Broodje pastrami. Straks. Mit Sauerkraut. In het Meatpacking District. Maar eerst naar boven. Vanuit de altijd muffe Underground naar de leukste hel op aarde. Times Square. NYC. Het blijft iedere keer een bizarre confrontatie. Eenmaal boven, temidden van de nep neon gekte, spreekt een tanige zwarte man me aan in Elfentaal. ¨Oeaatet?¨ Kwijlt ´ie traag en tandenloos, ¨you look like a boxer sir.¨ In een klein tupperware doosje rammelt wat kleingeld tussen een paar beduimelde dollar biljetten. Broodmager. Die man. Hoe gaat het? Bedoelt ie. Als ik aangeeft geen geld op zak te hebben, want net hier geland, beloont hij me met een vette lach en een krachteloze box met z´n vuist van gerafeld leer. Onthutsend. Op naar het hotel; een meter of honderd verderop. De kamer is ruim bemeten, brandnieuw en hoog genoeg gelegen om van alle herrie beneden te zijn verlost. De lift vloog sneller dan licht. Wat een circus!
Dan het contrast. Guggenheim. Het blijft een fenomeen. De expositie is verbluffend vervreemdend. Light Line. Een spiraal van felgekleurde woorden kruipt knipperend omhoog langs die sloom hellende spierwitte galerij die me onverbiddelijk de gekte injaagt. De tekst. Het establishment tot op het bot ontleed. Ontmaskerd. Middels minstens een miljoen LEDs. Ofzo. Mogelijk minder. Overal tekst. Muren. Vloeren. Marmer. Het leven hangt verzadigd in de lucht. Fear is the most elegant weapon. Ruin your fucking self before they do. Starve the flesh, shave the hair, expose the bone, clarify the mind, define the will, restrain the senses, leave the family, flee the church, kill the vermin, vomit the heart, forget the dead. You get amazing sensations from guns. Staat er. Overal. Alles duizelt.
Een schuchter meisje in schooluniform scharrelt met haar Koreaanse vissenkop rusteloos langs de balustrade. Het plooirokje strak, blauw en kort. Even later zie ik haar gevleugeld als een vliegende vis naar beneden dwarrelen. Eenmaal beneden is van haar stoffelijke resten weinig meer over dan de natte vlek die de poetsvrouw met haar wringer op de vloer heeft gewreven. Crazy. Ik vermoed dat het jetlag is. Alles. Jet. Lag. Vanavond vuurwerk op de Hudson River. Drie miljoen mensen. Komen er. Independence Day. Dat gaat intens worden.
PETER BERGER
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
