in de wedstrijd der wedstrijden die elke week weer geen wedstrijd is maar van de schoonheid en de troost is – de woorden – dank aan alle dichters die inzonden – springen twee gedichten direct in lezers hoofd om er niet meer uit te verdwijnen – nou ja uit dit juryhoofd zal ik maar zeggen. die wereldregel van BABAK – en dat dan in een gedicht in zekere zin de volledige overgave van een dichter aan zijn eigen gedicht – GOUD! voor BABAK en zijn “ik heb meer woorden nodig dan dit’. van harte. Ien Verrips schreef kort en krachtig de woorden in een drie strofige samenhang van droefheid en de troost. wat wil een mens nog meer op een mooie zomerdag – gefeliciteerd Ien met het zilver.
Ik zag schoonheid en ik stotterde
Ik zag lelijkheid en ik struikelde
Afschuwelijk mens wou ik roepen
Maar door de donkerste gedachten heen
Heb ik genoeg schoonheid gevonden
Waardoor ik weer stotterde
“ja, nee, ja” heb ik nep zelfverzekerd geroepen
Maar…..ik heb meer woorden nodig dan dit
Ik hoorde van de verlichting en ik bloeide
Ik zag de domheid en mijn woede groeide
Nee, nee, nee wou ik schreeuwen
Maar door mijn optimistische DNA
Heb ik mijn humor teruggevonden
Overrompeld door de illusies
Gaf ik mijn ouders overal de schuld voor
Maar…..ik heb meer woorden nodig dan dit
Ik zag de feiten en de mogelijkheden
Ik ervoer de waarheid en de andere denkbeeldigheden
vragen in overvloed, de antwoorden ontbraken
abstractie is niet echt mijn ding
en het is geen kwassie van verdragen
Geïnspireerd door een kopje koffie
vergeef ik mijn ouders voor hun zijn
En wat dat afschuwelijke mens betreft:
ik heb meer woorden nodig dan dit
BABAK
ik nodigde afgelopen vrijdag BABAK uit een gedicht te schrijven bij het doek van Anke. als je doorwrochte romantiek in de wereld van nu wil hebben – uit het gehele lichaam geperst – wat zeg ik uit het leven gehaald tot aan de laatste cellen toe – dan moet je Babak vragen – bovendien verdient een kunstwerk van Anke Labrie wel een bijna allesomvattend gedicht van BABAK was mij idee. de whiskey heeft goed gesmaakt – ik kreeg als antwoord: “Beste ,Lieve Pom, dat wil ik heel graag doen. Elke week eigenlijk. Maar ik heb het erg druk met het werk en optredens. Ik schrijf nauwelijks want ik ben nauwelijks thuis. Ik kom ook net thuis van een lange dag en ik moet morgen weer vroeg op. Maar wie weet, laat in de avond met een glaasje whiskey er bij…..Ik vind het wel heel fijn dat je mij dit vraagt.
” – nou prachtig en met liefde geschreven het relaas met die ene prachtige herhaalde poëtische regel die als een mantra de zondag doordendert:‘ ik heb meer woorden nodig dan dit ‘
en zo zal het altijd zijn met dichters en schilders – altijd weer – tot de dood ons de kleuren, de vormen, de woorden van liefde afneemt.
de schok te groot
ze had nog voor zijn deur gestaan
toen hij niet opendeed
zijn ogen al voorgoed gesloten
verslagen door het spel
gebroken het samenzijn
nog in het verschiet
nu veel te vroeg gestorven
de grauwe rouw in treurnis
onderhuids haar metgezel
totdat zij in het dagelijks bestaan
de schoonheid weer ervaren kan
de troost daarin
juni 2023
een heel proces van droef tot aan iets van bevrijding heel precies en toch in slechts drie strofen beschreven. van het verdriet en en de schoonheid – van de schoonheid en de troost zou wim kayzer het gedicht hebben genoemd. en ik met hem.
in deze regels zit het hele gedicht op de bevrijding na – mooi ook;
de grauwe rouw in treurnis
onderhuids haar metgezel
- IEN VERRIPS -toen hij niet opendeed
- FRANS TERKEN -schoonheid en toekomst en liefde
- ROB MIENTJES – zoals ze koffie zet donker als de nacht
- RIKVAN BOECKEL – rood in gele schoonheid geworteld
- ERIKA DE STERCKE – bij de lijnen van het licht
- ANKE LABRIE – met liefde
- BABAK – ik heb meer woorden nodig dan dit
Dit is toch iets van absolute schoonheid – iets van verlangen, iets van in blijde verwachting, iets van wachten op het ultieme geluk – elke dag maar weer dankzij Anke Labrie – (schilderij). wie wint de enige echte virtuele – zag schoonheid en ik stotterde – zondagochtendtrofee op pomgedichten punt nl? (met dank aan Anke Labrie)
de grote woorden teruggebracht
wat je leven doet
geboren worden
was daar toch bij
zag schoonheid
en ik stotterde
zag nooit eerder zo’n verlangen
voor niemand niet
pom wolff
Iets van verlangen
Groeien uit zaadje en wortel en
jaar na jaar na jaar een ring maken
tot je de tel langzaam kwijtraakt
uitlopen in hoogte en breedte
om heel groot te worden het is geloven
in schoonheid en toekomst
en liefde uit het hardste hout gesneden
zoals stam en bast van de harten is
hoe er met het jaar meer kleur op komt
van levenssappen gestuurd door zuurstof
en water tot in de nerf van het blad
om er in het voorbijgaan bij stil te staan
dat geboren zijn pas een begin is
laat dan zien wat je zelf kunt
niet wachten op wat er komt maar
gaan waar de vruchten van geluk
en altijd bedacht op iemand vol onbegrip
pakweg een ontaarde met kettingzaag
weer de mens die teniet wil doen
tot dan blijft het geheim bewaard
hoeveel ringen van liefde je telt
© FT 09.06.2023
Frans getroffen lijkt het door de actualiteit van frankrijk – onee dat was een gek met een mes geen kettingzaag – de vergelijking van het leven van een mens met een boom gaat op in de jaarringen die de boom verwerft in de loop der jaren. er komen dan wel woorden in het gedicht die er anders nooit in hadden gekomen:
‘van levenssappen gestuurd door zuurstof en water tot in de nerf van het blad..’ het verhaal in het gedicht is goed te volgen vol met wijze beschrijvende raad – zo zie je dat proza altijd iets van de poëzie wegneemt – frans weet de poëzie nog net in de jaarringen te vereeuwigen.
Mijn schoonheid stottert
vindt geen woorden
haar hele lijf trilt
en ik, ik doe helemaal niets
ben slechts aanwezig
Mijn schoonheid knipoogt
communiceert met wimpers
een glimlach doet de rest
en ik, ik snuit mijn neus
het is me te heftig
Mijn schoonheid beeft
ze trilt als een rietje
ondanks haar stomend lijf
en ik, ik draai me om
de uitputting nabij
Mijn schoonheid omarmt
we liggen lepeltje lepeltje
zonder honger, die is gestild
en ik, ik huil zachtjes in haar hand
snuif haar zoute zilt naar binnen
Mijn schoonheid is mij lief
zoals ze koffie zet
donker als de nacht
en ik, ik geniet nog na
van de liefde in het ochtendgloren
Rob Mientjes
ik zelfga voor de laatste strofe – die is mij het liefst. beginnende dichters gebruiken nog weleens dat volle woord ‘ochtendgloren’ – maar in deze strofe mag het.
aanwezig zijn, snuiten, en de uitputting in de eerste strofen – willen we het wel allemaal lezen – zo op weg naar de zondagochtendkoffie? het is net te persoonlijk.
Goedemorgen Pom
Hier mijn bijdrage, geïnspireerd door Anke Labrie’s schilderij.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel
Schoonheid en liefde
Schoonheid en liefde deinen heen en weer
in kleurrijke verbindende verfstreken
ze zingen verrassende herinneringen
achterwaarts de tijd in de rug gekanteld
het rood van geboren worden
in gele schoonheid geworteld
verstrijkt met uren van vooruitgang
jajaja roepend tegen de middag muur.
Rik van Boeckel
10 juni 2023
Rik plaatst het gedicht in de tijd – ik moet denken aan het eenwoordgedicht van Etwin Grootscholten: “altijd”. hier verkent Rik aspecten van de tijd en het voorbijgaan en er niet zonder meer – niet zonder een gedicht aan voorbij gaan.
—————–
waaiers
kleuren wellen op
in een bos van gedachten
hoe vormen elkaar vinden
bij de lijnen van het licht
naast waaiers van blauw
versmelt groen met kijken
aan de stammen barsten
ze zoeken een ritme
klanken dwarrelen neer
en gonzen door de tijd
Erika De Stercke
Erika geeft woorden bij het doek van Anke. schildert als het ware in woorden de kleuren op het wit. en ook hier is de tijd een dingetje leren we uit de laatste regel. er is altijd tijd. vrij naar de dichter grootscholten.
Ha Pom,
Voor alle zekerheid stuur ik het maar meteen(wilde er eigenlijk morgen nog wat aan sleutelen, maar ja), want het is al laat, dus kans op verslapen.
Best lastig om n.a.v. je eigen schilderij, wel leuk overigens, iets te schrijven. Toch maar een poging.
Een fijn weekend verder,
Hartelijke groet, Anke
de schoonheid
zolang ze stralen mag
in de ogen om haar heen
geeft ze met liefde
in een schilderij
al haar kleuren vrij
in lijnen zoekt zij soms
naar één betekenis
meestal tevergeefs
gelukkig tevergeefs
het beeld blijft vrij
anke labrie
(11-06- 23) Anke geeft een poëtische beschrijving van de drijfveren van de schilder in het proces van schilderen – dat de schilder ook een mens is en weet waarom hij/zij/het schildert. ik denk dat ik genoeg heb aan de eerste strofe die bol staat van de poëzie en zeker niet meer overtroffen kan worden – niet ook door de tweede. de eerste is mooi genoeg:
de schoonheid
zolang ze stralen mag
in de ogen om haar heen
geeft ze met liefde
in een schilderij
al haar kleuren vrij
 – Ien Verrips zilver!){kind=link}