prachtige bijdragen deze week in tijden van en voor de doelloos eenzame dolende zonderling die in ons allen huist en vooral in de kunst wordt geëtaleerd. hier op de pom in prachtige gedichten – dank aan de inzenders. de winnaars van harte gefeliciteerd. Cartouche deze week onnavolgbaar, Frans Terken en Anke Labrie troostrijk en Peter Posthumus met de droom als medicijn. dank ook aan Max Lerou met het heerlijke familietafereel om met zachte humor de wereld aan te kunnen op een willekeurige zondagochtend. ik ga kijken of Britt de speculaasjes van holtkamp nu zelf kan pakken en kan verorberen. lees toch ook hieronder asjeblieft nog over de prachtpoëzie van Margreet Schouwenaar haar levenswerk in zekere zin ook eenzaam doelloos dolend door het leven – ijsberend.
Stof te over
alles hemel lichaam taal
bonsai wolf en berenklauw
het komt het wast en gaat te gronde
zelfs steen en kool, de dichter, deze
heeft niet de sleutel van het leven
in het wervelen van stof
lichtval binnen en windkracht een
zie je wat er niet al besloten ligt
in lijnen, punten en strepen
door de ruimte zweven
dansen tussen horizonten
ongehoorde daden en dromen
alles is van waarde nul en generlei
ijdelheid alleen een woord – van mij en jou
voor het verstrijken van de zon
ons ondermaanse lacht erom
oog voor het ondergewone
dient ons tot troost
09-03-2024 / Cartouche
als in een wervelwind de woorden van de dichter als troost over de lezer geblazen beter gezegd gestormd – een prachtig gedicht – de dichter heeft het antwoord niet – het gedicht wel in al zijn beschreven elementen. de dolende zonderling van de weg geblazen maar in sterrenstof belegd. hier in goud belegd. van harte!
- MAX LEROU – vlaggetjesdag
- FRANS TERKEN – Laat de dag licht geven
- RIK van BOECKEL – zal de tijd troost bieden
- PETER POSTHUMUS – wat verzwegen werd
- ERIKA de STERCKE – luisteren met grote ogen
- CARTOUCHE – alles hemel lichaam taal
- ROB MIENTJES – Schilder me blauw En geef me lange benen
- ANKE LABRIE – met kleur muziek en taal
deze week in de zondagochtendwedstijd naar aanleiding van mijn culturele uitstapjes donderdag – sven ratzke deed marlene dietrich en de te jong overleden schilder wong deed aan eenzaamheid in het van gogh – troostrijke woorden graag in tijden van nu – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
ach ja in tijden van
vertel me waar de graven zijn
zingt ze
en wanneer zullen ze het eindelijk begrijpen
en dan hebben we wong nog
de eenzame zonderling
dolende tussen zon en maan
ach ja in tijden van
vertel het ons dichter wat moeten we nog
vertel het ons vertroostend
in één woord desnoods
pom wolff
vlaggetjesdag
vandaag is opoe op bezoek
dat wordt weer schoffelen
in de achtertuin of
lekker met je bek
in het natte gras
een broodje rosbief eten
maar ze zal me wel weer
naar de gamma sturen
een fijn momentje voor jezelf
ik hoor het haar zeggen
als ik in arren moede
dan maar weer de handkar pak
ml
wij vroegen max om een van zijn gedichten bij het uitgeschreven thema –
ach ja in tijden van
vertel het ons dichter wat moeten we nog
vertel het ons vertroostend
dat we ook met een lach, met licht gemoed het gevraagde thema te lijf konden gaan hier op de pom. met opoe op bezoek aanvaarden wij hier de troostrijke woorden van de dichter lerou – een klein familietafereel om de wereld weer aan te kunnen. dat het bij de buren mogelijk nog erger is allemaal- dank aan max lerou voor de lichte lach die opoe bij de lezers van zijn poëzie teweeg brengt.
Voor de dolende tussen zon en maan, naast de onovertroffen sven ratzke. Elke dag genieten zo!
Weekendgroet, Frans
Passie
Laat de dag licht geven
tot ver in de avond
dat het je meetroont uit huis
altijd een voetstap om te volgen
naar wie je dichter brengt
bij wat er buiten wacht
een gids
geen charlatan die illusie wekt
in het donker verborgen
maar een ziener die je loodst
naar schatten aan pracht en kleur
een stem met pure zang omlijst
als in passietijden
hoe groter het bereik
hoe dieper de troost
© FT 08.03.2024
Frans biedt woorden van troost aan de eenzame dolende zonderling die zo af en toe ook in ons allen huist. de dichter leidt ons een avond binnen om nooit meer te vergeten – zo mooi. het is alsof we even van de wereld zijn. ik zeg brons.
Troostrijk teken
Nu de zon ondergaat
de maan half verschijnt
geen schildering verdwijnt
zal de tijd troost bieden
vanuit een universum vol sterren
elk graf biedt een steen van herinnering
de naam verlaat het verleden nooit
de vraag wanneer de zon opkomt
geeft een troostrijk teken
aan een wereld vol torens.
Rik van Boeckel
dat de zon ons redden zal lijkt de dichter ons hier me te geven – en aan het begin van de tweede strofe lijkt het of we even terug zijn in die prachtbundel van Margreet Schouwenaar: ‘en wat verging wordt bewaard in namen.’
Onverwachts, toevallig
en uit het niets
is er gepraat over
wat verzwegen werd
kreeg wat vergeten was
betekenis
ontstond een glinstering
in een doffe oogopslag
kregen matte ogen
met daarin die eenzaamheid
hun glans weer terug
als in een droom
waarin iets echt is
met dromen is
niet echt iets mis
Peter Posthumus
die prachtige tweede strofe van glinstering in die doffe oogopslag en die glans die in de matte ogen terug keerde – woorden van troost van de dichter voor ons lezers. in die vreselijke tijden van nu – de droom als medicijn. troostrijke woorden voor de eenzame dolende zonderling ook – de droom als uitkomst. ik zeg zilver.
terugweg
hoe we als randfiguren dolen in straten
van de doorreisstad bij een heldere maan
omwallingen vertellen gevechtsverhalen
ons onbekend, luisteren met grote ogen
de notie morgen verdwijnt, het zeewater
hangt in de wind, je haren lijken op wieren
het licht schuift dichterbij en nestelt zich
op onze schouders, we merken het niet
de nacht verzilt in een lange terugweg
Erika De Stercke
een abstract gebeuren aan zee – de dolenden aan zee – ik vind het een mooi beschreven geheel maar kan er weinig troost in vinden.
Lieve groet, Rob
Onaantastbaar
Tussen zon en maan
Ergens in het midden
Wil ik niet gevonden worden
Dan ben ik dood
Niet langer mezelf
Oploskoffie
Drink me puur
Zo ook mijn bloed
Het is uniek
Schilder me blauw
En geef me lange benen
Ik pleeg een moord
Voor het unieke
Het bijzondere
Onaantastbaar
Rob Mientjes
nou m. wong en ratzke mogen wel buurten hoor – prachtig ingehouden performance van sven ratzke – voor de pauze toneel na de pauze optreden met de onvergankelijke songs van dietrich – wong volstrekt eigen eenzaam en zonderling. rob mientjes troost hier zich zelf met een prachtig gedicht. maar de opdracht was troost ons lezers lieve rob.
hij doolt door het leven
de route ligt niet vast
alsof dat zou kunnen
als hij het doel niet weet
dit geeft hem ruimte
om te kunnen spelen
met kleur muziek en taal
de schoonheid op zijn pad
zo heeft hij ontdekt
hoe mooi leven ook kan zijn
wellicht wel zonder doel
of het moet liefde zijn
anke labrie
(09-03-2024)
troostrijke woorden voor de kunstenaar in het algemeen lijkt hier de dichter te schrijven – doelloos dolend dolend tussen wat voor de kunstenaar als noodzaak een gegeven is – om het leven en en de wereld aan te kunnen. een universeel gedicht. ik zeg brons.
