onder de ingezonden gedichten de nachtelijke opmerkingen van uw webmaster – dank ook aan de dichters die inzonden. missen we – toch even noemen de inzending van trouwe inzender de dichter Terken – dat het goed gaat! – persoonlijke verhalen deze week ook van de dichters Cartouche, Labrie, Erika de Stercke ook – tegenover bespiegelingen van de dichters Lerou, Mientjes, van Boeckel en Luk Paard. dan wordt het moeilijk kiezen. dat zeg ik u – bij nadere lezing zijn ze echt stuk voor stuk prachtig de gedichten – terwijl u van mij gewend bent dat ik de messen slijp deze week niets dan lof. we voelen de pijn bij Cartouche – pregnante pijnlijkheid van de vergankelijkheid bij Erika en bij Anke. Rob, Rik en Luk en Max houden enige afstand tot het thema. normaal gesproken win je daar mee, vandaag in deze nacht vliegt het goud alle richtingen uit – goud voor Anke Labrie, Max lerou – speciale vermeldingen voor Luk Paard (prachtige impressie) en voor Erika de Stercke (een briljant pregnant beschreven verdergaan: ‘het is wachten op niets’ – en moeder is er ook al niet meer. ) winnaars van harte!
alles voor de kunst (voor anne wil blankers)
elke dag opnieuw in de bek
van de wolf ik geef het je
te doen met altijd weer
het beste beentje voor
ook als je eerder
het andere al brak
daar sta je dan een halve eeuw
op ongedekte planken
en nooit een stoel in zicht
ml
zo dus verder te gaan – het leven in de bek te moeten zien – beeldend beschreven door de dichter. tot ‘het onvermijdelijke einde’ – zoals de dichter Labrie het hieronder verwoordt.
juist de vergankelijkheid
vergt verdergaan
het duurt
een leven lang
voordat de cirkel rond is
het begin van het besef
dat het leven
niet echt te begrijpen is
een blijvend wonder
het begin van vrede
met het onvermijdelijke einde
anke labrie
01-06-2024
verder gaan is ook de circel rondmaken leert ons de dichter – op weg naar – vrij naar reve – naar het onvermijdelijke einde. verder gaan is iets van weten, van beseffen, van handelen ook maar ook het onbegrijpelijke van wat leven is aanvaarden – met het vergaan van de jaren komt aanvaarding blijkbaar aan de orde van de dag. dichter weet een aantal levenswijsheden in een heel kort bestek te etaleren.
- wedstrijd gesloten!
- Rob Mientjes – Verder gaat het goed
- Rik van Boeckel – dichters kunnen reïncarneren
- Cartouche – de ogen naar haar opslaan en ontwaren
- Luk Paard – iemand had nog’n steen
- Max Lerou -alles voor de kunst (voor anne wil blankers)
- Erika de Stercke – wachten op niets
- Anke Labrie – juist de vergankelijkheid vergt verdergaan
wie wint de enige echte virtuele – en hoe gaat u nou verder – trofee op pomgedichten.nl? is er nog ruimte – er is nog ruimte om verder te gaan – de bestemming – de vooruitgang – wellicht een doel – of is het bestaan slechts teloorgang en vergankelijkheid? dichterlijke inzichten altijd weer op de zondagochtend in de zondagochtendwedstrijd te hier – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
ik houd van verder gaan
een vrouw voor een berg zand
op weg naar een soort eenvoud
die al het licht uit de dag haalt en
alles wat zwaar is uit de nacht
dat de woorden als het ware zweven
de balletdanseres die nauwelijks nog de vloer aanraakt
zeg maar een gedicht zonder vergelijkingen
dat alles overbodig maakt
behalve het liefdeslicht licht stralend in de nacht
pom wolff
Pieken dalen
Dalen pieken
Ze brengen me verder
Verder dan ik denken kan
Ontsporen wegen
Wegen ontsporen
Alom is al om
Al om is alom
Dichtbij verder
Verder dichtbij
Het brengt me weiter
Weiter dan ik voelen kan
Buiten westen verder
Verder buiten westen
Wereldwijd de aarde
De aarde wereldwijd
Verder gaat het goed
Aan kim en horizon
Daar waar zonnen schijnen
En wanen langzaam kwijnen
Rob Mientjes
rob pakt het thema met de nodige lichtheid op – draait het thema om en om en komt tot positieve gevoelens – het zal goed gaan volgens de dichter. uiteindelijk dan – we moeten wel verder lijkt de conclusie hier – de wereld draait door alles draait door mientjes draait mee.
Poëzie zal blijven voortbestaan net als muziek. Door poëziebundels, cd’s en LP’s.
Ik heb nog bundels van Remco Campert, Simon Vinkenoog en Allen Ginsberg. En veel cd’s en LP’s. En ook die van mijzelf: De witte Makedonika, Beweeg als een strateeg, Deze hoofden praten en De dromende dansers.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel
De wereld van de toekomst
Tijd gaat altijd verder
toekomst is de wereld van vele sprongen
door oude en nieuwe bands ingezongen
zo nemen The Eagles afscheid
van hun wereldse harmonieën in Arnhem
nu leeftijd niet ophoudt
dichter bij de onweerstaanbare dood
blijven de bloemen wit groen en rood
dat is de natuurlijke werkelijkheid
dichters kunnen reïncarneren
in de ziel van een gedicht
dat in het universum bevalt.
Rik van Boeckel
31 mei 2024
het was te voorspellen bij RIK – gaat de tijd altijd wel verder – mooie regels ook:
‘dichter bij de onweerstaanbare dood
blijven de bloemen wit groen en rood…’
dichter beschrijft wel een soort van einde aan de dingen en de mensen maar dan is het bevallen – een nieuw leven in de tijd nabij. troostrijke woorden bij een ieder geldende waarheid die onontkoombaar is. en de tijd neemt hoe dan ook de poëzie en de muziek mee de toekomst in.
Het gaat erom
als man en mens weer in beweging te komen
na het uitrekken en verslappen van de banden
niet meer glad te strijken bobbels in onderbuik
en liezen al wat beklemd is geraakt te doen
ontwarren en behandelen door dr. Hoek
en zuster Anna de wonden te laten
afdekken met drie eilandpleisters
de pijn te verbijten om door te gaan
de ogen naar haar opslaan en ontwaren
dat er binnen smalle marges
te beschrijven ruimte is
zonder doel of bestemming
om ondraaglijke lichtheid
van zijn te ervaren
CARTOUCHE
altijd maar weer doorgaan –
het lijkt hier dat Cartouche een persoonlijke ervaring in woorden van poëzie tracht te beschrijven. je voelt aan je buik als je Cartouche hier leest. hoe nu verder – nou zo – een zeer pijnlijke ervaring rijker maar dan toch ook de bevrijding dankzij dokter en zuster.
” LOST (soul) ” luk paard
iemand had nog’n steen
doch niemand durfde
ze ware bang
asof jij nog met de laatste kracht
ergens nog’n sprankeltje hoop
gebald in’n vuist
wie ware zij dan
verschole achter hun schouders
de koppe afgewend
de steen had al door bloed
en telkens weer’n andere hand
ie ging
verder
zelfs dat had niemand
© luk paard
paard-artje: ” LOST (soul) ” by luk paard
een impressie – dat ook zo verder gegaan kan worden – luk paard geeft in de bijsluiter de uitleg: ‘et is nie altijd rozengeur/maneschijn…’et is soms’n dwalend…as’n eenzaat…’n groep misschien…onbenoemd onbestemd…beoordeeld al eroordeeld…zoekende…verlore…zoiets’ – en legt iets van de huidige tijdgeest vast in de te gooien steen die hier in het middelpunt van de poëzie wordt geplaatst.
handenarbeid en korte broek
ben je ontgroeid, melktanden
liggen nog ergens in een doos
te wachten, op wat
hoe de jaren flets en leeg kijken
in een spiegel met gele randen
nu moeder er niet meer is
een beverig gevoel in het lijf
en toch, alles gaat verder
seizoenen lopen door elkaar
papieren stapelen zich op
de soep is klaar
telefoongespreken doven uit
bezoeken worden schaars
zo gaat dat, wachten op niets
en op wat er komen zal
Erika De Stercke
tsja hoe verder? mooi beschreven door Erika – ‘het is wachten op niets’ – en moeder is er ook al niet meer. pregnanter en pijnlijker tegelijkertijd kan het verder gaan niet verwoord.
