We laten vaak de hond uit langs de Rotte. Onder het viaduct naar het Oude Noorden staat dan vaak een vrouw de vogels eten te geven. Dat doet ze al jaren. Het is een wat verwaarloosde oudere vrouw. Ze voert de vogels brood. Vooral de duiven, die nestelen onder het viaduct zijn er gek op. Als we met de hond langslopen, wil deze nog wel eens aanslaan en proberen de vogels weg te jagen. Wij houden hem dan kort. Het vrouwtje kijkt ons dan glazig aan.
Afgelopen zondag lieten we de hond weer uit langs de Rotte. Verderop richting het viaduct was een het onrustig. Het was er drukker dan normaal met mensen. Ze leken ook stil te staan op de plek waar normaal de vrouw vogels voert. Er klonken verontrustende klanken, toen we dichterbij kwamen. Het werd luider, als grienen tot schreeuwen. Ik drong me door de haag van mensen die zich gevormd had en het schouwspel dat ik toen gadesloeg, maakte me angstig.
In het water dreven twee dode zwanen en een paar dode eenden. Op de kant ontwaarde ik ook wat dode meerkoeten. Verder lagen er heel veel dode duiven. Sommige nog in doodsstrijd. Te midden van de zieltogende vogels stond het vrouwtje. Ze had een onheilspellende glinstering in haar ogen en keek me ineens grijnzend aan. Ik wendde snel mijn blik af, want het leek of ze recht mijn ziel in keek en mijn afschuw voelde. Het greep me bij de keel. Ik draaide me om en liep snel weg. De hond liep gedwee mee en gaf geen kik.
Een paar dagen later hoorde ik iemand zeggen, dat het vrouwtje dementerend was en de vogels opzettelijk vergiftigd had met een geurloos en smaakloos gif, waar ze het brood me geïmpregneerd had. De dierenambulance had in totaal vijfenveertig karkassen meegenomen. Zelf was ze naar een instelling gebracht, door de hulpdiensten. Niemand wist waarom ze het gedaan had.
Die avond droomde ik dat ik kon vliegen. Ik vloog over de stad. Ik zag de dagen voorbijvliegen of het seconden waren. De decennia vervliegen in minuten. Alles veranderde, tot de nacht kwam. Toen zag ik oplichtende bakens, als van een vliegveld. Ik vloog erop af en maakte me klaar voor de landing. Ineens veranderden de rode lichten in de ogen van het oude vrouwtje en schrok ik wakker. Mevrouw Solo vroeg wat er was. Ik vertelde dat ik gedroomd had van het vrouwtje, dat alle vogels dood gemaakt had. Mevrouw Solo zei dat ze niet begreep waar ik het over had. Die ochtend kon ik ook op internet niets meer vinden over het incident. Maar het vrouwtje zag ik vanochtend niet bij het water de vogels voeren.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
