ik geloof dat we deze week de gouden eer toch aan IEN VERRIPS moeten laten – niet omdat zij oma heeft mogen worden deze week maar omdat dichter ondanks de drukke dagen in staat is geweest in zeven regels 2 levens te schetsen van leven door de jaren heen. op de een of andere manier weet Ien altijd het particuliere in een breder meer algemeen kader te plaatsen. en dat is toch een kenmerk van goede poëzie. dat je niet denkt – ach kind we hebben niet allemaal op dit moment 12 centimeter ontsluiting – dus beschrijf asjeblieft niet de laatste 8 centimeter – neen – als ien van een gedicht bevalt bevalt het gedicht iedereen. bij wijze van spreken. GOUD voor Ien van harte!
als je me met je milde ogen streelt
me zachtjes kust
de woorden fluistert van weleer
wie of we waren toen en altijd zouden zijn
toen lust nog hoogtij vierde
en wij geloofden dat wij
de uitzondering zouden zijn
Ien Verrips
die regel in het midden met dat zo merkwaardige woordje OF erin –
wie of we waren toen en altijd zouden zijn
merkwaardig in de zin van iets van mysterie inhoudend in een verder absoluut gedicht – absoluut in de zin van compleet en niet te overtreffen meer. je mag een dichter zo een gedicht daarom niet toewensen. maar ach Ien wel – volgende week schrijft ze gewoon weer even mooi. wie of ze ook was toen en altijd zou zijn.
- Frans Terken – in dagen van volle zon
- Etwin Grootscholten – of jij nog…
- Ien Verrips – dat wij de uitzondering zouden zijn
- Rik van Boeckel -de dagen zijn voorbij
- Geraldina Bankcaenen – En toch het was mooi
- Rob Mientjes – even verdrinken in elkaar
- Anke Labrie – samen zo de hemel in
muziek opzette en met me danste – trofee op pomgedichten punt nl – vrij naar de foto van lisan dansend met wil.
dit prachtige uitgelaten en inspirerend blij levensmoment vastgelegd door de fotograaf is deze week de inspiratie – het thema hier op de pom – natuurlijk ook de herinnering aan lisan – haar levenslust en de liefde tussen mensen – er is zoveel – er was zoveel – om over te dichten – DE DAT JIJ MIJ ZAG TROFEE deze week op de pom – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
je denkt een arm om je heen
maar je weet het nooit
met die armen
nu hij er niet meer is
je zijn zwijgen niet meer hoort
je je eigen adem haalt
het was toch mooi
dat hij je zag
muziek opzette en met je danste
pom wolff
Mooi om Lisan en Wil zo weer te zien, met gemengde gevoelens, van gemis dat blijft.
Altijd in gedachten, en poëzie.
Warme groet,
Frans
Dagen van dansen
Hoe wij op het strand
de zon wilden vangen
met de gloed van onze ogen
een gat in de wolken
zou welkom zijn
als de arm die ik je reikte
dachten we dat er muziek in zat
dansen onder dat ene sprankje
dat ons even gegund was
het warmde onze voeten
we draaiden rond in het zand
klopten zo de hartslag op
wilden niet zien wat ons wachtte
in dagen van volle zon
© FT 14.01.2023
ergens toch ook de melancholie het gedicht in geschreven – van hoe het was en toch niet zijn kon – wat je allemaal wacht in het leven en uiteindelijk niet meer – een moment een sprankje hoop een gedicht. dat er dagen zijn van dansen maar ook jaren van niet meer.
te lang heb ik
om een hoekje
staan kijken
of jij nog van me hield
nee natuurlijk
zag je me niet
Hartelijke groet,
Etwin Grootscholten
ik neem aan dat de hartelijke groet aan de webmaster hier is haha en niet aan de beschreven persoon in het gedicht. het gedicht heeft iets jeugdigs in zich – over hoe het kan gaan bij bijvoorbeeld een eerste niet beantwoorde liefde. en hoe lang dat gevoel mee kan gaan met iemand dat het toch nog uiteindelijk na jaren in een gedicht belandt.
Ze danste op jouw ritme
met liefde in bevlogen ogen
haar armen trokken jou
naar de muzikale wereld van toen
op het warme strand
keek men haar vredig aan
de dagen zijn voorbij
dat zij danste in de warmte.
Rik van Boeckel
een fotoschrift bij de foto van lisan en wil – lijkt mij – de kille constatering ook met warmte omlijst. de bevlogen ogen – mooi gezegd.
Het feest begint
Het dansen
En toen zag jij mij
En ik dacht
We zijn een verhaal geworden
De tijd draagt hoed en paraplu.
En toch het was mooi
Dat je me zag
En met me danste
wang aan wang
Zoute smaak van
Een paar tranen
die we niet aanraakten.
Onze armen
Om ons heen.
Geraldine Bankcaenen
Geraldine neemt de themaregels gewoon op in haar gedicht – ik zie het maar als een eerbetoon – hoewel aanhalingstekens ook best mogen hoor in deze tekst. de herinnering beschreven en wel zo dat de herinnering bij de lezer binnen komt. als een feest van angst en pijn – zoals van ostaijen het leven al eerder beschreef.
Klinkt warempel als een mooie openingszin voor lied of vers. We blijven hunkerbunkeren jong en oud totdat we oud jong sterven.
en toch was het mooi dat zij me zag – muziek opzette en met me danste
Hier mijn bijdrage voor het thema.
Groet, Rob Mientjes
Mijn muze mijn muziek
Bloemen tegen de muur
ijs moet nog ontdooien
knikkende knieën op vloer
zweet drupt van hoofd
schijnwerpers op haar gezicht
hart bonkend in keel
naald plugt in groef
op volle toeren los
dancing king leidt queen
discobal spiegelt en glundert
zwieren zwaaien draaien tollen
even verdrinken in elkaar
dagen dromen walsen wiegen
nog hoeveel lentes lang
opdat het nooit ophoudt
mijn muze mijn muziek
Rob Mientjes
ja inderdaad brengt Rob ons even terug naar de discovloer met deze tekst. laatste regel en de titelregel dubbelop om te benadrukken wat het gedicht ook zonder die twee regels uitstraalt, uitglittert. je hoort de klanken van ABBA, je ziet travolta – en zij zal nu niet meer dat ranke olijfje zijn van ooit.
Hartelijke groet,
Anke
dansen
zijn dansschool was beroemd
bij enkele ouders zelfs berucht
omdat dansen zondig was
de meisjes in een petticoat
de jongens met een stropdas
verplicht: schoenen met leren zolen
hij leerde ons de tango en de wals
de quickstep en de chachacha
de rumba en de samba
en ook hoe je een meisje vroeg
hoe zij dan bevallig knikken moest
al snel gingen zijn lessen overboord
we vonden zelf het schuifelen uit
op plekken die vast zondig waren
dansten we samen zo de hemel in
anke labrie
(15-01-2023)
de herinnering beschreven de dansscholen van weleer ook in amsterdam – ik herken ze nog in de verhalen van mijn zus – een generatie voor mij – de generatie ook van Anke – mijn generatie dook al meteen onder – ‘op zondige plekken’- haha. zoals het is moet het zijn.
