Elke zondagochtend ga ik, nadat ik de hond uitgelaten heb, een eind fietsen,. Dat maakt mijn hoofd leeg en levert wat beweging op. Afgelopen zondag fietste ik langs de Van Nelle Fabriek. Toen ik het terrein af kwam en Spangen in fietste, kwamen er een paar jonge mannen uit de bosjes. Mijn eerste indruk was, dat het daklozen betrof. Wel een raar moment voor daklozen om daar uit de bosjes te komen. Ze zagen er ook wat te jong en net niet onverzorgd genoeg uit om zwervers te zijn, maar tegenwoordig weet je nooit. Toen ik langs het Sparta stadion fietste, zag ik, dat er opvallend veel auto’s stonden met buitenlandse kentekens. Een eindje verderop stond een busje van Prorail met een politieauto. Er kwam net nog een politiecombi aangereden. Aan de overkant van de weg, zag ik meerder jongeren een onverhard pad oplopen, richting het spoor. Ik hoorde een elektronische beat en het werd me duidelijk. Er was een illegale rave aan de gang.
Nieuwsgierig als ik ben, zette ik mijn fiets op slot en liep ook het pad op. In mijn zondagse kloffie val ik niet op tussen dat soort mensen. Ik zie er doorgaans uit als iemand die naar een illegaal feest onderweg is. Het enige waar ik in verschil, is dat ik tegen de vijftig loop. Mijn geringe lengte compenseert dit, waardoor ik er dan toch weer minder oud voorkom, of gewoon minder opval. Op het terrein onderaan de spoordijk stond nog een DJ set te draaien en stuiterden wat ravers op en neer op de beats. Het zag er in het schrale ochtendlicht uit als een mengsel tussen triest en hoopgevend. Op een gegeven moment ontstond er een tumult en reden drie politie combi’s het terrein op. Uit de bosjes kwamen wat ME-ers en de overgebleven feestvierders werden ingerekend.
Op dat moment voelde ik een hand op mijn schouder. Of ik mij kon identificeren? Ik zei dat ik dat uiteraard kon, maar dat ik er niet bij hoorde. Dat maakte de agent niet uit. Ik moest meekomen en werd ingerekend. Ik protesteerde nog, maar het had geen zin. Verder leek het me weinig zinvol om met een wetsdienaar in discussie te gaan. Die volgen ook maar bevelen. Op het bureau zouden ze snel genoeg inzien, dat ze met mij een bok geschoten hadden. Ik stuurde nog een berichtje naar huis, dat ik wat later zou komen. Prompt werd mijn telefoon ingepikt door de wouten. Ik stond er dus analoog voor. Samen met een twintigtal feestgangers werd ik gevangengezet. Eén voor een werden ze opgehaald uit de verzamelruimte op het bureau en na verhoor heengezonden. Net zo lang, tot ik de enige was, die nog achter gaas zat. En nog niet gehoord was. Toen werd ik opgehaald, door een tweetal dienders in burger, vergezeld door een reguliere agent.
Het was zacht verlicht in de verhoorkamer, net zoals in de film. Wat ik daar deed? Hoe ik wist, dat daar een rave was? Wat een blanke, middenklasse man van tegen de vijftig daar dan te zoeken heeft? Of ik drugs gebruikt had, of verkocht? Of ik de organisatie kende? Of ik ook een wappie was? Of ik recent nog vreemde denkbeelden had gehad? Of ik samenzwoer met anderen? Waar mijn auto was? Of het klopte., dat ik met regelmaat naar Brussel ging? Of ik wel wist wat de gevolgen hiervan konden zijn? Waar mijn vriendin was. Of ik poëzievoordrachten deed? Of ik wel eens speelfilms gemaakt had van subversieve aard? Waarom ik altijd zwarte kleren draag? Waarom de zwart-rode vlag wappert bij mij thuis op 1 mei? Of ik geloofde in vrije liefde? Waar mijn dochter logeerde? En of mijn zoon wel eens zijn karate vaardigheden buiten de dojo gebruikt? Of ik wel wist, wat er allemaal aan de hand was? Alle vragen beantwoorde ik naar beste eer en geweten. Daarna vroeg ik waarom ik nog vastgehouden werd. Die vraag werd echter niet beantwoord en ik werd zonder verdere tekst en toelichting door de zwijgende agent in uniform naar een cel gebracht.
Daar heb ik de nacht doorgebracht. De volgende ochtend kon ik gaan. Er werd geen verdere tekst en toelichting gegeven. De agent die me uitgeleide deed keek me even aan. Dat moment greep ik aan om hem te vragen waarom ik zo lang vastgehouden was. Hij keek even over zijn schouder en fluisterde toen: ‘Omdat het gewoon niet klopte dat u daar was. U kon daar gewoon niet zijn. Het klopte gewoon niet, U daar zo’ . En toen stond ik weer buiten. Een dag later. Zelfde tijd als gisteren. Ik belde naar huis en daar werd opgelucht opgenomen. ‘We dachten dat ze je niet meer zouden laten gaan. Het was zo vreemd.’ Ik zei dat ik dat ook vond. Stapte op mijn fiets en reed naar huis.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
