dank aan alle inzenders voor de mooie gedichten ingezonden naar aanleiding van de publicatie Alja Spaans prachtbundel – het langzaam voorovervallen – de zondagochtendwedstrijd genereert prachtige gedichten – het thema vanuit vele kanten belicht waarbij de esthetiek en het activisme niet worden geschuwd zijnde ook functies van de poëzie. ik kies deze week voor de taalkracht die Rob Mientjes in zijn woorden heeft gelegd. op indringende wijze weet hij van proza poëzie te maken. van een zakelijke tekst – een oproep – een dichtwerk met sprankelende taalkracht – van harte! goud voor Rob Mientjes.
Goedenavond Pom,Verzoening met de afname van de betekenis van dingen een trieste zaak. Het raakt mij als kei. Immers zo voelt het, de verlorenheid. Hard, rotslos en door alle goden verlaten. Een sirene die niet loeit maar huilt.
Betekenisvol leg ik de hand onder mijn kei. Emoties mogen never nooit niet afnemen. Mijn Elvis huilt glitters en ik juich tranen. Kom op zeg, bekijk het eens even. Zie, luister, tast, ruik, kus en zoen.
Vrij vrij en aard aardig. Laat de dingen met rust. Het zijn zijn, het onverklaarbare onverklaard. Ding niet naar dingen. Noch intrinsiek noch excentriek. Laat muziek muziek.
Het enige ding dat telt, niet zo moeilijk, is uiteindelijk de liefde. Toch?
Groet,
Rob Mientjes
we lezen een indringend en zeer indrukwekkend en voor zijn doen ook helder in ieder geval zeer krachtig betoog van Rob – poëzie moet en kan ook een daad van verzet zijn – en dat is het hier zeker. ik vind het een prachtig poëtisch betoog – dichter legt zich niet neer bij het afnemen van de betekenis der dingen – ik lees hier bijna de levenslust en de aanmoedigingen het leven en het lieven te vieren van een Simon Vinkenoog terug. op deze wijze kan poëzie ook zijn waarde bewijzen in de kracht van de woorden het leven in vuur en vlam.
- Rik van Boeckel – Laat het leven duren
- Erika De Stercke – dat er hoop is
- Frans Terken: alsof het tasten is in het donker
- Rob Mientjes: de verlorenheid
- Anke Labrie: de woorden wankelen
- Vera van der Horst: de veerman, het licht de horizon
- Paul Bezembinder: die noodlottige decemberdag
- Ditmar Bakker: als alles minder wordt. buiten deelname wedstrijd
laat ik Alja nog een keer kort citeren: “Dames de B. en Z. zitten in de hal al te wachten, handen in hun schoot. Mevrouw de B. zou later zeggen dat ze geen idee had waarop…” – of hoe de tijd genadeloos inwerkt op de mens – trofee.
hoewel de trage teloorgang van een mens al door alja prachtig is verwoord wellicht zweeft er ergens nog iets van poëzie rond die we zo graag leggen op de tijd, op het leven of op de teloorgang van de mens en de dingen. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
voor haar
ik zal haar troosten als ze verdrietig is
een dekentje over haar heen leggen
als ze slaapt in haar stoel
alle stekkers weer in het stopcontact doen
de wc ontstoppen als ze de kattenkorrels weer
ik zal op tien plaatsen hetzelfde briefje neerleggen
elke dag voor haar koken en haar geheugen zijn
en ik zal chocola kopen omdat ze dat lekker vindt
pom wolff
Het licht van de toekomst
Laat het leven duren
jaren nemen langzaam toe
bitter of verwonderd
muziek maakt jou jong
danst met de tijd mee
verfijnt komende maanden
herinnering zingt het heden
naar de oorsprong van verleden
ademt beelden van nu en toen uit
verwonder om de hoek zo luid
dat de gang nimmer verzaakt
de toekomst stilaan licht aanraakt.
Rik van Boeckel
16 september 2023
een bijna onmogelijk thema, nouja nogal moeilijk door mij verwoord – de teloorgangtrofee is aan de orde en wie wil daar nou aan? het verbaast mij niet echt dat het Rik lukt om de woorden in een dimensie van tijd en ruimte te plaatsen – we lezen een beetje shaffys – huil, bid lach, werk en bewonder – rik van boeckel kiest altijd de aangename optimistische kant van het leven en biedt de levenslust alle ruimte. hoe en waar en wanneer dan ook.
leeftijd
heb jij het leven in handen
laat het einde op de metalen
instrumenten achter
gun ze geen traan of woord
al hoort het bij het bestaan
zeg
wat we willen horen
in een onverbloemde taal
dat er hoop is
de wereld nog kan ademen
vermoedens kunnen slapen
Erika De Stercke
onze Erika wil er niet helemaal aan lees ik in dit mooi kort gehouden aansprekende gedicht. ze geeft goede raad op hoopvolle wijze – roept op sterk te zijn in de eerste strofe – gun ze niks die doktoren – laat de wereld met jou daarbij ademen in de tweede.
Dag Pom,
el een overgang, van ‘verwachting’ naar het ‘langzaam voorovervallen’.
Maar mooi om bij beide thema’s stil te staan.
Zo wordt ook een gedicht ‘geboren’.
Weekendgroet,
Frans
Onmacht
Zie ik hoe jij de lippen krult
maar woorden je ontvallen
in de schemer van je achterhoofd
een begin van leegloop
die gaandeweg in je neerdaalt
bij zoeken naar wat kwijtraakt
alsof het tasten is in het donker
hier en daar nog iets vinden
maar niet meer weten wat het is
flarden opvangen die ergens nog
naar herkenning ruiken
een vleug van een oude geur
aarzelend een handgebaar
waar je je even aan vasthoudt
dat het bij zwaaien blijft
de onmacht van uitzwaaien
© FT 16.09.2023
Frans beschrijft vrij natuurlijk en precies de toestand waarin we komen te verkeren – bijna een eindpunt – een gedicht over wat allemaal verloren gaat en over het beetje aan beweging wat ons na verloop van tijd dan nog rest. hoe lichaam en geest in harmonie aan het slotstuk beginnen. en inderdaad na onze gedichten over de tijd vol verwachting en de geboorten van Liva en Fiene – ook in de teloorgang worden gedichten geboren.
het hijgend hert voert haar
door het gewiste
landschap van haar leven
hoog gaat ze
dan weer laag
de woorden wankelen
de klanken binnen
de melodie
verweven met haar kinderjaren
is vastgeklonken aan haar geest
versleten op haar schoot
de plattegrond
een zwart gekafte bundel
goud op snee
anke labrie
het hijgend hert doet mij denken aan de horeca in bloemendaal waar je met je vader na een fietstocht een flesje limonade met wat zoetigheid op verantwoorde wijze voorgeschoteld kreeg. in ieder geval iets van vroeger -(het toeval wil dat op de zuil enige horecawoorden te lezen zijn) – maar dat terzijde – ook anke kiest voor de beschrijving van de teloorgang en kiest daar een paar sprekende voorbeelden voor uit. je kunt over 1000 dingen schrijven het is aan de dichter te kiezen – anke kiest voor mooie taal die ze op een persoon legt zacht en met liefde.
De dood en de weg erheen
klinken meestal zo mooi in poëzie
de veerman, het licht de horizon
de berusting en sluiks verlangen
De pijn en angst, klinken nooit rauw
en worden zelden met naam genoemd
maar behoedzaam ingestopt
in wollige metaforen
Ik voel me bevoorrecht dat ik
dichters ken en vraag aan hen
mij te laten sterven
in hun mooiste woorden.
Vera van der Horst
Vera schreef in een begeleidend schrijven dat het gedicht nog maar en idee is en verder uitgewerkt moet worden – dat ben ik met haar eens – fijn als mensen meteen hun eigen recensie toevoegen aan hun eigen gedicht haha. van de strofen een en twee moet nog poëzie gemaakt – strofe drie niets meer aan doen die is perfect. die strofe kan ook prima alleen een gedichtje zijn. ze moet uitkijken dar ik die niet aan haar graf…
Baadster
Was hij als jongen uit zijn lood
toen hij haar zomaar baden zag
en heel zijn leven voor hem lag,
meer nog uit zijn lood stond hij
op die noodlottige decemberdag
dat hij zijn zieke echtgenote zag.
Hij zag niet hoe, hij zag niet wat.
Een zuster hielp haar net uit bad.
Paul Bezembinder
een kleinood, in de zin van kostbaar taalmateriaal gekneed en gevormd door de dichter – prettig lopend rijm en in een achttal regels het thema getroffen en de lezer.
Ditmar B
10:48
ingezonden helaas na de deadline
DE LIJSTER
Die zanger is bekend bij iedereen;
midzomers vliegt hij luid door bossen heen
en doet de stammen ronken als voordien.
Hij noemt ’t blad oud, zegt ‘qua bloei, verhoudt weer
zomer tot lente zich als één tot tien.’
Hij zegt—de vroege bladerval geschiedt
in peer- en kersenbloesemregens neer
op dagen dat men haast geen wolkje ziet.
Hij zegt, bij neergang die ook najaar heet,
dat ’t stof der wegen al bedekt, compleet.
Hij zou als elke vogel zijn, en stil,
wist hij niet, zingend, wat aan zang toch schort.
De vraag, die men in woorden vatten wil,
is wat te doen als alles minder wordt.
Ditmar Bakker
