donderdag vonderdag – VON SOLO over Esther Porcelijn – ‘sterven was niet aan de orde – hoogstens een beetje verdwijnen zo nu en dan’.

Geplaatst doorPom Wolff Laat een reactie achter op donderdag vonderdag – VON SOLO over Esther Porcelijn – ‘sterven was niet aan de orde – hoogstens een beetje verdwijnen zo nu en dan’.



VON SOLO over Esther Porcelijn – een oudje:
donderdag vonderdag – donderdag vonderdag – VON SOLO over Esther Porcelijn – ‘sterven was niet aan de orde – hoogstens een beetje verdwijnen zo nu en dan.’
Gepost op 2015/4/23 4:00:00 (829 keer gelezen)




POMgedichten presenteert de donderdag column:
VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!!
Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.



Ik had willen schrijven over een bootramp deze week. Vandaag geen maatschappijkritische column. Slechts een monologue interieur. Bespiegelingen die komen als je rijpt. Een bespiegeling op een…



Addendum 33. Zondagmiddag

We hadden gefietst met het gezin. Het was mild weer aan het einde van de winter. Een zondagmiddag. We stopten bij het Westerpaviljoen. Na de fietsen op slot gezet te hebben stapten we binnen. We begaven ons met de kinderen naar de achterkant van het etablissement waar zich een hoek met wat los kinderspeelgoed bevindt. We vonden direct een tafel. Het was een lage tafel met comfortabele kuipstoelen. De op één na lekkerste stoelen bij Westerpaviljoen. We zetten ons. Ik keek rond. Aan het tafeltje achter ons zat de dichteres Esther Porcelijn. Een moment van herkenning. Ze was een stuk aan het schrijven. Ze keek even op en we hadden een praatje. We hadden het over publiceren en hoe dat het best te doen. En kwamen daar niet uit. Zij had haar ideeën en ik maakte mezelf wijs dat alles een leerproces was. De kinderen waren intussen aan het spelen geslagen. De serveerster gearriveerd. En ik had zin om wat te praten met mijn vriendin. Die kans doet zich niet altijd zo ontspannen voor. We bestelden twee bokalen Orval en wat nootjes. Het was buiten fris geweest. Het kruidige bier smaakte. Er kwamen nog wat vrienden met hun zoontje binnen. Ik draaide me om om Esther te vragen of ik een stoel van haar tafeltje kon gebruiken. Ze was verdwenen. Er stond enkel nog een schotel met daarop een lege koffiekop. En een onaangeroerd koekje. En een restje water in een glas. Ik keek rond of ik ze nog zag. Ze was weg. Ik keek nogmaals naar het stilleven en realiseerde dat ik niet met zekerheid zou kunnen zeggen dat ze er wel geweest was. Het koekje zou ook van een ander geweest kunnen zijn. Ik had het gevoel dat ze verdwenen was in ijle lucht. Een vage gemaakte herinnering op een zondagmiddag in de midlife. Het kruidige Belgische bier verwarmde me aangenaam van binnenuit en was perfect gelukkig met mijn hersenspinsels. We converseerden comfortabel. Alles was perfect. Ik verlegde mijn blik en zag dat Esther een eind verderop was gaan zitten. Nu bij het raam. Verstandige keuze als je wat wil werken. Weg uit het Siberië van de kindertjes en de trage bediening. En zo kabbelden de gedachten door.

Ik werd afgeleid door de loop van een aantrekkelijke serveuse. Er is weinig mooier dan de zetting van de ellebogen bij een ultra vrouwelijke vrouw die loopt. Alle gedachten gingen voorbij als kleine wolkjes op een zonnige lentedag. En dat in de winter.

Er werd gepraat. De kinderen kwamen zo nu en dan op schoot en speelden verder braaf. Een warm bittergarnituur werd gebracht en een set nieuwe Orvals. Ik concentreerde me op mijn ademhaling. Deze was rustig en beheerst vanuit de buik. En was intens tevreden. Vervolgens vroeg ik me af of ik op dat moment mijn hart kon en mocht laten stoppen. Ik dacht het wel. Het zou wel definitief zijn. Het was echter wel een perfect moment. Ik vroeg me af of euthanasie in een horeca gelegenheid op zondagmiddag vergoed zou worden door mijn zorgverzekeraar. Het leek me van niet. Virtual reality zou hier misschien in een oplossing kunnen voorzien. Maar sterven was vandaag niet aan de orde.

Hoogstens een klein beetje verdwijnen zo nu en dan.


Het vervolg van deze nimmer aflatende blatende elke donderdag op POMgedichten in VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!!
2015/4/23 4:00:00 (829 keer gelezen)


Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Laat een reactie achter