deze week geen zondagochtend wedstrijd – mede in verband met
Het was op avonden zoals deze, Marcel.
Dat we thuiskwamen met overwinningsroes, of de drijfveerkracht van het falen. Waar we andere dichters, slammers of rappers ontmoetten en aanhoorden. Waar we broederlijk het hoofd schudden of meelachten met een kronkelende taalgrap. Waar we potentieel zagen, uitkeken naar het Nederlands kampioenschap, waar we het oneens waren met de jury, of volmondig eens, en waar we toch discussies voerden. Het onmeetbare van poëzie in twijfel getrokken. Het was een thuis komen, kameraderie en zoveel meer. Elk hartzeer dat op het podium passeerde, elke schoonheid bezongen, of elk taalregister schuddend op schaal van … (die laat ik je zelf binnenkoppen).
We hadden goede woorden, maar ook kwade. Zeg maar discussies. OF nee, beter gezegd, artistieke meningsverschillen, want een kunstenaar was je. Eigenzinnig en koppig. Begeesterd en gedreven, en bij tijd even dromerig afwezig.
Want of DichtSlamRap nu echt op gedichtendag moest. Of dat gedicht nu echt in de bundel moest. Welke cover het meeste volk zou aanspreken. En waarom die ene dichter/es nu niet op de bühne stond. Of hoe Dichtslamrap nu geschreven werd, met koppeltekens, hoofdletters of niet.
Of over wat poëzie promoten was en het al dan niet het hoofd breken over gages.
Of DichtSlamRap nu echt op gedichtendag moest. Sommige vragen kwamen terug. Want als alle slammers en dichters opdrachten ter lande hadden, zou er dan nog genoeg volk naar Boxtel komen? En ja, je had gelijk.
Ik zeg het een keer. Dat was er steeds, in getale en vaak ook in kwaliteit. Verschillend pluimvee besteeg het podium, van allerlei caliber, colibri, parelhoen, koolmees, huismus, lepelaar. Sommigen hadden sporen en pluimen reeds verdiend, anderen een goede aanzet om te vliegen. Vogelbekdier, alle vijvers doorzwommen. Struisvogelpootafdruk in het veen. Je hebt wat nagelaten in Boxtel.
Het was op momenten dat we voelden dat poëzie leefde, of we nu optredens aan het beramen waren, Dichtslamrap-bundels in elkaar staken, of we nu vaartochten of niet organiseerden. Je bent een van die gezichten die maakte dat poëzie leefde.
(Met een thema of niet.)
En al ben je jaren bezig, de eerste mensen die in je geloven, achter je staan die vergeet je niet. En ik hoop dat iedereen die vandaag optrad (of niet), en ooit in Boxtel heeft gestaan, dat ook een beetje deed in jouw naam.
Rest In Poëzie, my friend.
Marcel Linssen
12/09/1954 – 07/01/2024
— — —
dichtslamrap
ik begon op leeftijd aan de poëzie – en wist in Boxtel een bijzonder mens die de poëzie en de dichters die daarbij hoorden omarmde. MARCEL! prachtige uitgaven verzorgde – altijd met zachte lieve woorden een mailtje richting amsterdam stuurde om ZIJN dichtslamrap onder de aandacht te brengen. meerdere keren reisde ik naar boxtel – een keer wist ik te winnen – je wil niet weten hoe trots een slammer is/was als je boxtel in je zak had. ik gloeide van trots op de weg terug naar amsterdam op die legendarische avond . later nodigde Marcel DE RESIDENTIE uit – een groepje dichters uit 020 waar ik deel van uitmaakte met Karlijn Groet, Tom Zinger, Lucas Hirsch, Mohs Volke – Marcel had een neus(je) voor bijzondere poëzie en bijzondere mensen. en we waren graag in zijn buurt. ik herinner me een lieve zachte man die taal en poëzie hoog in het vaandel met zich meedroeg. het is fijn en een groot voorrecht in je leven zo iemand te hebben gekend. – ‘van mij had je mogen blijven marcel – dat weet je wel..’ – sterkte voor de familie.
Ronny Dijksterhuis
Net zoals velen heb ik Marcel leren kennen via DichtSlamRap, ergens in het begin van deze eeuw. Aimabel en bescheiden, maar een echte rebel van binnen met een uitgesproken mening. Als schrijver had ik weinig kwaliteit, maar deed toch graag mee aan DichtSlamRap, gewoon omdat het de gezelligste slam was van Nederland en minder competitief aanvoelde dan de andere slams. Dat heeft alles te maken met de verbindende kracht van Marcel en de sfeer die ter plekke werd gecreëerd door hem en het Boxtelse publiek. Later was ik vereerd door Marcel gevraagd te worden als vaste presentator van de slam en in die hoedanigheid met hem samen te werken. Daardoor veel nieuwe mensen mogen ontmoeten en leren kennen – die verbindende factor. Het telefoontje op 8 januari was geen grote verrassing, maar wel een schok. Het is heel verdrietig dat we afscheid moeten nemen van een bijzondere, speciale en geliefde man.
