we gingen er onbevangen in – bij het hartverscheurende de ingang – onder dankzegging aan alle dichters die instuurden – die het waagstuk ‘schreeuwen’ aandurfden. het gevaar van overschreeuwen ligt vreselijk – schreeuwend bijna – op de loer – wie kan het schreeuwen klein houden, klein krijgen – dank aan alja spaan die in haar gedicht de schreeuw liet opgaan in het wit – klein hield – als inspiratiebron deze week hier op de pom.
om MAX LEROU kunnen we niet heen – hij schreef een tijdloos gedicht waarin dichter de schreeuw laat verstommen en ‘het gewone’ leven kan worden voortgezet. gewoon en ongewoon, gewoontes en vreselijke gewoontes een plaats gegeven in de poëzie: GOUD! van harte. zilver voor de eenvoud in het gedicht van Rob Mientjes – bij de woorden in het gedicht kun je heel veel toepasselijke verhalen denken en dat is knap gedaan door de dichter.
mulisch baby – ich habe angst
bij de buren slaat de klok
het uur onrust – even verderop
schreeuwt een moeder heil hitler
bij het ochtendorgasme
pas in de middag wordt ze anti-duits
eerst moeten ze nog de hond afknallen
ja er ligt een mooie dag
in het verschiet
ml
een vreselijk gedicht qua inhoud dat toch ook – en dat komt door die laatste 2 strofen – die de lezer – in ieder geval deze lezer – een brede lach op het gezicht doen toveren. een wereld in weinig woorden – een vreselijke maar o zo echte wereld – tijdloos geschilderd hier door de dichter.
Een harde schreeuw
Zij
naar hem
omdat het moet
Hij
naar haar
omdat het mag
Luid
zeer luid
omdat het is
Hard
de pijn
van het zijn
Zeer
het verteer
dat nooit zwijgt
Maan
de zon
totdat ze straalt
Opdat
nooit weer
Rob Mientjes
we gaan er onbevangen in – bij het hartverscheurende de ingang – onder dankzegging aan de dichters die het waagstuk ‘schreeuwen’ aandurfden. het gevaar van overschreeuwen ligt vreselijk – schreeuwend bijna – op de loer – wie kan het schreeuwen klein houden, klein krijgen – dank aan alja spaan die in haar gedicht de schreeuw liet opgaan in het wit – klein hield – als inspiratiebron deze week hier op de pom.
Rob lijkt geïnspireerd door de NOS – kwestie – klaagster die de gevierde presentator alsnog klein krijgt – het geschreeuw in de media – ‘de pijn van het zijn’ mag er wel uit van mij – verder bevalt me de eenvoud van het gedicht wel – waar de woorden ook op van toepassing mogen zijn. of wordt hier een debat SP – hoe heet ze? lillian M versus de rutte mark beschreven. oh nee dan moet lillian adje kuiken heten. ik weet het niet precies allemaal – dat geschreeuw ook de hele dag van die mensen. het gedicht mag er zijn. titel mag ook weg. die is te duidelijk. te schreeuwend.
- Rob Mientjes – omdat het is
- Frans Terken – jij met een schreeuw om aandacht
- Luk Paard – en hoe pijnlijk ‘n leve kan zijn
- Rik van Boeckel – vat het verborgene eenvoudig samen
- Ien Verrips – dat na schreeuwen vrijwel altijd klappen volgen
- Cartouche – schreeuwt het stilte
- Max Lerou – even verderop schreeuwt een moeder
- Jako Fennek – benauwdheid grijpt me bij de keel
- Anke Labrie – schreeuwen was verboden op het grote erf
wie wint de enige echte virtuele – hoorde je het schreeuwen hoorde je het wel – trofee op pomgedichten punt nl – naar dat prachtige gedicht van ALJA SPAAN – alle vrijheid voor de dichters om het zachte schreeuwen – het hartverscheurende – te beschrijven in een gedicht deze week in de wedstrijd die geen wedstrijd is – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
een harde schreeuw
Niets erger dan een kind horen huilen, je slaapt nog, je
droomt, je kunt het bericht dat hij je stuurde niet
afluisteren, je moet naar een rustige plek lopen, je staat
middenin een winkelcentrum, je drukt op het
verkeerde knopje, je denkt maar een ding, je moet naar
hem toe, je moet meteen naar hem toe en dan
val je opnieuw in de zachte warmte van je bed en slaapt
en droomt opnieuw en bij het wakker worden,
te laat, kijk je allereerst naar je mobiel en hoe het lichter
is dan anders, de wereld wit, en is er geen enkel
bericht, van niemand niet, dus moet je gerustgesteld zijn
maar dat ben je niet want je hoorde hem
huilen, heel duidelijk en je was er niet en hoewel het geluid
vervaagt zit het verdriet in je keel en in al die witheid.
Alja Spaan
in het nagelaten gezicht
moet gisteren
nog wakker worden
de laatste schreeuw
in stand gehouden
en zon alsof het maart is
haar laatste klimop nog gekapt
een dichter als babak
zou hier in het gedicht
met iets onontkoombaars komen
een kostbaarheid
die hij jou zou omdoen
jou en jou alleen
pom wolff
Groet, Frans
Schreeuw
Die schreeuw alsof het van
een uit zijn nest geroofde vogel is
niets dierlijks is mij vreemd
dat je jezelf kwijtraakt
in een voorbij denderende menigte
al die vreemde gezichten
die heimelijk naar je kijken
je aanstaren alsof jij hier niet hoort
jij met een schreeuw om aandacht
om ruimhartig gezien te worden
tegen de schreeuwende werkelijkheid in
waar men onaangedaan voortgaat
zonder omzien stil zijn weg vervolgt
een schreeuw van wakker schudden
tegen dovemansoren op
© FT 10.03.2023
Frans houdt het persoonlijk deze keer. een persoonlijke ervaring wellicht – ik zie een podium voor me waar een dichter niet aan het woord komt – ze eten broodjes , ze kijken niet op of om – ze kleppen voort – ze gaan zoals altijd voor zichzelf en liefst ook luid kakelend – geen aandacht geen empathie voor anderen. het is maar een interpretatie – je kunt de woorden ook op andere fenomenen leggen – op de voorstelling van een schilderij bijvoorbeeld.
“de schreeuw “
hoe’n lichaam
en de geest
zo’et schreeuwe kan
in stilte
zo’n schreeuw
diep
in ziel en hart
dat toont je mens
en hoe pijnlijk
‘n leve kan zijn
dan snijdt’et
nog’et meest
© luk paard
ja luk paard heeft gelijk – een mooie samenvatting van elke echte schreeuw die binnen komt: ‘dat’et snijdt…’.
De schreeuwlelijk roept om toekomst
vat het verborgene eenvoudig samen
hij laat de enerverende dag
met de passie van gebaren gaan
hij ontroert schreeuwende herinnering
voor de jeugd van toekomst en heden.
Rik van Boeckel
11 maart 2023
Rik plaatst het schreeuwen in de tijd – ik zie hier niet helemaal voor mij bijvoorbeeld de politicus die stemmen tracht te winnen – het is voor de lezer lastig om tot een afgerond verhaal te komen bij de woorden van de dichter. misschien moet er nog een strofe bij?
als je denkt met je geschreeuw
mij te kunnen overtuigen
van je liefde
als je met je geschreeuw denkt
mij te kunnen bewegen
naar jou toe
weet dan dat ik weet
van je angstige alleen-zijn
je verlangen naar gekend
en samen zijn
en weet ook dat ik weet
dat na schreeuwen
vrijwel altijd klappen volgen
maart 2023
ien verrips
het gedicht komt ietsje onevenwichtig over – het is invoelend en vervolgens belerend. ik leef met je mee lezen we / horen we de dichter zeggen om vervolgens de koekenpan op je neus te krijgen. beetje vals gedicht. hehe denkt de lezer eindelijk eindelijk iemand die me begrijpt. en pats boem! daar sta je dan – dank je wel ien. of de afstraffing van de lezer bewust de bedoeling was van de dichter komen we niet te weten.
Onbezonken
rood als een spaanse peper
zoals toen dat ogenblik dat ik
mysterie zag, je mond, de vonk
wat het hart golving en ritme gaf
elke keer ik je nu herlees
vleugelwoorden op vloeipapier –
schreeuwt het stilte om me heen
hoe jij – de wereld
een slinger gaf waartoe zelfs
geen foucault bij machte was
huiver op de huid
mijn liefste, zoete pijn van al
verterend samenzijn
als gezwollen ader
op mijn lippen trilt – hoe jij
het klaarspeelt onbestorven
op mijn trommelvlies te kloppen
11-03-2023 / Cartouche
de dichter leest hier – mogen we toch wel zeggen – zijn eigen gevoelens hardop voor aan de lezers van zijn gedicht. als je over een persoonlijk gedicht spreekt dan is dit wel het voorbeeld. als lezer denk je al snel – ik niet en hij wel! hoe dan ook de woorden spatten van het papier vol van passie – een boekenweek gedicht en de dichter herleest het boek dat hem zo dicht bij haar brengt dat de stukken er van af vliegen.
onschuld
nu, bij het zien van de schreeuw
van edvard munch
voel ik aan wat hem bezielde
het leed dat hem bezocht
benauwdheid grijpt me bij de keel
iedere dag in deze wereld
andere tekens beelden woorden
een andere haan die kraait
luid schreeuwen helpt nauwelijks
misschien het zingen
van een knapenkoor
de onschuld in hun stemmen
jako fennek
aardige gedachten bij de herinnering aan het zo indringende schilderij. dat de dichter – niet bij het kijken naar – maar bij het schrijven van een gedicht – het geheim van het schilderij ont-dekt – is niet verwonderlijk – daar is ie dichter voor.
schreeuwen was verboden
op het grote erf
omgeven door de diepe sloten
erachter de kassen met veel glas
ieder kind dat bij ons speelde
kreeg dit meteen mee
op straffe van niet welkom meer
maar als er iets ergs gebeurde
dan mochten we keihard schreeuwen
en dan deden we dan ook
wat hebben wij geschreeuwd
in onze kindertijd
die uiteindelijk goed verlopen is
anke labrie
(12-03-2023)
het schreeuwen uit en in de kindertijd vorm gegeven – alleen als het erg was – de herinnering vastgelegd in een gedicht – een voorbeeld van: ik citeer: Reminiscentie is volgens Van Dale “een gedachte aan een verschijnsel uit het verleden, dat overeenkomst vertoont met een huidige waarneming”.
Als je bijvoorbeeld een oude vakantiehit hoort (huidige waarneming) is de kans groot dat je meteen beelden voor je ziet van de locatie waar je dezelfde muziek (verschijnsel uit het verleden) in die betreffende vakantie zo vaak hebt gehoord. Tevens komen er dan herinneringen aan die vakantie naar boven. Dit verschijnsel kan zich ook voordoen bij het ruiken van een bepaalde geur of het zien van een voorwerp, foto enz.
