Terwijl ik over het hondenveldje loop zie ik in tegenovergestelde richting een hond loslopen. Verderop zie ik zijn baasje op haar slimme apparaat kijken. Verdiept is ze erin. Ik kijk achterom en zie dat haar hond midden op het veld op het gemak zit te kakken. Ze merkt niet dat ik haar intussen tot op een paar meter genaderd ben. Dan kijkt ze op. Ze kijkt naar mijn hondje. Er volgt een opmerking, dat ik mijn hondje beter los zou kunnen laten lopen. Zo hoort het. Dat is de natuur. Ik leg uit, dat dat met dit ondeugende jagertje niet gaat. Dat wordt als excuus niet geaccepteerd. Ik ben fout. En zwijg. Ik kan niet tegen mensen die hun hond los laten lopen, zodat ze de schijt niet hoeven op te ruimen. Ze zich kunnen verschuilen achter hun geveinsde onwetendheid. Ik loop door.
Die middag fiets ik over de Gordelweg. Op mijn weghelft komt me een sportieve hardloper tegemoet. Als hij twaalf kilometer per uur loopt en ik fiets twintig kilometer per uur, dan stevenen we op elkaar af met een snelheid van tweeëndertig kilometer per uur. De renner ziet me niet. Negeert me. God Sport duldt geen stervelingen. Weet dat ik uit zal wijken, wat ik ook doe. Het is voor mij weinig moeite. Maar ik weet het. Ik ben van minder belang. En zwijg. Toch wil ik schreeuwen dat het fietspad geen atletiekbaan is en dat hij aan de andere kant zou moeten lopen, zodat de snelheid van zijn achteropganger ten opzichte van hem maar acht kilometer per uur zou zijn. Veel minder gevaarlijk. Ik fiets door.
Mensen zijn als druppels. Ze hebben niets te betekenen. Als op gloeiende platen. Ze weten niet wat ze doen. Zij zijn het die emmers over doen lopen. Ze vallen als regen. Mensen zijn als tranen. Droog betekenen ze niets meer. En hoe vaak je ook, of hoe zeker je bent, ze blijven door je vingers glippen. Mensen zijn de laatste druppels. Als je sterft van de dorst.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
