes die nooit werden beantwoord – of die liefdes die u nu ‘sue-en’ -geheime liefdes óók die zo af en toe nog opspelen. liefde voor mensen, of voor dingen wellicht voor uw hondje, uw overleden hondje of voor bitterballen – of toch nog weer anders….. graag uw bijdragen – commentaar natuurlijk als altijd verzekerd.
gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.
mij weer jou doet denken
hoor
hoe de zanger het ook niet weet
hoe wij het niet – het nog niet –
het nooit meer denken
vraag het de zanger maar
over zeven jaar
maar vraag het de dichter niet
nog niet – nooit niet
pom wolff
in een stroom door de stad
zie ik plots achter een raam
mijn lief mijn lief, maar één keer
zo in rouw — om jou
een vogel gekapt uit boom
even groot even zwart als jij
sta ik ernaast streelt mijn hand als vanzelf
zoals altijd bij een foei
mijn hand als vanzelf
zoals altijd als de dagen zwart
jouw lijf als vanzelf
tegen mij aan kroop
Hartelijke groet,
Anna Eikelboom Post
inmiddels mogen we wel spreken van ‘onze’ Anna – de grote onbekende op deze site der sites maar inmiddels mogen we anna wel al weken welkom heten bij de zondagochtendwedstrijd. dit keer met een donker gedicht – ietsje ontoegankelijk ook. maar niet voor de dichter. de rouw wordt door de dichter benoemd – altijd oppassen zeg ik met dit soort woorden – je kunt beter om begrippen heen schrijven zodat de rouw voelbaar wordt. het woord op zich leent zich meer voor proza. we lezen over een lief – intrigerende deelregel is daarbij ‘maar één keer’ – waarom maar één keer vraag je je af. of is het maar een keer zo erg? we weten het niet. een geliefde – een vogel – zwart en de herinnering aan de geliefde en geliefdes warmte. ja dit dichterschap is op weg naar dichterschap.
De tijd neemt horizonten waar
zij gaf geen grenzen aan
verliet de dagen van gelukkig samenzijn
de laatste kus dat was de laatste dus
vertrokken van het eiland in de zon
waar onze romance stilaan begon
van rumba de amor tot tango de dolor
de dagen laat ik achter in hoofd en hart
met een diep nostalgisch gevoel
de tijd heelt geen donder
mijn adem het gelukkige wonder
knalt met expressie zonder leedvermaak
en met onvolprezen letterliefde
Rik van Boeckel
9 april 2022
soms springt in een gedicht één regel boven alles en iedereen uit – een we~reldregel! een regel die ook meteen mij tot een brede glimlach aanzet: ‘de tijd heelt geen donder’– en het is omdat die regel zo heftig gemeend dat de regel zich buiten elke poëzie en proza weet te plaatsen. het is een regel die de dichter, de lezer, de mensheid en ook het cliché waaruit de regel is ontstaan omdraait en op zijn kop zet.
neen schreeuwt de dichter het uit – de tijd heelt niet alle wonden – DE TIJD HEELT GEEN DONDER! hahaha – en zo is het ook – nou ja soms – in ieder geval in dit gedicht bij deze zo geliefde geliefde.
Vind je het erg als ik me vermom
als de zwaluwen
dan zie je mij als nieuw
want dat maakt jou gelukkig
plotseling een zwerm zwaluwen
bij je thuis
En als ik wegga bijten mijn woorden
dieper in je schouder
onderweg
achteloos de eenzaamheid bewaard in mijn winterjas
zie ik de telegraafpalen zoals ik ze zag
toen ik uit school naar huis liep in de late namiddag
op de draden zaten vogels
op de bevroren draden zaten ze roerloos
in de schemer van de winterdag
Als in zwarte inkt geschreven woorden
Géraldine Bankcaenen
ik weet niet of het stellen van een vraag – zo in het begin van het gedicht – verstandig is in een gedicht. ik zou er heel voorzichtig mee omgaan – het maakt een gedicht al heel snel particulier – op zich niet erg – maar een effect is dan dat de afstand tot de lezer wordt vergroot. en dat wil de dichter hier niet. ook beelden met vogels – onbeweeglijke vogels als sombere tekens in de lucht. voor dat beeld val ik niet – wel voor die ene regel – die o zo subtiele regel die zo enorm binnenkomt: dat is poëzie – dat is de kracht van de taal – die enorme zeggingskracht die opgeslagen kan liggen in enkele woorden van eenvoud: ‘achteloos de eenzaamheid bewaard in mijn winterjas..’ – eigenlijk hebben we die vogels helemaal niet nodig bij zo een wereldregel.
Dat ze alles overwint, zelfs mij
wist zij klein te krijgen
Ik stond aan haar voeten
keek op naar haar en wat ik zag was
om over naar huis te schrijven
Het beeld van drie gestalten
haar jeugd – de illusionistische
haar bloei – de bezetene – en ook de laatste
de ouderdom van de gratie – de verlorene
bij elkaar op een witmarmeren bank
Ernaast en erboven twee bronzen
marmerzwart, de ene – de gewonde
liggend met gebroken vleugels en de tweede
een jonge Cupido – degene die pijn doet
Allemaal tezamen in de Glorieta
van Adolfo Gustavo Becquer, de dichter
in het midden rondom een moeras-cipres
“mijn oogleden sluiten zich, wat gebeurt er?
Stilte! Het is de liefde die voorbijgaat”
10-04-2022 / Cartouche
liefde overwint alles – stond bij oma op een bordje in de keuken – in het limburgse – het bordje hing blijkbaar ook in brabant. onze Cartouche in de ban van marmer. mag het gedicht zo samengevat? ik denk dat het kleinkind van Cartouche als het met opa mee mag met grote ogen zal luisteren naar de wetenswaardigheden die opa hem/haar wil meegeven. zo zijn wij hier lezers ook als kinderen bij opa cartouche verzameld. en leren we hoe opa tegen het leven aankijkt – welke beelden opa daarbij inzet en leren we iets van wat opa ons meegeeft – hoe het allemaal voorbij zal gaan en dat we met liefde wel een endje kunnen komen. en nou een ijsje opa!
Ook in Rotterdam klotst de relatiepoëzie inmiddels over de drempels
Persoonlijk ben ik daar niet zo van. Nooit geweest.
Als de relatie goed is heb je niet veel woorden nodig. Liefde is voor
mij niet veel meer of minder dan gesublimeerde vriendschap met een
sausje lichaamstaal.
Als de relatie niet goed is: geen gezeur, een rondje kringloop en,
indien nodig, nieuwe sloten op de deur…
Warme groet
Ton
Rotterdams liefdesleven
Bij voorspel hoort een biertje
en een likje Vaselien
dat scheelt een hoop getreuzel
is verzachtend bovendien
dan nog tien minuten pezen
kopje onder in het sop
daarna spoelen we de glazen
en schudden we het dekbed op
sinds die hoogbouw in het
centrum, vervreemden we wat
in onze flat
groepsseks bleek een uitkomst
de oplossing lag in bed
gezellig op of onder elkaar met
de vereniging van eigenaren
meestal op z’n hondjes
terwijl we samen naar de
Lijnbaan staren
vraag me niet met wie of waar
want al die hokken en die ruggen
lijken sprekend op elkaar
zelfs bij ons kan seks best fijn zijn
als de sfeer niet wordt verpest
door romantiek of slap gelul
wij gaan voor de inhoud, de rest
is flauwekul
Ton Huizer
met enige rotterdamse zakelijkheid schiet dichter ton huizer alle romntisch ingestelde dichters – singersongwriters en dergelijk volk af. praatjes vullen geen gaatjes. het is drop en de rover en dan gaan we over tot de orde van de rotterdamse dag – dat likje Vaselien dat doet het hem. en haar natuurlijk. en dan weten meteen ook met dichter huizer te maken te hebben. want ik geloof dat er nog nooit en te nimmer eerder een likje vaselien een gedicht heeft gehaald. kijk die primeur krijg je zomaar hier op de site van ton huizer. hahaha. het is altijd met genoegen te lezen hoe ton de wereld voor zich uitrolt op zijn eigen wijze.
hier in alpenland vandaag even zon, verbonden
met gedachten over de liefde. je moet het maar doen!
geniet van de dag
groet van jako
tranen
op liefde zaten we niet te wachten
die kwam vanzelf
verdween ook weer even spoorloos
wat achterbleef, je verwarde haar
en sporen van je nagels
en bijna tragisch soms, tranen
ja, tranen op papieren zakdoekjes
opgedroogd door de wind
wonderlijk wel
liefde is niets anders dan nattigheid
ze voelt ook zo
jako fennek
jako stuurde gisteren een nieuwe foto in uit het zwitserse. een prachtfoto. of die man steeds jonger wordt? hij zal rond de 80 zijn – ik denk dat over jako heel wat liefde is heengegaan in de loop der jaren. anders kom je nooit op zo een charmante wijze uit het liefdesleven. als jako nattigheid voelt – dames dek je maar. hahaha – iets van wijsheid der jaren vermengd met jeugdige springerigheid. die combinatie lezen we alleen bij jako fennek.
