Het zal zo’n vijftien jaar geleden zijn, dat ik een abonnement nam op Sportschool ‘De Uitweg’, aan de Uitweg. Mijn doel was gezond te worden. Fitness leek mij het juiste middel om dit te bereiken. Het was nog in de tijd, dat je nog niet fit voor niks kon worden. Motivatie telde. Wat mij mede motiveerde was natuurlijk het loeren naar strakke dames. Je kan je hartslag in de gaten houden, maar je kan je ook verwonderen, hoe bepaalde lichamen eruitzien bij het andere geslacht. Dat kon toen tenminste nog. Er was één vrouw die mij in het bijzonder opviel. Het was een jongedame met rossig haar, laten we haar Ginger noemen. Ze zag er goed in haar vlees uit en trainde serieus. Regelmatig trainde ze ook samen met andere serieuze types, waaronder een Turkse bodybuilder. Ik stelde me voor hoe ze soms op lome dagen ook wat na-trainden. Ze leken goed bij elkaar te passen.
Erg blij zag ze er nooit uit. Wel heel serieus en onberispelijk. Altijd de juiste kleding om alles goed uit te laten komen, maar nooit richting het ordinaire. Een echte powervrouw. Ja, zij zou er wel komen. En uiteraard werd ik bij het loeren naar haar wel eens betrapt. Wat me dan altijd opviel, was, dat ze buiten de korte, boze blik nooit oogcontact maakte. Een duidelijk teken van desinteresse en/of walging. Buiten de vluchtige blik die ik haar achterste gunde had ze verder ook weinig waarde voor mij. En zo gaat de tijd voorbij.
Een aantal jaren geleden verhuisden we naar de Kleiweg. Door de jaren heen was ik erachter gekomen, dat Ginger ook aan de Kleiweg woont. In een appartementencomplex, waar ook de Turkse bodybuilder woont. Ginger woont er al heel lang. Ik had altijd verwacht, dat ze op een gegeven moment wel een vent aan de haak zou slaan en een gezin zou starten. Dat lijkt echter niet het geval. Intussen moet ze ongeveer ook wel mijn leeftijd zijn, dus kinderen zit er niet meer in. Wel rijdt ze in een mooie glanzende Mercedes. Ook heb ik uit het raam een keer gezien dat ze met een man stond te praten die haar vaderlijk toe deed. Die had nog een grotere, glanzende Mercedes. Mijn conclusie was, dat ze waarschijnlijk in het familiebedrijf van haar vader werkte. Sterke zelfstandigen. Een tijdje groetten we elkaar zelfs, want ook zij heeft een hond en dan doe je dat. Sinds haar hond echter een paar keer heeft geprobeerd de onze op te eten en ik een keer gedreigd heb zijn kop eraf te schoppen, groeten we niet meer. Zo broos was ons contact.
Als ik ze tegenwoordig zie lopen, zie ik hoe de tijd niet door een regelmatig sportregime in de maling genomen kan worden, of door streng zijn voor jezelf, je hond en de wereld. Ook zij wordt ouder. Haar billen zijn niet meer wat ze geweest zijn of hadden moeten worden. De Turkse bodybuilder is ook niet meer zo fit, maar heeft wel een kind en een knappe vrouw, die zich zo nu en dan laat verfraaien als ze op vakantie naar Turkije gaan. Hij ziet er gelukkig uit. Ginger stemt mij echter altijd droef. Het lijkt aan de ene kant of de tijd heeft stilgestaan. Aan de andere kant is ze wel degelijk ouder geworden en zijn er dingen voorbij gegaan, die zich niet meer laten omkeren. Haar hond luistert slecht en is vals, hoewel ik weet dat ze de gevorderdencursus met hem gedaan heeft. De mannen zijn aan haar vruchtbaarheid voorbijgegaan. Ik stel me voor hoe ze zich afvraagt, waarom het allemaal zo gelopen is. Waarom niet zoals het hoort. Ik zie haar nog voor de spiegel staan bij sportschool ‘De Uitweg’. Ze wist het allemaal zo zeker toen.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
