VON SOLO op een zonnige zondag in BRUSSEL – Ik kijk op mijn telefoon en zie dat mijn vrienden samen in café Delirium zitten. De naam zegt het al. Daar moet ik zijn…’

Geplaatst doorPom Wolff Laat een reactie achter op VON SOLO op een zonnige zondag in BRUSSEL – Ik kijk op mijn telefoon en zie dat mijn vrienden samen in café Delirium zitten. De naam zegt het al. Daar moet ik zijn…’

Ik kijk op mijn telefoon en zie dat mijn vrienden samen in café Delirium zitten.
De naam zegt het al. Daar moet ik zijn.


Het is een zonnige zondag. Ik loop van de Brusselse wijk Sint Gillis naar Elsene. In Sint Gillis
heb ik net bij Brasserie Verschueren op terras genoten van Tripel Verschueren onder de
stralen van de nazomer. Door de milde kater van de dag ervoor staan mijn zintuigen op
scherp. Een boek lezen is lastig, want elk geluid bereikt mijn gehoor en doet me opkijken in
nieuwsgierigheid. Het maakt ook niet uit. Er hoeft niets. In de ochtend hoorde ik op Studio
Brussel, dat er een klimaatbetoging zou zijn. Ook daar hoef ik niet heen. Ik besluit verder te
lopen naar mijn hotel om mijn tas daar af te gooien, maar eerst nog even bij café Belga
langs.

Eén van de leuke dingen aan Brussel is het glooiende landschap. Dat betekent te voet en op
de fiets regelmatig even een tandje bij als er geklommen moet worden. Terwijl ik heuvel op
loop hoor en zie ik tweehonderd meter bergopwaarts een paar fietsers naderen. Het accent
vertelt me dat ze uit Oost-Nederland komen. In mijn na-kater erger ik me aan hun
aanwezigheid en hun harde gepraat. Vooral omdat het gesprek als volgt verloopt: ‘Er is
vandaag een klimaatbetoging. Een wat?! Er is een klimaatbetoging! Wat zeg je?!’ Op dat
moment passeren ze me bergafwaarts en zeg ik keihard: ‘EEN KLIMAATBETOGING!!!’. Ik zie
de totaal verbouwereerde gezichten zwijgend voorbij schieten en moet erg lachen.
Even later loop ik op de Rue de Bailli. Ik kan goed doorlopen, want alle stoplichten gaan op
groen. Ineens zie ik, terwijl ik oversteek, vanuit een zijstraat een Porsche cabriolet aan
komen rijden, die netjes voor het zebrapad stopt. Op de gepersonaliseerde nummerplaat
staat ‘0-1-0’. Ik loop naar de bestuurderszijde en zie een man van middelbare leeftijd met
grijs krulhaar achter het stuur zitten. Ik richt mijn stem tot hem en spreek: ‘TOCH NIET
TOEVALLIG UIT ROTTERDAM JOH!’. Hij kijkt me angstig aan en drukt het gaspedaal vol in en
scheurt door rood. Weer moet ik erg lachen. Het gevoel bekruipt me dat de man in de
Porsche waarschijnlijk geen Nederlands sprak.


Aangekomen bij Belga bestel ik een halve liter, zet me in de zon en luister wat gesprekken in
het Duits en Frans af over de klimaatbetoging. Niemand slaat acht op me. En dat is in orde.
Als mijn glas voor de helft leeg is, besluit ik door te gaan. Ik zet mijn glas op de afruimtoog
buiten en beweeg me ongezien verder. Ik stel me voor dat ik onzichtbaar ben. Daardoor
neemt niemand me waar en kan ook niemand op me reageren nu. Ongrijpbaar en
onbegrijpelijk. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat mijn vrienden samen in café Delirium zitten.
De naam zegt het al. Daar moet ik zijn. Pas daar zal ik weer materialiseren onder de mensen.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Laat een reactie achter