het poëzie seizoen op pomgedichten is prachtig begonnen – de wedstrijd langzaam opgestart met een mooi moederitem – zoals we schreven – uiteindelijk zijn moeders het beste wat we hebben in deze wereld – gunnen we Ien deze week het goud – met haar hoogstpersoonlijk moedergedicht – altijd een waagstuk – dank aan de andere inzenders. mooi begonnen seizoen met de nieuwe gedichtenbundel van Alja Spaan met die prachtige titel. en dat we van hieruit Robin Veen toch nog even in het zonnetje mochten zien – en dat de gezondheid hem niet verder in de steek zal laten de wens. de zondagochtendwedstrijd als de dichters terug zijn uit verre streken hier weer elke zondag te genieten. nou meestal dan.
nog meer dan gisteren
ben ik vandaag
op haar gaan lijken
als ik kijk naar de huid
van mijn hand die als de hare
klauwend zoekt naar
de sleutels in mijn tas
gul kon ze zijn
makkelijk in delen
maar niet in zeggenschap
scherp bewust van ’t mijn en dijn
allengs verloor ze het
de tijd heelt geen wonden
de tijd maakt oud en broos
beroofd van haar eigengereid
leek het mij alsof
ze zichzelf had overleefd
aug 2023 Ien verrips
ien inspireerde mij met dit gedicht ook tot een zeer persoonlijk gedicht – met angst en beven geschreven – je weet niet waar je aan begint – beter gezegd je weet niet waar je eindigt als je aan een persoonlijk moedergedicht begint. je was zo dichtbij haar dat het schrijven je bijna vergaat. mooier vaak maar wel net even door de afstand makkelijker is het schrijven in de derde persoon of over ‘een’ moeder. of in het schrijven aan moeder een beeld verbinden – ‘mijn moeder het water/zonder water kun je niet…’ zoals ricky koole zo adembenemend mooi de tekst van paul de munnik zingt.
ien koos voor het hoogstpersoonlijke – zet een leven neer in woorden – soms in de verouderde taal van moeder met woorden als ‘allengs’- ‘mijn en dijn’ en ‘eigengereid’. ik kan me mezelf bijna niet bedwingen maar ik doe het wel om een paar dingetjes te schrappen – van het hoogstpersoonlijke blijf je af. dan schrijf je er zelf maar een en dat deed ik – hieronder. dank je wel Ien – dank je wel moeder van Ien.
weet je mam
je bent de enige
voor wie ik niet kan schrijven
mijn hand is ook jouw hand
jij schreef geen gedichten
ik doe ze jou niet aan
ik zie je
als ik naar mijn handen kijk
elke dag nog even
mijn handen
die jij als eerste verwarmde
en verder je leven lang
tot ik ze
tot ik jou
pomwolff
–Rik van Boeckel: naar mamma met bloemen / Frans Terken: Met moeder op het terras / Ien Verrips: gul kon ze zijn / Anke Labrie: streelt ze zacht de diepe krassen
we starten de wedstrijd die nooit een wedstrijd zal zijn deze week heel langzaam op – svp alleen maar hele goede hele lieve en of hele doordringende gedichten – we zijn al tevreden met het ene en hierboven afgedrukte gedicht van ROBIN VEEN – zie deze wedstrijd ook als eerbetoon aan hem en zijn in 2015 verschenen bundel “Ga hier aan land”. en lees de recensie. mijn eigen moedertje geboren in 1919 kwam ook even terug al bladerend in een foto album – wellicht mogen we ook een herinnering lezen van uw hand aan uw moeder – uiteindelijk zijn moeders het beste wat we hebben in deze wereld. u kent de regels nog?: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
wie wint de enige echte virtuele mede als een eerbetoon aan de dichter Robin Veen ‘ja moeder..’ – een herinnering aan haar – trofee – op pomgedichten.nl?
moeder
klem gezeten in een ladekast
vond ik deze oude foto nog
dwars door de krassen heen
is er een stralend kind te zien
ik kende het uit haar verhalen
die ik eindeloos wilde horen
totdat ik er te groot voor werd
en dacht dat ze verzonnen waren
haar lege blik licht langzaam op
als ik haar vandaag de foto geef
klem zittend in haar kindertijd
streelt ze zacht de diepe krassen
anke labrie
ik zelf heb genoeg aan de eerste twee strofen – daarin wordt alles al gezegd op die prachtige dichterlijke droomtoon – het is alsof je wordt meegevoerd in een taalbootje op lichte woordgolven – mooi.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel
Ma naar Sumatra
Ma kwam naar Sumatra
naar Kotatjani en Kotaradja
op het oude Atjeh van opa
zo vervliegt het bejaarde verleden
jouw jaren zijn allang voorbij
herinner me zowat alles nog
een en zeventig jaar terug
geboren als dromende dichter
bomen laven zich aan jouw leven
de immer voorbije werkelijkheid
mijn droom breng ik naar mamma
met bloemen in het Duinhof.
Rik van Boeckel
2 september 2023
ook rik schrijft hoogstpersoonlijk over vervlogen tijden en verbindt zichzelf met zijn moeder. ja wat kun je anders bij moeders. zo is het ook. je kunt je moeder niet vergeten zoals zij jou haar leven lang bij zich heeft gedragen. het is de dood die uiteindelijk aan alles een einde maakt – ook aan moeder maar pas dan als ook haar kind of kinderen er niet meer zijn.
Met moeder
Met moeder op het terras
dat vond ze nogal overdreven
het kon ook thuis aan tafel
met wat er van gisteren overschoot
vertrouwd en weten wat echt nodig
niet die liflafjes en kostelijke hapjes
waar je krom voor moest liggen
ze had er zo haar gedachten bij
ach ma geniet nu toch eens
het mag tegenwoordig wel een keer
neem het er ook eens van
we zijn de jaren van crisis voorbij
dat het niet meer sappelen is
en zuinig zijn met wat we hebben
ze neemt een hapje kijkt er fronsend bij
trekt een glimlach op haar gezicht
© FT 02.09.2023
frans plaatst moeder in het moreel besef van moeder zoals ze dat altijd heeft uitgedragen en doorgegeven. de crisis, ( vaak de oorlog ook), krom liggen en sappelen – tegenover de liflafjes – de woorden die onze inmiddels ook oude generatie in het geheugen – laat ik een oud woord gebruiken – staan gegrift. en zo is alles plaatsgebonden, tijdsgebonden, persoonsgebonden. in de oekraïne zullen ook nog maar weinig terrasjes zijn.
