we lezen hieronder prachtige gedichten – momenten van afscheid enerzijds maar ook dichters die de geciteerde woorden van sober zijn en sober schrijven van john zwart als het ware als een opdracht in praktijk hebben gebracht -hoe je ook over de overledene van hernehim moge denken – een mens kent vele kanten – we lezen hieronder indrukwekkende gedichten van tijdgenoten – dichters die de overledene een laatste groet brengen. vaak ook puttend uit de memorabele momenten van een of meerdere ontmoetingen. rik van boeckel schreef mij dat hij buiten mededinging mee deed aan deze wedstrijd. maar deze wedstrijd is eigenlijk nooit een wedstrijd en vandaag al helemaal niet. je zou er bijna voor willen sterven om zo een prachtig eerbetoon als kado mee te krijgen – dichters dank jullie wel voor de poëzie. jullie sobere woorden van troost bij dichters vergankelijkheid.
- Ton Huizer – i.m. John Zwart
- Frans Terken – de laatste boot
- Rik van Boeckel -in het poëtisch hart
- Alja Spaan – voor dichter, schrijver, vertaler, organisator, wereldverbeteraar, ex-zeeman
- Luk Paard – RIP John
- Rob Mientjes – Sober niet somber
- Peter Posthumus – Zing zeeman, zing met de zee – zij liet je leven
- Ien Verrips – niets dan wit
- Anke Labrie – je weet de woorden niet
- Vera van der Horst – een korreltje zijn
- Jako Fennek – en de wind die alles aarzelend streelt
woorden van de deze week overleden dichter John Zwart – op de beelden te zien bij zijn laatste optreden op het einde van de wereld – op ‘de boot van’ Catelijne.
deze week nemen we de oproep van John Zwart tot sober zijn als onderwerp in de zondagochtend – ‘wedstrijd’* op pomgedichten punt nl – wie wint de enige echte virtuele ‘sobere woorden’ trofee op pomgedichten punt nl – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
* wedstrijd in de zin van poëzie is nooit een wedstrijd – in de zin van een bespreking van ingestuurde gedichten of memorabele poëziemomenten als vandaag een IM.

toen je stilte stuurde
niets
is me liever
dan eenvoudig mooi
het bloemblauw
vers gescand
natuurlijk in het licht
een meisje
drinkt in stilte woorden
denkt hem goddelijk lief
en ik
ik kan in stilte
niet meer denken
ik kan het denk ik niet
pom wolff

Buitengaats (i.m. John Zwart)
Een schepeling dreef uit zijn
dagen
navigerend tussen bezinking
en verdrijving
een leeg wijnglas bleef achter
op een oude zeekaart
ergens tussen Libido en
Hernehim
waar zijn anker bleef krabben
voor de havenmond van
de poëzie
Ton Huizer

I.m. John, vaak de zee in zijn gedichten.
Vaste gast op vele podia, en gedreven schrijver op zijn eigen poëziesite Hernehim, daar ruim en gul met woorden.
Groet weer,
Frans
De laatste boot
Dobberen tussen stilte en gefluister
vraagt woorden als in een kalme zee
niet meer zeggen dan dat
je het amper kunt horen
hoe het zuinig neergeschreven
met bijna onzichtbare inkt
de koers uitgetekend op de kaart
zonder stemverheffing varen
naar de einde van de wereld
het water dat alles wast
neemt de laatste boot mee
het stuurwiel al onbemand
© FT 20.01.2023

Sober is de tijd
dat woorden verdwijnen
in een onvergetelijke duisternis
zij sterven nooit en te nimmer
door onvergankelijke eeuwigheidswaarde
in het licht van de aarde
witregels vangen het licht
het gezicht van John
gedijt in het poëtisch hart.
Rik van Boeckel
20 januari 2023
R.I.P John Zwart

Elke dag een hoofdstuk, elke dag een stukje verder, soms
twee terug alsof je een wandeling maakte maar
je hoed was vergeten, het te koud was om door te gaan, je
even niet langs je moeder wilde of niet op
de naam kon komen van het meisje van de eerste zoen. Dan
weer door langs af, een druk op de knop, wachten
op de lezer, een reactie, een vraag, een antwoord in een foto.
Elke dag je naam in mijn mailbox, jarenlang.
Dan opeens alles kwijt te raken, een onhandige opbergmethode,
een onzekerheid in het delen, er was zoveel meer,
zei je. Het had niets te maken met de tijd nu en over opraken
spraken we helemaal niet, altijd genoeg te doen
nog. Het stond zo op zichzelf, jij op eigen benen van heel jong
naar volwassenheid, en ik huppelend er achteraan.
voor dichter, schrijver, vertaler, organisator, wereldverbeteraar, ex-zeeman John Zwart,
overleden 18 januari 2023
Alja Spaan

‘et lijkt of bij elke stap
de aarde kreunt
de spiere spant
nie buigt
zo witgetrokke
pijn
die moeder-aarde
bij elke stap opnieuw
‘et knarpe knirpe
dat’et barst
ik adem koude in
stamp gejaagd
ik breek geen aarde
onder winter
© luk paard

Ik spreek je uit
en slik me in
Sober niet somber
stotterend je naam
Ik slik je in
en spreek me uit
Ongelogen waar
niet zwaar op de maag
Zonder kapitalen
en hoofdbrekens
Fonetisch moet het
opdat je me verstaat
Houw van jouw
lof joe toe
Rob Mientjes

Zing zeeman, zing met de zee
zij liet je leven
door haar kende je
de weg in vele havens
zag je het land opdoemen
het Zuiderkruis oplichten
de dolfijnen om het schip zwemmen
door haar overleefde je de storm
nu de zee voor altijd
met je mee zingt
horen we in haar ruisen
nog je woorden
zien we in het schuim
het wit waar al het licht
in samenkomt
zien we dat de golfslag
is verdwenen in de
deining van de oceaan
Peter Posthumus

met het verstrijken van de jaren
neemt ons zwijgen toe
het spreken verworden
tot een functioneel discours
het wit tussen de regels is wit
niets dan wit
jan 2023
Ien Verrips

Gelukkig geen lange lijdensweg meer erna, snel gegaan.
i.m. John Zwart
‘s morgens vroeg de telefoon
een nummer onbekend
dat het nu echt het einde is
wat kun je zeggen nog
aandachtig luister je
naar een verdwaalde stem
maar je weet de woorden niet
witregels in de taal
bloemen worden snel bezorgd
van de schoonheid en de troost
denk je dan in je onmacht maar
anke labrie
2023

Na een reactie op het gedicht Korreltje sand, van Ingrid Jonker, dat hij plaatste op zijn site, hadden we een korte chat over de nietigheid van de mens- een korreltje zand- in het nog ongekende geheel en het einde van je eigen bestaan en het nergens meer weet van kunnen hebben.
John schreef oa.: Ja, valt niet mee hé maar toch geeft acceptatie toch wel rust.
Daar moet ik nog aan werken, vrees ik, schreef ik terug.
Heb er heel mijn leven aan gewerkt…weet nog niet of ik er klaar mee ben. Veel jaren onder de open nachthemel op alle wereldzeeën hebben wel geholpen, antwoordde John.
Je kan van alles willen
dromen zijn grenzeloos
fantasieën onbeperkt
denk je, tot je iemand sterven ziet
dan ga je jaren tellen
maanden, weken, uren
tot de laatste minuut
een korreltje zijn
Vera van der Horst

voor zeelui
(en sober volk)
helmgras
waartussen zon en zand
zij en ik – in een duinpan
voor het ongezien zijn
een wind die alles
aarzelend streelt
een kever vecht
met korrels zand, rolt
steeds weer van de helling
pak hem op, laat hem los
op haar venusheuvel
ze denkt dat ik haar kietel
dan begint alles te ruisen
de zee – de wind – het gras
de golven in de schelp
van een kind
het bloed in onze lijven
jako fennek