Afgelopen voorjaar was ik met mijn zus onderweg gegaan vanuit Rotterdam naar Dortmund. De reis was gepland om drieënhalf uur te duren. Op het centraal namen we plaats in een fijne ouderwetse intercitytrein met oranje stoelen. We hadden een voorspoedige reis naar Eindhoven en stapten na een uur met goede moed uit. Daar wachtte ons het eerste oponthoud. Een seinstoring tussen Eindhoven en Venlo zou zorgen voor een uur vertraging. We besloten daarop een wandeling te maken door de Eindhovense binnenstad en bekeken bewonderd de Sint Catharinakerk, waar een kopie van de lijkwade van Christus ten toon gesteld werd.
Terug aangekomen op het station moesten we vaststellen dat de vertraging nog minimaal een uur extra zou duren. We vroegen aan de infobalie hoe we dan verder naar Duitsland konden. Die gaven aan, dat het tracé via Oberhausen er een half jaar uit lag wegens renovatie en dat wachten misschien de beste optie was. We besloten op eigen initiatief de trein naar Roermond te nemen en van daar de trein naar Venlo. In de trein naar Roermond raakten we in gesprek met een man, die onderweg was naar Aken. Hij gaf aan, dat we waarschijnlijk urenlange vertraging op zouden lopen en dat we beter via Aken en Keulen konden rijden. Het was een man die de streek goed leek te kennen. Hij zag eruit als een lid van de Rotary, die vier dagen niet geslapen had. Wij bestempelden hem als de ‘onheilsprofeet’ en besloten ons getrokken plan te volgen.
Aangekomen in Roermond moesten we drie kwartier wachten en besloten een rondje te lopen door het centrum van Roermond. Daar maakten we een rondgang rond de dertiende-eeuwse Onze Lieve Vrouwe Munsterkerk. We hadden helaas geen tijd om nog binnen te gaan, want we moesten ons boemeltje halen. Het boemeltje bracht ons stipt volgens de Arriva dienstregeling naar Venlo. Daar aangekomen, moesten we vaststellen dat er een seinstoring was tussen Venlo en Viersen (DE). We wachtten een half uur, dat drie kwartier werd. Het perron was inmiddels bomvol. Er arriveerde een trein met vier wagons en daar propten we ons met zijn allen in. Na een half uur wachten in een stilstaande trein besloot ik dat we beter een alternatief konden zoeken. We stapten uit en overwogen via Maastricht of Oberhausen te reizen. Terwijl we op het andere perron stonden zagen we ineens het overvolle veewagentje vertrekken naar Duitsland. Dat was de druppel. Zou die onheilsprofeet het dan toch bij het rechte eind hebben?
We besloten onze museumjaarkaarten te gelde te maken en naar het Limburgs Museum tegenover het station te gaan en te kijken of alles over een paar uur beter zou zijn. En dat was het bijna. Terug op het station hoefden we maar tien minuten te wachten op de trein naar Viersen. Wel was duidelijk dat er al één trein tussendoor was uitgevallen, want het leek wel Koninginnedag op de Dam in vroeger tijden. Wederom propten we ons in een hete trein om al rijdend te concluderen, dat we de aansluiting in Viersen weer zouden gaan missen en dat overstappen in Düsseldorf een veiliger optie zou zijn. Uiteindelijk bereikten we met een vertraging van zesenhalf uur Dortmund. Mijn eerste actie was een heerlijke koude pint halen bij de Bergmann Kiosk en nog één. Het was het waard geweest. En ik was niet boos geworden. We hadden ondanks de incompetentie van de spoorwegen goed gereisd.
Na een ontspannen weekend en een voorspoedige terugreis, zat ik thuis achter mijn computer om restitutie aan te vragen. Binnen twee weken kreeg ik bericht dat we een deel van de reis gerestitueerd zouden krijgen binnen drie weken. Zes weken later mailde ik de klantenservice, dat het de NS niet sierde, dat ze terugbetalingen op hetzelfde tempo uitvoeren als de vertraagde reizen waar ze betrekking op hebben. Die humor ontging ze schijnbaar, want een antwoord kreeg ik niet. Het geld stond wel twee dagen later op mijn rekening. Een beginnetje voor de volgende vakantie.
VON SOLODICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEASTCheck de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl – Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
