We mogen weer eens een rode stip zetten. Hoogste tijd. Lastig. Met die overdaad aan smaken. Alles even op een rijtje: op rechts van het midden die kleine pittige dame met ambitie. Die met grote lellen. Een teken van kracht zegt men, forse oorlellen; maar haar club hoort thuis op mijn strafbankje. Samen met de andere ploegen die het afgelopen decennium met hun politiek gekonkel achteloos de macht verkrachtten. Met de beste bedoelingen wellicht, maar dat bracht weinig goeds. Geen steun dus. Ik laat haar daarom links liggen.
Net zoals dat drammerige ventje, ergens aan de linkerkant, dat zich geen klimaatdrammer meer wil noemen. Om dezelfde reden in de strafklas. Verderop ergens in het spectrum de geblondeerde nestor in spe, maar die heeft al jaren geleden zijn kansen verspeeld. Haatzaaiers? Daar wil ik zeker niet meer van. Links van het midden heb je dan ook nog die welbespraakte roeptoeter die na in Europa te zijn uitgekotst zijn geluk hier maar weer eens beproeft. In alle ijdelheid. Voor het pluche? Ga toch buiten spelen baardaap. Met al je gratis knikkers. Buiten dat heb ik weinig op met het feit dat zijn fusiepartner ooit is ingekleurd vanuit communistisch perspectief. Draait alles alleen om de kleur van gras? Kan zijn, maar niet zo dogmatisch alsjeblieft. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden.
Om diezelfde reden geloof ik niet in alle godvrezenden die het land willen besturen met heilige geschriften onlosmakelijk in de vrome hand geklemd. De eigen waarheid in graniet gehouwen. Oprechte dienaren met de beste bedoelingen zijn het. Dat wel. Maar niks voor mij. En dan het setje dat geen vlees eet. Behalve dat dwangmatige gedram niks mis mee, maar ook daar danst men inmiddels een onsmakelijke tango om de macht. Nee, dan heb ik meer sympathie voor die vurige uit de Playboy. Plannen met ballen. Een kanshebber voor mijn stem is ze; maar is de heilstaat niet vooral een utopie? Te veel vraagtekens. Vind ik. O jee, bijna vergeten: die ongezouten stadsboerin met haar groene nagels. Heerlijk verfrissend. Jammer alleen dat ze flirt met die askleurige blondine. Afgezien van haar vechtlust en gevoel voor humor, heb ik er minder mee. Met die asblonde. Na dertien jaar heb ik de buik wel vol van onvermoeibare grappenmakers aan het roer.
Bovendien draaien de dames sowieso al aan de knoppen vanuit die andere kamer. Indirect. Dat is voor mij meer dan genoeg. Oja, dan heb je ook dat uitgestreken joch nog met Europa bovenaan. Braaf aan de hand van schimmige Euro lobbyisten. Dat wordt alleen maar inleveren en inzetten op geopolitiek. Vrees ik. Een smerig spel met nog smeriger spelers. Narigheid. Snap ook niet wat elektriciteit ermee te maken heeft. Naar de bliksem ofzo? Doe er niet aan mee. Dan zijn er nog een stel opportunistische randfiguren op beide flanken. Narcistische clowns, radicale idioten en hersenloze eenpitters die overtuigd zijn van hun achterlijke ideeën en met veel kabaal de rechtvaardigheid daarvan claimen. Goedbedoelende idealisten soms. Helemaal niks heb ik op met dat eigengereide zooitje koekenbakkers. Kansloos. Vertier geeft het misschien. Op z’n hoogst.
Blijft over die pitbull met die rare bovenlip. De luis. De uitgestotene. Ik schreef het drie zomers terug al: mijn stem heeft ´ie. Nog steeds. Dat hij liever geen aanvoerder wil zijn? Prima, want zoete broodjes bakken past hem niet. Nee, laat hem maar tweaken aan de receptuur. Het deeg. De wet. De macht behoort aan de kamer. Het volk. De democratie. Functie elders? Dat hebben ze straks allemaal. Zijn tegenstrevers. Alle poppetjes uit die gesneuvelde sneue poppenkast zijn inmiddels druk doende in de ratrace voor een nieuwe stap in een ongetwijfeld veelbelovende carrière. Behalve dat ene onverzettelijke kamerlid. De mens Omtzigt. Onvoltooid volmaakte satire is het. Wat er ook gebeurt, ik vrees dat ik er niet van zal smullen. Politiek is lelijk. Maar alle gekheid op een stokje: iedereen verdient respect en politici in het bijzonder. Ga er maar aan staan. In die slangenkuil. Ik heb niets gezegd. Heb elkaar gewoon een beetje lief en stem vrij van last. Opdat het moge smaken!
PETER BERGER
