Ergens hier ver vandaan zitten mensen van Slavische origine tegenover elkaar in ouderwetse loopgraven. Ik heb het enkel van horen zeggen, maar het schijnt dat een artillerie barrage ongeveer het engste is, dat je als infanterist mee kan maken. De granaten slaan in en slaan steeds dichterbij in. Op dat moment kun je enkel bidden en hopen, dat er niet één bij zit met jouw naam erop. Als dat voorbij is, is er ineens niks meer. Behalve weer even verder leven en wachten wat er dan komen gaat. Het is een angstig en onzeker bestaan. Op menselijk niveau. Wij in het Westen kunnen ons daar niets bij voorstellen. Het vuil, het bloed, de onzekerheid, de dood en de ellende. Daar huilen moeders en kinderen om vaders, die niet meer terug komen. Of ze liggen zelf onder vuur en huilen al lang niet meer.
Wij hebben het koud, want het gas is zo duur. We verbeelden ons dat de ene vechtende partij uit edele elfen bestaat en de andere uit afzichtelijke Orcs. Als we ons wat meer naar een werkelijkheid begeven, willen we graag zien dat de ene een sympathieke, middenklasse blanke man is en de andere een gabberachtige junk, die zijn lagere school nooit afgemaakt heeft. We worden hierin bevestigd al naar gelang de omstandigheden. Terwijl we op straat slechts enkel op basis van de nummerplaat een busje Roemenen van Bulgaren kunnen onderscheiden.
Het is allemaal een spel en de gewone mens is de speelbal. Het lijkt wel de ballenbak bij de IKEA. We wanen ons als volkin de Småland, terwijl de eigenlijke winkel gewoon draait om grof geld te verdienen. Of het nou meubels, grondstoffen, energie of wapens zijn, dat maakt niet uit. Het gaat het om macht. Niet om democratie, maar om macht. Wie er de baas is op de planeet. Alles dat we voorgeschoteld krijgen maakt onze levens relatief. Het zijn de spiegels waar we onze identiteit aan ontlenen. Uiteindelijk rekent de kermisbaas ons aan het einde van de rit allemaal hetzelfde. Of we het leuk vonden of niet. Daarin zijn we gelijk. Als het feest voorbij is, trekt de karavaan weer verder. Het barre land blijft leeg achter.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
