de commentaren stonden toch een beetje in het teken van het algemeen zo vaak geldende in de poëzie: met minder meer. maar dan moet dat mindere ook wel de kracht hebben van heel veel meer. de 11 woorden van dichter grootscholten dreunen na. dreunen door. het zijn stuk voor stuk mokerslagen passend bij het genadeloze thema van vandaag.
hier lezen we arends, schierbeek en grootscholten in één adem – ademloos. goud. ademloos goud voor Etwin.
op een gegeven moment
moet ergens gewoon
op een moment
ergens
Etwin Grootscholten
waar een klein land groot in kan zijn: dichters die hele grote dingen klein kunnen houden. het is bij deze grootscholten ook een beetje of we jan arends lezen – jan arends in een sausje van schierbeek – het ‘herhalingsgestotter’* van schierbeek in zijn bundel ‘de deur’ geschreven na het dodelijk verkeersongeluk van zijn vrouw. het gedicht als een kale dunne boom. hoe kan een mens – een grootscholten – zoveel herhaling in zo weinig woorden krijgen?
op een gegeven moment lees je het. ergens. hier.
*
ik
ik zal
ik zal je
ik zal je nooit
ik zal je nooit vergeten
ik zal je nooit meer
ik zal je nooit
ik zal je
ik zal nooit
zal ik je
meer
Bert schierbeek
- Etwin Grootscholten: moet
- Frans terken: er hangt slechts wit in de lucht
- Rik van Boeckel: seizoenen van stilte
- Cartouche: dat ogenblik dat ik mysterie zag
- Geraldine Bank: Ik zocht je in de zomer
- Anke Labrie: Zorgvlied heeft geen straatnaambordjes
- Erika de Stercke: een stipje aan de hemel
- Ien Verrips: jouw naam wordt niet vergeten
- Ton Huizer: naast zoveel overmacht
het thema van deze week is verwerking: wie wint de enige echte virtuele – vertel vertel maar – van de stille avonden die schreeuwend stille – trofee op pomgedichten punt nl? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
liefste
laten we terug gaan naar
waar alles alles was
zacht en voeten
waar alles rook
naar wat er was
en wij niet wisten
waarom
niets meer wisten
het was zo een avond
zo een avond was het
we waren nergens
we hielden op
het was een bos
het was geen bos
het was van ons
pw
Hoe ‘je mist meer dan je meemaakt’
van een onweerlegbare waarheid is
ik mis meer het meemaken met jou
alsof er op het podium een lege stoel
de knop van de microfoon uitgezet
er rest slechts ruis uit de boxen
of dat mijn inbox tevergeefs wacht
geen bericht dat het scherm vult
er hangt slechts wit in de lucht
zoals het wit dat tussen de regels rust
dat ik daar even inhoud en stilsta
bij wat er niet meer komt
waar ik eerder naar uitkeek
hoe het dan toch het laatste gedicht
waarin je schreef voor een pasgeborene
iemand die nog beginnen moet
leven vanaf de eerste dag
leren wat missen is
© FT 30.12.2018
‘We zeggen dat missen mag’: Katelijne Brouwer,
(‘Uit de tijd’, in: De maagden moeten bloeden, uitg. De Harmonie)
‘je mist meer dan je meemaakt’: Martin Bril
prachtige titel het citaat van Katelijne Brouwer – frans schreef als begeleidende tekst: ‘gedicht, (…) dat ik eind 2018 schreef, kort nadat Joop Scholten overleden was. Of het helemaal past in het thema? Anders maar buiten mededinging (..) “-
Joop Scholten de duo-dichter en vriend van Frans Terken over wie Frans aankomende donderdag of een donderdag later op pomgedichten punt nl een column zal schrijven. het gedicht past natuurlijk in het thema. de woorden hier gaan inderdaad onder je huid zitten. de herinnering aan een bijzondere man als joop scholten en de pijn van het verlies en dan die bittere laatste algemeen geldende strofe – we plaatsen het gedicht uit respect voor Frans en Joop buiten de wedstrijd. ook al omdat ik niet onbevangen kan oordelen in dit geval.
Missen in de seizoenen van stilte
het gehechte samenzijn en praten
jouw stem in mij roept herinnering op
het afscheidsseizoen ligt achter ons
het verdrijft de tijd met zwijgen
lijden laat overlijden niet los
jij kijkt mij aan zonder gebaar
zegt: doe wat je zelf wilt
blijf dichter bij jou als symbool
voor de jaren van saamhorigheid.
Rik van Boeckel
19 augustus 2022
mooi hoe degene die achterbleef toegesproken wordt door de degene die verloren ging. mooi ook hoe rik van boeckel de dood transformeert tot een seizoen van stilte, tot tijd zonder gebaar. deze ronduit dichterlijke en troostrijke constateringen maken de woorden die ik minder poëtisch vind als ‘samenzijn, symbool en saamhorigheid’ acceptabel. die woorden zijn mij te veel uit de wereld van het proza gelicht.
licht ontstoken
rood als een spaanse peper
gloei je als toen dat ogenblik dat ik
mysterie zag, het oog dat mij als hand
te doorboren wist, de vonk die aan
ritme van het hart dimensie gaf
elke keer ik je nu herlees
vleugelwoorden op vloeipapier –
schreeuwt het stilte om me heen
een gezicht, onbezonken blik hoe jij
de wereld – een slinger gaf waar geen
Foucault zelfs toe bij machte was
glijdt een vinger huiver over mijn huid
voel ik mijn liefste – zoete pijn van al
verterend samenzijn hoe jij als een
gezwollen ader op mijn netvlies
en aan mijn lippen ligt – de graal
mijn huidige staat van zijn
Cartouche / 20-08-22
eerlijk gezegd vind ik het gedicht – hoe zeer de woorden ook gekozen en ook hoe zeer de lezer het beschreven leed kan navoelen – dat wekken de woorden wel op in me – over de top.
bij de eerste strofe haak ik al af. teveel teveel en nog eens teveel vergelijking voor zoveel pijn – het teveel schuift de pijn achter het dichterschap en maakt het beschrevene in zekere zin niet geloofwaardig. hij is met dichten bezig denk je en niet met verdriet. het had ook over een broodje gehakt kunnen gaan. o nee in gehakt stop je geen spaanse peper.
Ik zocht je in de zomer
Achter oude struiken
Smeekte ik je stem
Zomertafel met lege glazen.
In de winter keek ik naar buiten
Dat je ineens voor het raam stond
Sneeuwvlokken op je wimpers.
Nu heb ik een wereld ontdekt
Waar buiten de tijd wordt geleefd
Het vage verdriet blijft bij me
Het vage verdriet
Dat om de blueszanger hangt.
Geraldine Bank
de woorden geven me het gevoel bijna een gedicht te zijn. de aantekeningen moeten net nog tot een geheel gevormd. er zitten mooie beelden in – die blueszanger prachtig. het is wat hooghartig om het te doen maar ik wil met iets minder meer hier – ik doe het toch:
Ik zocht je
Achter oude struiken
Zomertafel met lege glazen.
In de winter keek ik naar buiten
Dat je ineens voor het raam stond
Sneeuwvlokken op je wimpers.
Het vage verdriet blijft bij me
Het vage verdriet
Dat om een blueszanger hangt.
met drie witte rozen richting Zorgvlied
je zit nu tegenover me
‘even een lunchje doen’
bij ons vaste restaurant
waar de Amstel nog steeds stroomt
steeds maar weer voorbij blijft stromen
ook deze drie jaren
je moet lachen als ik zeg
Zorgvlied heeft geen straatnaambordjes
en dan ik en plattegronden…
doodmoe van het dwalen
heeft die lieve jongen
die bij zijn vader op bezoek ging
ze hopelijk bij je graf gelegd
ons lunchje wordt een lunch
we lachen om het leven
proosten als vanouds
dwars door het missen heen
anke labrie (21-08-2022)
misschien is die lieve jongen er toch teveel aan. ik houd van eenheid van tijd en plaats en personen in een gedicht. in de werkelijkheid natuurlijk niet maar het gedicht wél – kan zonder die zoon. twee vriendinnen die in staccato taal met elkaar praten is genoeg voor het drama. voor het overwonnen drama. voor het verwerkte drama. voor het te verwerken drama. mooi tafereel aan de amstel.
hoe kan ik jou vergeten
zelfs al is het snikheet
een stipje aan de hemel
zegt zoveel
we reisden naar steden
legden contacten, namen
vriendschappen mee
beloofden terug te keren
onze drang naar verder
droogde langzaam op
en herinneringen vulden
het bed met zottigheden
hoe mooi een leven kan
zijn in de geur van liefde
het strelen van de tijd
was je maar gebleven
Erika De Stercke
Erika heeft ‘de Cartouche in haar’ gelukkig even weggelegd. de woorden ontsporen en ontploffen nog weleens in haar poëzie waar je bij staat – maar hier niet! en daarom pleit ik ervoor om de eerste en de laatste regel te schrappen – het zijn gevoelsregels die wat mij betreft niet hoeven – cartouchiaans teveel zijn. als we het gedicht zonder die twee regels lezen hebben we de inhoud van die twee regels al helemaal tot ons genomen. dat ze niet geschreven hoeven. ook hier is minder meer:
zelfs al is het snikheet
een stipje aan de hemel
zegt zoveel
we reisden naar steden
legden contacten, namen
vriendschappen mee
beloofden terug te keren
onze drang naar verder
droogde langzaam op
hoe mooi een leven kan
zijn in de geur van liefde
het strelen van de tijd
we drinken op jou
delen onze herinneringen
jouw naam wordt niet vergeten
we noemen je bij wat we doen
alsof je er nog was
bij ons
en als het monster grauwt en klauwt
het gemis ondraaglijk wordt
dan zal ik huilen
zachtjes in mijn eentje
aug. 2022
Ien Verrips
huilen we mee hoor Ien – en we drinken mee dat ook hoor – doe maar twee witte wijn. erg goed medicijn tegen grauwe monsters – haha mooi beeld – zo kunnen ze zijn inderdaad zo monsterlijk die monsters – de pijn en de gedachten aan wat of wie ooit – ik zou de tweede regel hier schrappen – die is wel duidelijk genoeg in het gedicht verwerkt. en hoeft niet gezegd of eigenlijk voor de herhaling heeft plaatsgevonden herhaald.
Vele malen afscheid genomen
in de pauzes van je diepe dromen
gebogen
als het rietje in het lege glas
verkreukeld
als de zakdoek in je hand van was
beneveld
na een zoveelste doorwaakte nacht
klein
naast zoveel overmacht
Ton Huizer
het lijkt op waken en op het wachten tot de dood zal intreden – die moeilijke momenten – in ieder geval hier moeilijke momenten gevangen in hele kleine aanduidingen – een rietje, een leeg glas. en samengevat in het grootste woord dat te vinden is: de overmacht.
