‘vanzelfsprekend’ dank aan alle dichters die instuurden – we lazen prachtige gedichten oa van Frans Terken en Jako Fennek – lees de commentaren onder de gedichten – deze week kies ik toch voor een gouden belgisch eerbetoon aan dé dichter van de noordelijke nederlanden ANNEKE WASSCHER – 2x goud – een keer voor Erika de Stercke die met een bijna mystiek gedicht het door Anneke ‘aangereikte thema’ omarmt, verlicht en in een grillige berusting neerlegt én een keer goud voor de sprankelend oplichtend en alle hoeken uitspattend gouden woordenschat van Luk Paard die in een bruisende taal der liefde – het leven aangaat en oma’s tegeltjes wijsheid – liefde overwint alles – in poëzie drenkt en waarmaakt. overwint uiteindelijk alles – hoe dicht de dood ook is of hoe dicht de dood ook kwam. van harte Erika en Luk!
een huid van hout
met vragen doordrenkt
grillige vormen
hoe de natuur boetseert
een laag van rust legt
in de wijsheid
er groeien krachten
bij de schoonheid
van het denken
wat dor is, flakkert op
een doolhof geeft licht
cirkels met gezangen
Erika De Stercke
een gedicht waar ik niet echt een vinger achter kan krijgen. qua betekenis – de woorden vloeien op poëtische wijze over het door de dichter aangereikte vloeiblad. er zijn vormen er groeien krachten en we eindigen in cirkels met gezangen. nou – ik vind dit wel wat zo op een regenachtige dag. je moet je ook niet afvragen wat dichters bedoeling is – je moet je laten meeslepen met dichters woorden in de aangeboden en hier voorliggende ‘lagen van rust’.
ik wil je omarme zeg je
en kusse
liefdevol
en me antwoord is
oh ja omarm me
kus me en meer
neem me tot leve
ik kom
hang me om je heen
en fluister ja vlindermeisje
draag me verder
altijd verder
we moete de wereld rond
lang voorbij de ochtend
asof’r niks anders is
© luk paard
we vroegen hier de dichters te schrijven ‘over leven of over de dood…’ dan krijgen we van Luk natuurlijk het leven – bruisend leven dat in zijn kenmerkende taal van de liefde niet nee nooit stoppen zal – stuiteren zal voorbij de ochtend, voorbij de tijd, voorbij de plaatsen, voorbij de pleinen en de straten alsof het leven moet worden ingehaald, moet worden geleefd – moet worden gefladderd – tot in alle uithoeken van de wereld, tot in elke seconde van de tijd.
of in de woorden van LUK: pom…ik weet nie of dit in’et thema past…maar ik vind’et zo lief ja dat’k van de liefde kan…asof’et niks is…1 koud kunstje…zo gewoontjes en toch zoveel…as’n vanzelfsprekendheid…en toch zoveel meer zoveel altijd’et verlange naar wat’r is en altijd meer moet zijn …de droom…liefde oh liefde…zoveel asof’r niks anders is…zo vanzelfsprekend…ja dat’k zo lief deze…zo me lief…:
- FRANS TERKEN – hoe zij nu nog naast je loopt
- RIK VAN BOECKEL – niet zeggen dat je hier bent
- ERIKA DE STERCKE – hoe de natuur boetseert
- ANKE LABRIE – op de tast vergeefs
- LUK PAARD – fluister ja vlindermeisje
- JAKO FENNEK – op hun gezichten valt schaduw
- VERA VAN DER HORST – toen ik je tegenkwam
wie wint de enige echte virtuele ‘het sprak vanzelf’ – trofee – naar een dichtregel van Anneke Wasscher – op pomgedichten punt nl?
deze week maar eens een groot dichteres uit het noorden in het regenachtige zonnetje – op de site – de verfijnde poëzie van Anneke Wasscher is aan de orde – thema maakt niet uit maar we lezen zo graag iets van dezelfde – van een soortgelijke verfijndheid van uw hand – over leven of over de dood – over er zijn of over een geweest zijn. over achterblijven ook. als inspiratie Annekes imponerende dichtregels – hier ook besproken –
soms zet ze toch twee borden neer
of legt zijn leesbril naast een boek
het sprak vanzelf dat hij er was
u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
hoe het soms niet te begrijpen is
dat je gaat naar wie je lief hebt
om alleen nog dat te zeggen
niet meer
om iets te bewerkstelligen
maar om iets te laten
zoals we in een stroom
de gelijke stemmen van elkaar kunnen horen
door alles heen
het nemen zoals het is
en het verlaten
maar nooit verlaten van wat was
pom wolff
Als altijd inspirerend, hierbij wat het vandaag brengt.
Mooi weekend, groet ook!
Frans
Echo
Dat je hier alleen gaat
het schrijft herinnering op de huid
houdt het daaronder in beweging
de weg naar waar je samen was
kruispunten die je onverschrokken
overstak omdat zij naast je ging
hoe zij nu nog naast je loopt
op die hand vertrouwen is genoeg
dit weten zo vanzelfsprekend
als samen zijn in leven gehouden
in elke stap weerkaatst een echo
ijkt op alle klinkers een gelijke gang
© FT 18.02.2023
we vroegen van U: ‘…verfijndheid van uw hand – over leven of over de dood – over er zijn of over een geweest zijn….’ – frans weet precies het verloren gegane te beschrijven – zoals het in ware liefde geleefd gevoeld wordt door degene die het verlies moet dragen – zo vanzelfsprekend – in wezen zijn hier strofe 2 en 3 de kern – in alle eenvoud weergegeven – de strofen 1 en 4 de omlijsting – mij net iets te dichterlijk – strofe 2 en 3 zijn mooi van eenvoud – doen pijn van de beschreven eenvoud – behoeven eigenlijk niet meer tekst:
de weg naar waar je samen was
kruispunten die je onverschrokken
overstak omdat zij naast je ging
hoe zij nu nog naast je loopt
op die hand vertrouwen is genoeg
dit weten zo vanzelfsprekend
Ik zou niet zeggen dat je hier bent
de kluizenaar in mij zoekt niet echt
jouw ogen treden rustig de mijne binnen
vangen mijn stille woorden liplezend op
we spreken vanzelf tot de spiegels
van ons bestaan laten elkaar gaan
het mozaïek van romantische knipogen
kleurt de tijd en laat de tranen drogen.
Rik van Boeckel
18 februari 2023
ja ik weet niet of een beschreven ego hier de goede maat is – natuurlijk rest de kluizenaar zich zelf en dient hij/zij voort te gaan in het leven op de poëtische wijze zoals rik dit in de laatste strofe heeft beschreven. neem het goede mee en pas op jezelf lijkt de goede raad van de dichter. op zich niets tegen in te brengen.
soms nog steeds
diezelfde droom
hierna zoekt zij elke keer
naast haar in het te grote bed
op de tast vergeefs naar hem
slaapdronken draait zij zich dan om
en trekt het dekbed strakker om zich heen
anke labrie
18-02-2023
een droom, het tasten en het dekbed om haar heen getrokken – het gemis in een drietal scenes vorm gegeven .de woorden liggen in het verlengde van de regels van anneke wasscher – in dezelfde eenvoud, dezelfde leegte die alleen wordt opgevuld met woorden en met de beschreven handelingen.
hij durft haar nauwelijks te omhelzen
na al die jaren
broos is ze haast schriel
haar eens zo dichte haar doorzichtig nu
zij had hem anders verwacht
zijn gezicht gegroefd vermoeid
verschroeid door tropenzon
heeft al lang niet meer de glans van toen
zijn ogen zoeken naar licht
ontgoocheld staan ze daar
verward verloren in hun woorden
op hun gezichten valt schaduw
het park de vijver
de twijgen van de wilgen zwijgen
bijna weemoedig
jako fennek
zo kennen we de dichter van het goede leven weer – de lente tegemoet – de zwitserse zon en bloemenpracht – het rijke leven kortom – maar onze jako weet van het leven en van de vergankelijkheid van het leven – die zich aftekent op de gezichten van de geliefden van weleer – zo kan het zijn of gaan bij een ontmoeting – ont-moeting. mooi beeld: schaduw die op de gezichten der geliefden valt – zo val je in de poëzie van jako. mooi!
Ik verliet mijn kindertijd zonder te weten
wat jeugd was en ik moet volwassen
zijn geweest, toen ik je tegenkwam
maar we voelden als kinderen
die al spelend en onervaren
onze ouderdom in liepen.
Vera van der Horst
het gedicht maakt een onaffe indruk – we lezen een paar aanzetten die gelet op de laatste regel niet meteen nieuwsgierig maken naar een vervolg. volgende keer beter.
