ik geloof toch dat we voor een minder voor de hand liggende keuze moeten gaan deze week – deze zondagochtend met stuk voor stuk prachtige gedichten – dank aan de dichters die inzonden – voor de hand ligt om allemaal goud uit te roepen maar dat doen we niet. op verzoek van Cartouche doen we meerdere eremetalen – goud zilver en brons – rik van boeckel wint het goud deze week met een compleet gedicht – het lijkt of rik met dit gedicht echt de poëzie is ingedoken en de reisverslagen in poëzie voor even heeft overgelaten aan Cartouche – deze laatste heeft portugal aangedaan. kortom een prachtige gouden rik van boeckel deze week – van harte.
Ditmar tegendraadse ditmar zonder meer zilver – vanwege tegendraadsheid, humor en verontwaardiging – een pakketje poëzie om te smullen. van harte!
voor het brons wordt het moeilijk – een keur aan weemoed – het geboortehuis van Anke Labrie, frans terken over het land van mijn oma en alle pracht in limburg nog te bewonderen – de dames verrips uitnodigend en de stercke met lichte weemoed of toch nog de donkere romantiek tot sterven toe bereid van Cartouche – weet u het? ik wel: brons voor Erika de Stercke – ook van harte.
Het witte gebouw vol marmer
laat klanken horen in de oren
van de tuinman op de groene heuvel
zangeressen schuiven woorden ineen
van weemoed tot wellustige zinnen
refreinen klinken in het groene licht
de tuinman zet zijn bloemen neer
van hyacinten tot wapperende rozen
de wind waait zijn oren voorbij
het witte marmer glimt in zonnestralen
open ramen kijken uit op het zachte gras
laten stemmen zwevend weerklinken
de glimlach van de man is opgelucht
hij zingt het lied kortstondig mee
over ‘t witte schuim van de verre zee.
Rik van Boeckel
10 februari 2024
prachtige sfeerbeelden opgeroepen door rik hier met ramen die uitkijken – het glimmende marmer – de tuinman – de wellustige zangeressen – het witte schuim – alles is aanwezig voor een mooi en enerverende nacht – en ergens glimt het witte marmer dan van plezier.
DÓÓRSTOOT
Een betoverend wit huis. Ik ben niet
zo bang meer voor de leegte–donkerbruin
drabt koffie neer terwijl omhoog een pluim
waterdamp het tuimelraam beslaat. Ziet
hij nu wellicht dan wèl hoe ik verschiet
van kleur, wijl ik de laatste korrels kruim
wegveeg, glycinedoppen ook opruim
en denk ‘als ik hem morgen nou verliet,
gewoon, een boodschap doen, vlug, zogenaamd,
en dan het treinspoor volgen op de fiets
weg van het vale wit men zuiver waant
als dit leeg huwelijk. Wie vráágt zoiets
nadat men zich in ’t schrijven heeft bekwaamd?
Alsof ik alles weet. Hij weet van niets.’
***[D.B.]
ha heerlijk weer eens een echte ditmarbakker hier te mogen begroeten. het oog op morgen mag dan wel een nieuwe stem hebben – wij blijven hier onveranderd de stem van de dichter in het vaandel dragen. prachtig tegendraads het thema opgepakt met de nodige verontwaardiging met humor gebracht: ‘het vale wit..’ hahaha, ‘Wie vraagt zoiets…” hahaha – ja een heerlijk begin van de zondagochtend. hoe ie mij ook verlaat ik blijf van hem houden. deze dichter zal nooit in mij sterven. ik ben vol van hem.
start
hoe het huis uit mij glijdt
nu de kamers leeg zijn
het behangpapier kijkt mistroostig
zoekt het bruisende van weleer
tevergeefs
de sleutel in mijn handen weet beter
aan alles komt een einde
zelfs in de jaren van zachte adem
ik wil vasthouden
zinloos
jeugdigheid kraait naar avontuur
muren slopen geeft ruimte
de potten verf brengen kleur
ik kijk om en besef
zo gaat dat in het leven
Erika De Stercke
hoe het in het leven kan vergaan – lijkt me de korte samenvatting van dit gedicht. vandaag heel veel moois te genieten hier op de zondagochtendsite – ik denk dat ik inderdaad niet ga ontkomen aan het uitreiken van drie metalen. de woorden komen binnen erika.
- DITMAR BAKKER – Ziet hij nu wellicht dan wèl hoe ik verschiet van kleur
- FRANS TERKEN – tot het zwart voor ogen
- RIK VAN BOECKEL – het witte marmer glimt in zonnestralen
- CARTOUCHE – voor de eenzame een warme haven
- IEN VERRIPS – de ramen zullen zingen
- ERIKA DE STERCKE – de potten verf brengen kleur
- ANKE LABRIE – het witte huis gaat altijd mee
het is voor wie de zanger het hoofd buigt
aan het einde van zijn lied
en dat de dichter haar weer ziet
mooier dan ze ooit geweest is
in de wegstervende klanken van zijn muziek
een eenvoudig lied
twee mensen die vertrokken
ze leefden van de wind
zij droomde van een kind
hij bouwde haar een huis
van leem en klei en brokken
pom wolff
Dit betoverend wit heeft iets van thuis komen, even terug in het heuvelland.
Weekendgroet,
Frans
Waar het wit woont
Terug naar de heuvels
veeg ik leegte streeploos uit de lucht en
klop op de deur van het vakwerkhuis
waar ik van oude banden weet
de muren die naar nestwarmte ruiken
de houten balken in vertrouwde tinten
omlijst door het kalkwit van pleisterwerk
het ongerepte van eerste verkenning
jij en ik die elkaar voorzichtig benoemden
om het wit niet te bezoedelen
en zacht op de vloer landden
krakend hout voor lief namen toen
wij zij aan zij liggend de stilte verjoegen
het wit lazen tot het zwart voor ogen
© FT 10.02.2024
de liefde in alle kleuren van de regenboog opgeroepen in het limburgse land (schap). en dat het kraakte! niet lang geleden maakte ik een wandeling door Epen en zag daadwerkelijk het kalkwit nog steeds uitermate goed verzorgd en gepleisterd tussen de eeuwenoude houten balken. frans haalt herinneringen en lieflijkheden op uit vroege jaren. ‘alleen de zuiderling weet wat limburg leven is..’
Al doende
de komende tijd ben ik
van amarante via de serra da estrela
het sterrengebergte- oorsprong van ons wezen
onderweg naar de contouren van heuvelland
in kurk geborgen vocht aan madredeus kust
al doende mijn passen te verzetten
de lege vlakte achter me te laten
richting grandola, vila morena, jouw bloed –
mooie zuiderstad waar je zondoorploegde huis
en hof het oog naar zich toetrekt, haar half open
wit roze luiken wenken om binnen te treden
een baken en een boei verankering vinden
ter bedaring
van een oorverdovende saudade
para o engeitado**um portu cale –
voor de eenzame een warme haven
om zijn Taag – daar – te monden
nu weet ik
waaraan ik zal sterven
10-02-2024 / Cartouche
** o engeitado: ‘de verstoteling’, titel van
een gedicht van J.J. Slauerhoff)
Wellicht ten overvloede,
maar Amarante en Grandola,
vila morena (strijdlied van de Anjerrevolutie)
zijn plaatsen in ‘portu cale’, Portugal dus
bijna een rik van boeckel gedicht geschreven op een van zijn reizen, compleet met plaats en andere verwijzingen – prachtig hier gecomponeerd en teruggebracht tot een heldendicht. zo romantisch als in het eerste gedicht niet werd gestorven zo weet de romanticus hier wel te sterven – en hij weet als ie de taag ziet en de klanken van de locale muziek hoort waaraan. overtuigend ge- en beschreven. Cartouche pleit voor het uitdelen van drie metalen – ik vermoed er niet aan te ontkomen deze week.
ik bouw voor jou een huis
kom, wees niet bang
de muren zullen je omarmen
de ramen zullen zingen
de lege kamers zul je vullen
met jouw ditjes en datjes
de dingen die ik nooit begrijpen zal
kom, aarzel niet
fb 2024 – Ien Verrips
een uitnodiging met liefde geschreven – je kunt als lezer bijna niet om deze woorden heen. doe er maar wel een wit wijntje bij dan. het kan wel eens druk worden in huize verrips.
geboortehuis
al is het onlangs afgebroken
nog steeds projectiescherm
voor kleurrijke herinneringen
al is geen muur er blijven staan
een moderne villa staat er nu
heb ik slechts van horen zeggen
ook de wilg is fanatiek geknot
alles slechts van horen zeggen
tot nu toe ontbrak de moed
om er zelf eens te gaan kijken
maar waar ik dan ook maar
het witte huis gaat altijd mee
anke labrie
(11-02-2024
waar anke ook gaat ze neemt de herinnering aan het geboortehuis mee – een persoonlijke herinnering. met enige weemoed de terugblik op wat was en teloor ging in de renovatie die tegenwoordig vaak gelijk staat met afbraak. een mooi wit huis nog – de foto – het gedicht.
