VON SOLO: ‘Het is de onverschilligheid, die onverschilligheid voortbrengt. Onverschillig is niet hetzelfde als geen verschil. Het verschil wordt enkel maar groter….’
Terwijl ik naar de supermarkt liep, zag ik aan de overkant, dat een bezorger hardhandig probeerde een pakketje door een brievenbus te proppen, wat klaarblijkelijk niet erg wilde lukken. Naast hem stond een identieke jongeman en ze waren blijkbaar aan het overleggen. Het waren Oost-Afrikaanse jongens, die, gezien ze met een hele grote witte bezorgbus onderweg waren, wel in bezit van een rijbewijs moesten zijn. Hoewel ik ook wel weet, dat in Oost Afrika de burgerlijke stand in bepaalde streken niet-bestaand is, waardoor vaak niet duidelijk is, hoe oud iemand nu echt is. De bus blokkeerde het fietspad, zat vol deuken en was vies. Ik meende het rood gele logootje slordig achter de voorruit geplakt te zien. Mijn vooroordelen maakten me moedeloos.
Jonge gasten, die uit ellende of op zoek naar een betere toekomst hier beland zijn. Die de hele dag pakjes in moeten laden bezorgen. Bij mensen, die wel het geld hebben om pakjes te bestellen. Dat zal hun niet overkomen. Ze krijgen per pakje betaald en dat is door de accountant van het pakjesbedrijf zo uitgerekend, dat het het laagst mogelijke loon is, dat nog uitbetaald mag worden. Maar eigenlijk is het te veel werk voor één persoon, dus daarom moet zijn neef ook meehelpen. Voor dat ene bedrag, dat salaris genoemd wordt, maar eigenlijk niet meer is, dan een ontoereikend, beledigend schijntje, voor een dienst, waar ze zelf nooit gebruik van zullen kunnen maken.
Op zondag hangen ze rond in de stad met hun lotgenoten. En kijken naar blonde meisjes. Meisjes, die in huizen wonen, waar het in de geschiedenis van de browser vol staat met Zalando, Amazon, Bon-prix, bol.com en wat dan al niet meer. Onbezorgde jonge meisjes, met mild bezorgde ouders. Niet bezorgd over hun meisjes, maar over hun energierekening of de wachttijden op Schiphol. Of wanneer dat pakje nou komt. En dan klagen, dat het boek, dat ze besteld hebben gekreukt door de brievenbus is gekomen. Wel op tijd overigens. Want het is de jongens inderdaad gelukt het pakje door de gleuf te forceren. Het zal niet het laatste en enige gleuf zijn.
Intussen voert men discussies over woke zijn. Betuigt spijt en wist het verleden. Doet yoga en bestelt een nieuw matje op yogashop.nl, of koopt het op Bali, na de wachtrij getrotseerd te hebben op Schiphol en een soepele overstap in Bangkok en een hemelse ontvangst in het paradijs. Terwijl de nieuwe slaven hier intussen weer in hun gammele bus stappen en bijna tegen de afgeragde bus met Bulgaars kenteken botsen, waar de gravers van de greppels voor de glasvezelkabels in rondrijden. Wat de Oostafrikanen en de Bulgaren gemeen hebben is de gammele bus en de onderaannemingsconstructie. Tot stand gekomen na een geheel legale aanbesteding door respectievelijk DHL en KPN. Beursgenoteerde bedrijven. Zij zullen hun handen niet vuil maken, maar besteden dat op die manier ook weer uit. Juridisch waterdicht.
Het is de onverschilligheid, die onverschilligheid voortbrengt. Onverschillig is niet hetzelfde als geen verschil. Het verschil wordt enkel maar groter.
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
