dank aan alle dichters die hun werken van verontwaardiging instuurden. geen makkelijk thema. ik viel eigenlijk meteen voor de opwekkende woorden van Rik van Boeckel in zijn helicoptergedicht – het wereldleed overziende doet hij die prachtige oproep –
‘laat de mens elkaar niet de das om doen
maar de shawl van liefde en mededogen.’
ik zeg goud! zilver voor Frans Terken en zijn verontwaardiging over wat extreem is en de democratie tracht uit te hollen. ‘klaar voor de tegenmacht’! Rik en Frans van harte.
Het boze lied
Leve de zinvolle verontwaardiging
zing het lied van boosheid
met handjeklap en juichend applaus
zonder de glorie van weemoed
doch laat de olifanten met rust
zij hebben het leven gekust
laat de landen voor zichzelf zijn
de Amazone los van houthakkerspijn
zo zal het boze lied kunnen worden
verdwijn Rus uit jouw leugen imperium
laat de mens elkaar niet de das om doen
maar de shawl van liefde en mededogen.
Rik van Boeckel
12 november 2022
het gevraagde thema staat heel ver af van de blijmoedigheid die Rik elke week weer in de poëzie brengt. en toch slaagt hij er in met een prachtige oproep in de twee laatste regels om het gemene leed in de wereld dichterlijk te omarmen. de mensheid een ‘shawl van liefde en mededogen’ om te hangen.
Spoel de leugen
met water van gracht en bidet
voor ik de valse woorden
dwars in je keel druk
een vuist in je muil
tegen al het vuil
dat uit je mond komt
hang ik de goede woorden
aan het blauw van de winter
staan wij gestaald
klaar voor de tegenmacht
© FT 13.11.2022
een min of meer a-typisch gedicht van Frans Terken waar de verontwaardiging vanaf spat. a-typisch in de zin dat Frans ze heel sporadisch schrijft en de verontwaardiging meestal richt tegen vertegenwoordigers van ultra rechtse politiek – poetin aanhangers en dergelijk ongerief.
- Rob Mientjes – Laat vrede met rust
- Ditmar Bakker – Wie sta je voortaan nog ter zij?
- Geraldine Bankcaenen – hoorden de kettingen de roep achter de laatste huizen
- Ton Huizer – Ik heb het gehad met je schat
- Rik van Boeckel – shawl van liefde en mededogen
- Anke Labrie – pas later komt de psychiater
- Cartouche – ja, zo’n dag, klotedag
- Frans Terken – een vuist in je muil
- Jako Fennek – we spraken over sexy ondermode
teken haar graniet
teken mij een uitgelopen vrouw
die elke hand aangrijpt
zo dat de afgelopen dag haar bij me brengt
als al het licht haar niet verdragen kan
teken haar begrepen
teken dan het oordeel niet
verlangen is misschien wel onbegrepen zijn
teken haar graniet in wat ik warmte noemde
ik wil dat zij er is – teken mij ga niet
pom wolff
Geen vogels in lucht
Aarde in zichzelf gekeerd
Bodem voedselarm
De korst breekt open
Vloeibaar magma spuit omhoog
Daalt neer in grauw zwart
Sirenes loeien
Armen reiken naar hemel
Met gebalde vuist
Zelfmoord in slagveld
Soldaten omgekomen
Generaal het leed
De stad genomen
Land gepikt grens gestolen
Homeless country
Verschroeide wereld
Zielen harten gebroken
Het zijn dat ooit was
Oorlogen ga heen
Laat vrede met rust
Rob Mientjes
verontwaardiging door wat oorlog doet in de strofen 4-5-6 en een vredesoproep aan het einde – de donkere natuurbeschrijvingen in de strofen 1-2-3 voelen als met de haren erbij gesleept – dat krijg je met die haiku’s – nee dit gedicht komt niet bij mij binnen – de verontwaardiging eigenlijk ook niet daar zijn de laatste 2 regels te slap voor. als je vorm voorrang geeft dan moet je niet verbaasd staan dat de lezer niet met de inhoud kan meevoelen. komt bij dat ik helemaal niet op haiku’s zit te wachten. dat kunstje kennen we zo langzamerhand wel toch?
Wie sta je voortaan nog ter zij?
Wie sterk is, is ook trouweloos,
Weg banden die beknotten—snij!
Wie sta je voortaan nog ter zij?
Ze kijken niet om naar ’t karwei;
Ze raken vrij, maar grenzeloos.
Wie sta je voortaan nog ter zij?
Wie sterk is, is ook trouweloos.
*
Voed kind’ren op met vuur, devoot;
Ze kiezen, groot, hun eigen baan.
Je lijkt vast nietig, idioot.
Voed kind’ren op met vuur, devoot
En zij denken dat jij hen noodt;
Geen reden niet toch weg te gaan.
Voed kind’ren op met vuur, devoot,
Ze kiezen, groot, hun eigen baan.
*
Wat is je ware pad? Loop heen;
Oog sterk; ze blijven argeloos.
Je weet hoe trouw vergeldt, zo ‘k meen.
Wat is je ware pad? Loop heen
Dat ze je noden; blijven. Geen
Durft met je breken, bang en broos.
Wat is je ware pad? Loop heen;
Oog sterk; ze blijven argeloos.
Ditmar Bakker
ook Ditmar geeft voorrang aan de vorm – zonder enige noodzaak -inhoudelijk gezien – wordt een regel drie keer herhaald in elke strofe. aan zo een regel blijf ik hangen. laat ik het zo formuleren – de regels zijn goed bedoeld. de ware verontwaardiging is ver te zoeken. het gedicht heeft iets van een kinderrijmpje – de gladde weg de gladde weg – de hobbelweg de hobbelweg etc.
We komen maar niet samen
alles wat we willen zeggen
sterft onderweg
zo kunnen we niet de wereld lopen.
We sliepen naast de zomer
hadden angsten, hoorden de kettingen
de roep achter de laatste huizen
en als we toch zouden kunnen vergeten
zal alles wat we schreven voor altijd
de geur hebben van spijt.
Omdat we nooit samen kunnen leven
omdat we gek zijn
omdat we alleen zijn
omdat er zoveel zijn.
Beste Pom, nu kan ik zeggen wat eerst niet kon.
Moeder Maria doet niet ( nooit meer mee) mee.
Geraldine Bankcaenen
beetje moeite met de regels: ‘zo kunnen we niet de wereld lopen. en ‘’ We sliepen naast de zomer’ – ik geloof dat niemand naast de zomer slaapt en heel weinig mensen zullen de wereld lopen – wel slopen! dat dan weer wel. ik bedoel te zeggen je moet met een betekenis van de woorden niet te ver afwijken van een reguliere gang van zaken. dan verliest de lezer zich zelf in de woorden en stokt verder lezen. het lijkt een erg persoonlijk gedicht te zijn – deze lezer staat te ver af bij de beschrijving van dit persoonlijk gebeuren.
Als het goed gaat is ieder woord overbodig. Als het niet meer gaat, geen gezeur. Boekenkast uitruimen, andere sloten op de deur.
Mooie herfst,
T.
Tweespalt
Ik heb het gehad met je schat
ik ben het goed zat
dat jaloerse gezeik maakt me
ziek
ik sliep niet met Truus, niet
met Yvonne en al helemaal
niet met die treurwilg
Monique
jij gaat hier naar rechts en ik
ga naar links
en na de rotonde zien we wel
weer
ik hol je voorbij of we leggen
het bij
en hopelijk irriteren we elkaar
dan nooit meer
Ton Huizer
Gerard Reve schreef mij zojuist uit zijn hemel het volgende. meneer wollufsun – naar ik heb begrepen schrijft U zo af en toe belangrijke dingen onder dichters – wilt U een keer daar van af zien en een keer een paar van mijn woorden plaatsen onder het gedicht van de dichter huizer? ik zal U belonen met alles wat aan mij hangt hier in de hemel – mocht de Heer U ooit tot zich nemen. ik zal een goed woordje voor U doen – maar dat terzijde – het is hier in de hemel trouwens goed te harden – zet U dat er gerust ook maar bij – en deze woorden bij huizers woorden:
Scheppend Kunstenaar
Naarmate ik ouder word,
wordt, wat ik schrijf, hoewel fraaier verwoord,
steeds enkelvoudiger van inhoud:
liefde (of geen liefde),
en ouder worden,
en dan de Dood.
Gerard Reve
mama het eerste woord
leven
papa het tweede woord
liefde
mama en papa
leven is liefde
pas later komt de psychiater
en ook woede krijgt ruim baan
ruimte genoeg nog over
voor wat resten liefde
die er uiteindelijk
nog steeds blijken te zijn
anke labrie
13-11-2022
Anke grijpt het thema aan – prachtige foto trouwens van Anke in actie de afgelopen week op de boot van Catelijne – het einde van de wereld – foto van André Homan – om te reflecteren op leven liefde en waartoe dat nu eenmaal heel vaak leidt. het gedicht als reflectie.
Ochtend
zon die door de lamellen wil
Jij die je draait op je andere zij
je ogen dicht doet en denkt
laat me met rust, rot op
mompelt, klop niet op mijn luiken
als je weet dat je ‘voor niks’ opkomt
en je schuift je been
vleit een hand tussen jouw dijen
ja, zo’n dag, klotedag
zondag, die niets te geven heeft
geen beweging, geen licht
en al helemaal geen poëzie
val dood!
13-11-2022 / Cartouche
iemand schreef mij ooit – die ‘Cartouche wil altijd ergens in’ – hahaha – ik weet niet of die opmerking hier ook van toepassing is. niet geheel duidelijk is het wie hier nou eigenlijk wat vindt – het een klotedag vindt – ton huizer zou spreken over relatiepoëzie – ik zeg het hem na en ik zeg erbij dat cartouche beter kan. dichter heeft weinig inspiratie en schrijft dat net te nadrukkelijk van zich af. dichter is eigenlijk verontwaardigd over zijn eigen tijdelijke onvermogen.
een zomeravond die alles mooi maakt
ik hield haar pols vast
zij de mijne
we spraken over sexy ondermode
ik vond dat juiste slipjes
de billen fijnere vormen geven
ze liet mijn pols voor waar hij was
trok de hare terug
zei nog iets over achterwerk
en eigenwaarde
liet me zitten met wijn en zomeravond
jako fennek
‘de juiste slipjes’ zij geven te denken. haha – ik zie een dichter in zijn zoektocht voor me naar de juiste slipjes – veel slipjes zijn niet de juiste slipjes – sommige wel. niet alle slipjesdragers werken mee mogen we lezen. misschien moet jako meer of andere gespreksonderwerpen proberen. de juiste BH wellicht?
