Dank aan alle dichters die op een moeilijk te verwoorden maatschappij thema instuurden – Ditmar Bakker doet de woorden boven de wereldse ellende uitgaan – meer kan een dichter ook niet – drie dichters houden een pleidooi om de liefde boven alles voorrang te geven – hier graag omarmd – onder de gedichten de commentaren zoals beloofd. ‘Donker denken dwarrelt neer…’ mooier kan deze tijd niet beschreven.
TREURNIS
Treurnis, die als regen slaat,
huilt mijn boezem in.
Mensen lijden al wat laat
kreunen tot de dageraad:
waar geen kringloop van bestaat,
einde noch begin.
Mensen kleden zich alweer,
ik blijf hier, en zit.
Donker denken dwarrelt neer:
of ik sta, of zit, zozeer
onbelangrijk, ongeveer
als mijn kledingsnit.
***[D.]
de treurnis in een vormdicht gegoten, klein en persoonlijk gehouden met totaal irrelevante mededelingen die dan ook nog het predicaat ‘onbelangrijk’ meekrijgen hahaha – of ie zit of staat of ligt – het maakt allemaal niet uit – de treurnis slaat dichters boezem in – (zo niet zijn boezem dan toch ik persoons en daarmee lezers boezem in.)
zo zeg je dat. zo maak je treurnis mooi en toch ook van iedereen.
- DITMAR BAKKER – Donker denken dwarrelt neer: of ik sta, of zit,
- FRANS TERKEN – in de puinhopen van ontluistering en verval
- ROB MIENTJES – wij dichters lezen lessen
- RIK VAN BOECKEL – Er is geen weg terug naar niets
- LUK PAARD – omdat’k droom dat liefde nooit verteert
- JAKO FENNEK – ontaard de mensheid vervuilt zijn water
- CARTOUCHE – de liefde die alles overwint
- ANKE LABRIE – niets blijft buiten schot
- wedstrijd gesloten
wie wint de enige echte virtuele – de wereld doet de dichter soms ook pijn of ‘de weg terug’ – trofee op pomgedichten punt nl?
niet dat dichters verslaggevers zijn, diepgravers of journalisten – de wereld doet de dichter soms ook pijn – de dingen in de wereld – dat ze aan je teksten komen, rampen, oorlog – noem het allemaal maar op – hoe brengt een dichter overweldigende emoties terug tot poëzie – en dat allemaal ook nog in een kleine 20 regels – en vinden we de weg nog wel terug ooit? we gaan het lezen – de dichters kennen de regels hier: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
schrijf waar
dit is geen tijd om gedichten te schrijven
vlieg wat af – stikstof so what
kan jou het schelen
als je maar geen gedichten gaat schrijven
haal ze niet in je hoofd
sterf een heldhaftige dood
doe een aardbeving doe een overstroming
maakt allemaal niet uit
doe een oorlog doe aan liefdesverdriet
het is allemaal goed
maar schrijf geen gedicht
dan denken ze dat het waar is
dan pakken ze het op
dan moet het vernietigd
dan moet het ausradiert
pom wolff
Dat het lijf doordrenkt van verzet
de boosheid niet bedwongen
de tranen niet opgedroogd
gekleurd als het bloed in de straten
zo gaan wij door de dagen
zien en horen wat om ons aangericht
waar wij niet de handen van aftrekken
we graven ermee naar doeltreffende taal
brengen zo onze woorden in stelling
die als wapens met kruit geladen
nog vanuit de loopgraven schrijven wij
onze tekens van leven op de muren
in de puinhopen van ontluistering
en verval is er geen weg terug
© FT 25.02.2023
de puinhopen van dichters ontluistering met actuele oorlogsretoriek beschreven – verzet en bloed, in stelling gebrachte woorden, kruit en de loopgraven ook – meer mogelijkheden kent een dichter niet – frans terken haalt alle taal uit de kast om de laatste tekens van leven in de loopgraven te beschrijven.
in de puinhopen van ontluistering
en verval is er geen weg terug
de conclusie prachtig beeldend uitgedrukt
De weg terug
Het is stil
in dichtersopvanghuis
bij de nek gegrepen
uitgeperst
vastgeketend
klemgezet
tot Piet de pen vat
ouderwets
moord en brand schrijft
lusten zullen ze ervan
van zwarte poëzie
en vette regels
‘Blijf van mijn hoofd’, roep ik nog
de wereld is geen watje
oorlogen van pindakaas
vermoorden de fantasie
absurd gevangen
wij dichters lezen lessen
voor wie horen wil en voelt
Rob Mientjes
ik geloof niet dat ik dichters woorden hier – of zijn het piets woorden helemaal doorgrond. de ik-persoon recenseert piets woorden – nou dan hoef ik piet niet meer te doen – dat is mooi meegenomen op de vroege zondagochtend.
resteert de stilte in het dichtersdorphuis en de ik persoon die piet toeroept en de stilte breekt. wat een toestanden daar in het dorp. ik hoop dat het dorp niet uitloopt vandaag met zeis en stok gewapend op zoek naar piet. piet heeft het wel gedaan – de oorlog kan beginnen. dat piet vandaag overleeft helpen we piet hopen. piet zet het hele dorp in vuur en vlam zoveel is wel zeker.
Er is geen weg terug naar niets
het verslag van de tijd raakt een ieder
de strijdkamer loopt vol en zo leeg
tingeltangel geluiden spreken hersentaal
woorden stromen binnen als zinnen
de inspiratie tot verwachting of verwarring
afwijzing maakt deel uit van alles
waardering laat zich misschien zien
verzen wordt pijn aangedaan
tedere pagina’s langzaam opgeslagen.
Rik van Boeckel
25 februari 2023
de eerste regel bevat een dodelijke constatering. daarna herstelt dichter hier regel na regel de tijd – het verleden – in pagina’s die langzaam maar zeker opnieuw worden gevuld met woorden, zinnen, verwachting en afwijzing – pagina’s met pijn.
Jij gooide met bloeme
al kilos ruite in
ik wil nog honderd kere
doodgaan en weer op
elke dag is’n nieuw begin
naar verder nog
ik laat geen spoor
sterf tijdig
en kan nooit stuk
omdat’k droom
dat liefde nooit verteert
zo stinkend
onder je mooie oge
© luk paard
al’et onheil in de wereld…en je moet dan maar wat schrijve…alles kan stuk…d’r is zoveel oorlog…katastrofes…leed…en dan is’r nog de liefde steeds de liefde oh liefde en hoe ook daar…en wat dan met’et schrijve zeg je…terwijl zij met bloeme gooit…en zo ik dan verder doorheen al die dagenlang…altijd’et beetje sterve maar ik kan nooit stuk
Luk Paard schrijft meteen zijn eigen recensie – haha – ‘altijd’et beetje sterve maar ik kan nooit stuk’- ik heb daar in wezen niets aan toe te voegen – het gedicht ademt Luk en luk beademt de woorden van dit gedicht.
nog even vlug sturen, voor de avond om is. wens je voor morgen een fijne dag. nog even, dan hebben we weer voorjaar. man, wat gaat de tijd snel voorbij!
groet van jako
het roer
ontaard de mensheid
vervuilt zijn water
het is vooral de zee die kwijnt
het roer kan niet meer
omgegooid
de branding huilt
inplaats van golven
rollen tranen op de vloedlijn
vaak is het pijn
soms schaamte
dan weer onmacht die me tergt
had ik nog lef nog kracht
nog doodsverachting
zo sneed ik vele kelen door
van lieden
die naar welvaart snakken
jako Fennek
ik zeg uit de buurt blijven als u dichter daadwerkelijk met een mes in zijn hand ziet staan – als uw keel u tenminste lief is – maar nee onze jako hanteert de pen en laat het daarbij. ‘het woord ‘welvaart’ zal hier gekozen zijn vanwege de beelden zee, branding, vloedlijn en golven – volgens mij is een streven naar welvaart niet echt iets slechts – op zich – dat kan ook een duurzaam en sociaal streven zijn.
of snijdt dichter liever de gehele mensheid voor alle zekerheid de kelen door – zit ook wat in – dan heb je in ieder geval ook het kwaad te pakken. is ie wel nog even bezig. onze jako.
Kruispunt
Liever een Russin in bed dan een kruis
beeld aan de wand, nat van aangezicht
en getekend de stroomlijn in haar lijf
een raket die vuur en vlam zet in god
vergeven nachten, kerk en heilig huis
omverwerpt en ontwijdt
wijken kan niet meer
stuur
een ongelezen brief
hef een lied aan, zacht en zie
er is geen weg
dan terug naar twee bij twee
een ligplaats, loopgraaf om elkaar
in te kruipen, het onzegbare – de liefde
die alles overwint – verkennen en bekennen
op het rode plein van samenzijn – Niki
tita Valentyna is haar naam
26-02-2023 / Cartouche
een pleidooi om het rode plein van samenzijn te herstellen – in een taalspel waarbij dichter de woorden afbreekt en samenvoegt om nog meer aandacht voor zijn boodschap te genereren: liefde overwint alles. op het gevaar af dat we in dit land alle russen het oorlogsgraf in wensen breekt cartouche een lans voor een vurig liefdespel dat alle grenzen in woord en zelfs in beeld- let op de vorm van het gedicht – te buiten gaat.
zelfs de liefde
die pijlen en dat dikke jongetje
misvormd met vleugeltjes
en steeds dat veel te rode hart
dat niet veel goeds belooft
niets blijft buiten schot
als de verlievering
eenmaal is ingezet
anke labrie
26-02-2023
het verkiezingsdebat geschreeuw dreunt door de kamer hoe zacht ik de tv ook zet – het is ordinair – het is geblaat – het is scoren nou ja scoren – eigenlijk is het niks – helemaal niks en zeker geen poëzie – moeilijk om me te concentreren op de poëzie – op de poëzie van Anke op dit moment – wat is ‘verlievering’ ik weet het niet – op de tv bij het debat is ‘verlievering’ niet aan de orde. grenzen dicht grenzen dicht schettert ze – straks roept ze – dood aan de dichters – de dichters dood. de verlievering is nog niet ingezet.
