Samen met een collega stond ik op de parking van de GGD te wachten op onze afspraak. Ineens hoorde ik het gegrom van een opgefokte V8 motor. Ik draaide me om en zag een dikke Mercedes SUV van de ‘interventie-unit’ van de ambulancedienst het parkeerterrein opdraaien. Er stapten twee ambulanciers uit en één persoon in burger. Ze gingen het gebouw in voor een bakje koffie. Twee parkeerplaatsen verderop stond een Volkswagenstation van de ‘coördinatie-unit’. Samen met mijn collega bewonderde ik de Mercedes. Ik merkte op, dat de Mercedes lichtmetalen AMG-velgen had, terwijl de Volkswagen gewone velgen met wieldoppen had.
Op dat moment kwam er een ambulancier naar buiten. Ik complimenteerde hem met zijn AMG-velgen en zijn beestachtige wagen. Hij legde ons uit, dat dit voertuig dan ook heel hard het land door moest kunnen, om bijvoorbeeld iemand naar Groningen te brengen. Het ontging me een beetje, waarom dat met een personenauto zou moeten. En ook waarom dat van Rotterdam naar Groningen zou moeten. Ik wees de ambulancier erop, dat zijn collega’s van de ‘coördinatie-unit’ over een enigszins bescheidener voertuig beschikten. Met enig bravoure gaf hij te kennen, dat dat ook een heel andere afdeling was. Vervolgens stapte hij in, startte en trapte de V8 op z’n staart. Wij bleven in een stofwolk achter.
Ik merkte op, dat de Volkswagen synoniem stond voor ons dienstonderdeel dat de stad schoonhoudt en de Mercedes voor die andere tak van ons bedrijf, die zich bezighoudt met de bouw van luchtkastelen. Mijn collega, zuchtte en vertelde, hoe het soms voorkwam, dat er dan bij hem in de polder een ongeluk gebeurde en de traumahelikopter onderweg was, maar voor ter plaatste te komen weer rechtsomkeer kon maken, omdat de normale ambulance de situatie al meester was. ‘Het mag wat kosten, waar doen ze het toch allemaal van?’, verzuchtte hij. Op dat moment moest ik even lachten.
‘Stel je nou gewoon eens voor, dat het allemaal één grote grap is en dat het gewoon allemaal gratis is, maar wij hebben het gewoon niet door.’ Mijn collega keek me aan met een blik, die ik maar al te goed ken. Maar onder de streep klopt het. Alles ís gratis! Geld is niks. Niks meer, dan een balletje-balletje-spel.
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
