grote dank natuurlijk deze week voor de inspiratie aan de poëtische reisjournalist dichter/performer/musicus Rik van Boeckel – ik zelf kan maar niet genoeg krijgen van de Sangue de Beirona van Cesária- wat of waarover ze zingt weet ik niet maar de weemoed spat uit het door haar gezongene – met achter haar stem die blijmakende opzwepende muziek – een mooi begin van de zondag – nogmaals dank beste Rik! dank aan de inzenders van de reisverhalen /gedichten- zij blijven hoe dan ook beschreven in de hoofden van de dichters. GOUD gaat deze week naar Etwin Grootscholten die bezig is met zijn ‘zwarte zand’ serie gedichten – het zwarte zand wel dan wel niet door hem bezocht of betreden. ik schreef bij dit gouden gedicht over helderheid balancerend op de rand van abstractie – onder het gedicht de recensie hierbij mijn felicitatie en dank!
Als je niet thuis wilt blijven
ga je;
Griekenland, Bangkok,
Herkenning.
Het zwarte strand
waar je nooit bent geweest.
Je bent het, een palmblad,
niet te onderscheiden van de rest:
een varen.
Je voeten op de grond,
je zakt in modder.
De laatste adem van het avontuur,
keer op keer blaas je
kleine kiezels weg van beelden.
Je bent een kiezel
en de zon
heeft je opgewarmd.
Etwin Grootscholten
een goed pruimbaar gedicht – het zwarte strand keert terug in de poëzie van grootscholten – de interpretatie is aan de lezer – het gedicht biedt meerdere mogelijkheden tot interpretatie – ik houd het op de kleinheid van bestaan, van de waarneming, van de mens. een kiezelsteen, een ‘korreltje zand’ las ik elders, een palmblad even oplichtend in de zon – het leven. een goed gelukt gedicht in al zijn helderheid balancerend op de rand van abstractie.
- Anke Labrie in New York
- Rik van Boeckel met Cesária Évora
- Frans Terken naar de wijnranken achter de lavendelvelden
- Rob Mientjes – Ik volg de aders op mijn hand
- Etwin Grootscholten – toch niet op het zwarte strand
- Cartouche strandt in bad bazel
we lezen u dit weekend graag als u de grens wil verleggen – op welke manier dan ook – per land, per voertuig, per hoofd, per droom, per liefde leven of per verlangen. en u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
daar vielen doden voor in mijnen
ze groeven gaten in de grond
moesten naar beneden toe
om zwart te worden
loon naar werken longenstof
weet je nog wat kolen zijn
en deftig heette antraciet
dat grijs zag je elders niet
een oude film met ratelbeelden
op een rood fluwelen bankje
berlijn de bar het blonde meisje
wafelhaar en alle warmte antraciet
geluid van schillenboeren
houten wielen hoe ver terug –
laten we hem maar kolenbrander noemen
noemen we haar zijn antraciet
én kolenbrander baadde zich
raakte aan haar l’occitane
na elke werkdag opnieuw
haar lavendel van provence
pom wolff
Ha Pom,
Maar eens vroeg inzenden vandaag want ik heb al aardig wat ‘reisgedichten’ geschreven in de loop der jaren.
Deze, alweer van 30 jaar geleden, na ons eerste, zeer indrukwekkende bezoek aan New York destijds.
Een mooi weekend voor jullie.
Met hartelijke groet,
Anke
Impressie New York december 1992
Honderden lichtjes in de boom voor het hotel.
Welkom in New York, de stad waar
ieder uur een moord gepleegd wordt.
Vredig sprookje en het sneeuwt nog ook.
Central Park: kleurige vlekken op het witte ijs
tussen de kale bomen en de grauwe stenen,
tegen de achtergrond van wolkenkrabbers
doelloos reikend naar een strakke hemel.
Onder de koepel van Grand Central Station,
pompend hart waar ieder aankomt en vertrekt
dansen rood en witte blokken op het tafelkleed
met de kerstversiering en de kleuren van de kreeft.
Retrospectief Matisse in Modern Art.
Rijen kleumend voor de toegang tot het Zuiden.
De vleugel met madonna’s in het Metropolitan,
elk Christuskind is uit het goede hout gesneden.
Empire State Building. De taxi stopt en zet ons af.
‘Don’t walk’ licht op in rood en groen gebiedt te lopen.
‘Watch your step’. De lift, merk Icarus, brengt ons omhoog.
De zon schijnt niet die dag. Het vrijheidsbeeld lijkt klein.
Anke Labrie
(1993)
een kleurrijke herinnering / herinneringen -de poëzie wellicht gebruikt om in een aantal impressies/ strofen de basis te vormen voor een schilderijenreeks – mocht het er ooit van komen – het gevoel dat nooit meer over gaat kennen we allemaal – die indrukwekkende reis naar een stad waarin twee mensen mooie herinneringen maakten.
Goedemorgen Pom
Wat fijn dat je mijn reisboek als uitgangspunt hebt genomen voor de zondagochtendwedstrijd. Dit gedicht vat het reisverhaal over Kaapverdië en het interview met Cesária Évora samen.
met dichterlijke groet
Rik van Boeckel
Stapvoets in Rui Vaz en Mindelo
Stapvoets door de bergen
luister ik naar het innerlijk lied
dat zingt door mijn ledematen
op de morna en coladeira van Cesária
zo zie ik de Cabo’s in Rui Vaz en Mindelo
zo beeldde ik mij in hoe ‘t zou zijn
in een verleden toekomst
de weemoed reikt tot de evenaar
klimmend over kasseien
neigen mijn voeten naar moeite
doch vermoeidheid sla ik van mij af
net als de weemoed sodade in mijn hart
het innerlijk lied blaast
het ritme van funana mijn tenen in
zodat ik dans op de waaier
van zinnenstrelende ervaringen
de stem van Cesária vleit
zich tegen mijn ziel in Mindelo
zo mooi zo stil dansen de sterren
op de sodade van het universum.
Rik van Boeckel
‘het innelijk lied’ en de weemoed, (mooi gezegd) het ritme en de zinnestrelingen van de evenaar tot diep in het universum – zie daar een echte rik van boeckel – ik zet Cesaria maar even op – een concert in parijs – ze leeft voort en blijft leven in haar liederen en in de woorden van rik.
Een reis maken, al is het in het hoofd, zo kom je nog eens ergens. Hierbij m’n reisbericht.
Goed weekend,
Met warme groet!
Frans
De smaak van reizen
Op naar de wijnranken
achter de lavendelvelden
de druiven vangen nog septemberzon
rijp voor de pluk door onze hand
hoe wij ons te buiten gaan
aan de trossen en het sap
de droesem uit het hoofd trappen
om nog even helder te blijven
de klanken van musette
bedwelmen ons licht als wij verderop
oog in oog staan met de druivenkoningin
verschijning als van een Madonna
knielen we in aanbidding neer
vragen of zij onze oogst zegenen wil
dat de reis door haar heil vrucht mag dragen
wij onbegrensd mogen grijpen naar de fles
© FT 30.09.2023
frans maakt in het gedicht – tegen alle doktersadviezen in – in vier ranke strofen – een flesje wijn voor ons allemaal toegankelijk – je plukt de druiven en je neemt de flessen als het ware uit de schappen van dit gedicht. de vierde strofe voegt niet veel meer toe aan de eerste drie. zou weg kunnen.
Groet, Rob
Reizen op het lijf geschreven
Bloed stroomt waar het niet gaan kan
Ik volg de aders op mijn hand
Ze laten diepe sporen na
Lossen op in bovenarm
Vertakken in schouder, nek en rug
Ik verkies het hoofd en verdwaal onmiddellijk
Verschuil me achter oogpupillen
Niemand die me ziet
Op mijn tong ontsporen smaakpapillen
Ze proeven Chinees, verdrinken in hard water
Via mijn rug zak ik naar beneden
Veranker vlak boven het stuitje
Trotseer een vreemde diaspora van darmflora
Ik bevind me in een buitenland
En neem snel de benen
Het linker en het rechter zingen
Ze lopen al jaren naast elkaar
Soms op de knieën
En met de broek op de enkels
Heerlijk reizen in je blootje
Langs mijn achterkant klim ik terug omhoog
Diepe dalen achterlatend
Klamp me vast aan mijn rugzak
Ik mis het uitzicht
Worstel straat en kom uiteindelijk boven terug in mijn hoofd
Rob Mientjes
rob beschrijft het gehele proces dat de RKC-doelman Etienne Vaessen gisteren moest meemaken- De 28-jarige Vaessen bleef liggen na een botsing met B. van ajax en moest worden gereanimeerd – hoe het voelt om buiten bewustzijn te raken tot en met het weer bij bewustzijn gebracht te zijn? lees rob mientjes! ik las deze bijzondere reis terwijl ik naar de laatste minuten keek van de wedstrijd.
sporen, rijden, fietsen op je dooie akkertje
vliegen naar verre oorden, stranden, steden
culturele hoogstandjes, kastelen en musea
of het dichtbij houden, een reisje langs de Rijn
waar dat vanuit je thuisland al niet toe leiden kan
zeg het maar, mensen, wie gaat er met me mee?
Van Ahha naar Barsela*
de weg naar je bestemming
je stem voert je altijd links rechts
door een woud, langs een kerk,
water en ver voorbij – je lorelei
haar lokzang beneemt je de adem
het zicht op de rots die je denkt
te kunnen omzeilen – de hemel
ladder te beklimmen – dat
het alleen een kwestie van blik
op oneindig is, op weg naar je
heilbron, manheim, je titizee
om in te landen
de zinsbegoocheling
dan van varen varen, de autobaan
witte strepen, asfalt, groene randen
hop hop hop, gas geven en gaan
om in een dag van aken en keulen
in zak en as in bad bazel
tot slot te stranden
A* Ahha ‘water’,oudhoogduitse benaming van Aken, Aachen, Aix-la-Chapelle . B* Barsela,
een samenvoeging van de Frankische woorden baar ‘bloot of woest, en ‘sele of sela’, woning .
Bazel, Basel, Bâle
© Cartouche
30-09-2023
Cartouche geeft ons lezers meerdere bijsluiters mee bij de uitnodiging met hem mee te reizen- een bijzonder bootreisje langs de rijn. nee toch niet het gedicht verspringt van exotische natuurervaringen voorbij de lorelei tot – vul ik in en aan – file en andere benzinedampen noodlottigheden.
