op een bepaalde leeftijd heb je ongeveer maar met een zekere regelmaat toch om de week een crematie. vandaag was frans van de laar aan de beurt. amsterdam de nieuwe ooster – de bekende aula en aan het einde van het uurtje afscheid met toespraken en muziekjes ging de kist naar boven.
de muziekjes waren alleraardigst – de toespraken bijzonder – een heel erg bijzonder – uitgesproken door een vriend van frans – regisseur acteur van theatergroep Toetssteen in 020. frans van de laar heeft een halve eeuw aan theatergroep O/ werkgroep O ook 020 zijn krachten gegeven. en hij ontving de amsterdamspeld voor zijn werk in onderwijs en politiek en theater. de internationale werd gezongen door vrienden toen zijn kist omhoog ging om in het plafond te verdwijnen.
als je vaker crematies bezoekt zie je ook iets van herhaling – het afscheid duurt precies een uur – en daarna volgt er wijn op een andere locatie. als je ouder dan 70 bent denk je tijdens de afscheidsdienst aan je ervaringen en vaak toch ook aan de mooie dingen die je had met de dode tijdens zijn /haar leven. je denkt ook: wanneer lig ik daar in een kist.
dat is natuurlijk helemaal anders als de pijn van afscheid bitter is en het verdriet heel dichtbij. frans was een collega van mij – op afstand – dat geeft ook ruimte om van alles en nog wat te denken over leven en dood. en over de plechtigheid zelf. frans lag in een eenvoudige prachtige kist. ‘geen bloemen’ stond er op de kaart. op de kist lag één prachtig werkelijk prachtig boeket. een kist, een boeket, een frans in alle eenvoud mooi. het wijntje op frans klonk in het lommerrijke merkelbach/frankendael aan de middenweg is oost – het amsterdam oost waar een man van in de 80 heel veel leven heeft doorgebracht. directeur van een vmbo – basisschoolleraar – amateurtoneelspeler – deelraad politicus – zo maar weg – het blijft wennen de dood.
van mij had je mogen blijven dat weet je wel ik ben een uur gaan zitten met een boekje in mijn hand een pen om je te schrijven het was een zinloos uur
er is er een vertrokken en een is blijven staan meer is het niet ik adem nog en jij in mij niet minder dat is het dat ik schrijven kan
pomwolff
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
